Η αναμονή τελείωσε! Μετά από δύο αναβολές το “No Time to Die”, η 25η ταινία με πρωταγωνιστή τον James Bond του Ian Flemming κυκλοφόρησε στις κινηματογραφικές αίθουσες έξι χρόνια μετά από το ‘Spectre’ του Sam Mendes. Στη σκηνοθετική καρέκλα βρίσκουμε τον Cary Joji Fukunaga του ‘Beasts of No Nation’, ο οποίος είναι ο πρώτος μη άγγλος σκηνοθέτης στην ιστορία της σειράς που ξεκίνησε με το ‘Dr. No’ του 1962. Εκτός του Craig, επιστρέφουν τα περισσότερα μέλη του cast που συμμετείχαν στη διάρκεια της δικής του περιόδου όπως οι Ralph Fiennes, Jeffrey Wright, Christoph Waltz και Lea Seydoux, με τους Rami Malek, Lashana Lynch και Ana De Armas να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση σε αυτήν την ταινία. Πάμε λοιπόν να πούμε δύο λόγια για το πολυαναμενόμενο ‘No Time to Die’.
Μετά από τα γεγονότα του ‘Spectre’, ο James Bond έχει παρατήσει την παλιά του ζωή και έχει αποσυρθεί στην Ιταλία με τη Madeleine Swann. Ένα πρωϊνό εκείνος πηγαίνει στην παλιά πόλη όπου έχει στηθεί μία ενέδρα από μέλη της οργάνωσης Spectre. O Bond καταφέρνει να επιβιώσει αλλά πληγώνεται αφού νομίζει πως η Madeleine τον έχει προδώσει και οι δυο τους χωρίζουν. Κάποιο καιρό αργότερα η Spectre καταφέρνει να κλέψει ένα βιολογικό όπλο για λογαριασμό του Blofeld με τη βοήθεια ενός επιστήμονα. Έτσι ο Felix Leiter της CIA στρατολογεί τον Bond για να τον βοηθήσει να βρει τον επιστήμονα στην Κούβα, ενώ παράλληλα η MI6 έχει εξαπολύσει στο ανθρωποκυνηγητό την Nomi, τη νέα πράκτορα 007.
Ποτέ δεν υπήρξα φανατικός θαυμαστής του Bond γενικότερα, αλλά αγαπώ τις ταινίες της περιόδου του Daniel Craig, καθώς πιστεύω πως ο ηθοποιός και οι δημιουργοί φυσικά πίσω από αυτές κατάφεραν να μεταφέρουν τον Bond σε μονοπάτια πιο σκοτεινά, οδηγόντας τον σε κατευθύνσεις που δεν είχε πάει ποτέ πριν στην ιστορία του, μετατρέποντάς τον επιτέλους σε τρισδιάστατο χαρακτήρα με ψυχή και καρδιά, ξεφεύγοντας από τα πλαίσια της καρικατούρας που είχε βυθιστεί για χρόνια. Λόγω των αναβολών εξαιτίας της πανδημίας και της ανακοίνωσης πως το ‘No Time to Die’ θα ήταν η τελευταία φορά του Craig στον ρόλο, οι προσδοκίες έφτασαν πολύ ψηλά ακόμα και για μένα. Τι όμως συμβαίνει πραγματικά με το ‘No Time to Die’; Είναι ένα αξιόλογο τέλος για τον Bond του Craig ή έγινε μεγάλος ντόρος για το τίποτα;
Αναμφίβολα το ‘No Time to Die’ είναι η καλύτερη τελευταία ταινία που δρα ως αποχαιρετισμός του πρωταγωνιστή της, αφού ούτε ο Bond του Sean Connery, oύτε ο Bond του Roger Moore – για να μην μιλήσουμε για τον Bond του Pierce Brosnan- τελείωσαν το ταξίδι τους με μία καλή ταινία. Σίγουρα το κύκνειο άσμα του Craig δεν είναι η καλύτερη ταινία Bond που έχει πρωταγωνιστήσει – αυτή η θέση ανήκει στο ‘Casino Royale’ ή στο ‘Skyfall’- δεν είναι όμως η χειρότερη και κυρίως δείχνει πως καταλαβαίνει το προσωπικό ταξίδι και τα θέλω του χαρακτήρα όπως παρουσιάζονται σε αυτή την κινηματογραφική του ενσάρκωση, καταλήγοντας να του δώσει ένα τέλος με κάποια προβλήματα, αλλά αρκετά ικανοποιητικό παρόλα αυτά.
Με την πρώτη ματιά το ‘No Time to Die’ δεν υστερεί σε τίποτα. Ο Cary Joji Fukunaga έχει δημιουργήσει ένα οπτικά πολύ όμορφο φιλμ, γεμάτο με στυλιζαρισμένα πλαναρίσματα που ενισχύονται από την υπέροχη φωτογραφία του βραβευμένου με Όσκαρ διεθυντή φωτογραφίας του ‘La La Land’, Linus Sandgren, το cast κάνει εξαιρετικά τη δουλειά του και η μουσική του Hans Zimmer είναι όπως πάντα αρκετά έντονη και δένει πολύ με την εικόνα. Το μόνο πρόβλημα της ταινίας είναι το σενάριο, πράγμα που το παρατηρεί κανείς μετά το πέρας της μίας ώρας όταν συναντάμε τον Blofeld του Christoph Waltz και κατευθυνόμαστε στον μεγάλο κακό, τον Safin του Rami Malek. Το θέμα εδώ είναι πως υπάρχουν στιγμές που το σενάριο σε προετοιμάζει για αποκαλύψεις τεραστίων διαστάσεων που δεν έρχονται ποτέ, το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι όμως ο Safin και θα ήταν ακόμη μεγαλύτερο αν τον υποδυόταν ένας ηθοποιός με μειωμένο ταλέντο γιατί στην πραγματικότητα ο κακός αυτός είναι υποανάπτυκτος, δεν έχει κίνητρα που τον κάνουν μοναδικό όπως ο Silva του Javier Bardem, έχει τον κλασικό στόχο που έχουμε δει χιλιάδες φορές σε τέτοιου τύπου ταινίες, δηλαδή να καταστρέψει τον κόσμο και αν μπορεί να βγάλει και κάτι στην πορεία. Ουσιαστικά δεν είναι ένας καλός κακός, ο Malek με την ερμηνεία του τον κάνει να φαίνεται καλός κακός.
Πέρα από αυτά τα δύο θέματα δεν υπάρχει κάτι άλλο που με πείραξε ιδιαίτερα. Μπορώ να πω πως ακόμη και αυτά τα σφάλματα τα παραβλέπω άνετα καθαρά λόγω του Craig που σώζει εύκολα όλη την ταινία με την ερμηνεία του και με το συναισθηματικό ταξίδι του ήρωά του που ξεκίνησε το 2006 με το ‘Casino Royale’ του Martin Campbell και τελειώνει τώρα με την ταινία του Fukunaga, έχοντας για πρώτη φορά ένα ενιαίο continuity, επιτρέποντας με αυτόν τον τρόπο στον χαρακτήρα να γίνει περισσότερο ανθρώπινος και να έχει ένα ολοκληρωμένο ταξίδι.
Μετά από αυτό το τέλος εγώ προσωπικά δεν θα συνέχιζα τη σειρά, αφού τώρα πια δεν πιστεύω πως έχει νόημα, βασικά δεν υπάρχει νομίζω κάτι άλλο για να ειπωθεί για το συγκεκριμμένο χαρακτήρα, όμως είναι βέβαιο πως οι χαρτογιακάδες παραγωγοί όλο και κάτι θα βρουν για το βωμό του χρήματος. Αν έπρεπε να κλείσω το άρθρο με μία πρόταση, θα ήταν αυτή: Ο Bond του Daniel Craig είναι ο καλύτερος Bond που είχαμε ποτέ, ένας Bond που δύσκολα θα καταφέρει να ξεπεραστεί, τελεία και παύλα. “My name is Bond, James Bond”.
