Το The Last House on Dead End Street είναι μια ταινία του Roger Watkins. Στο The Last House on Dead End Street, παρακολουθούμε τον Terry Hawkins, έναν πρώην κατάδικο που μόλις αποφυλακίστηκε. Μέσα του υπάρχει ατελείωτο μίσος για την ανθρωπότητα και αποφασίζει να δημιουργήσει μια συμμορία, για να φτιάξουν ταινίες όπου σκοτώνουν ανθρώπους και να τις πουλήσουν στην κινηματογραφική αγορά, ως μια νέα φιλμική απόλαυση.
Βρισκόμαστε στο 1972 και ο νεαρός Roger Watkins, φοιτητής αγγλικής φιλολογίας στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, αποφασίζει να γυρίσει μια μεγάλου μήκους ταινία μαζί με μια παρέα νέων κινηματογραφιστών. Κάνοντας τις κατάλληλες γνωριμίες, καταφέρνει να μαζέψει ένα μικρό budget των 3.000 δολαρίων, τα μισά από αυτά τα χρήματα ο Watkins θα τα χρησιμοποιήσει για να αγοράσει ναρκωτικά. Με τα υπόλοιπα χρήματα θα γυρίσει το The Last House on Dead End Street. Ο αρχικός τίτλος της ταινίας ήταν το The Cuckoo Clocks of Hell που προβλήθηκε πρώτη φορά στο φεστιβάλ των Καννών και του Βερολίνου. Έπειτα έκανε ένα μικρό κινηματογραφικό ταξίδι στα σινεμά της Νέας Υόρκης και του Σικάγο, όπου προκάλεσε αντιδράσεις και περιστατικά βίας, ενώ ένα σινεμά στο Σικάγο κάηκε από οργισμένους θεατές. Η αρχική ταινία The Cuckoo Clocks of Hell ήταν 175 λεπτά και όπου παιζόταν επηρέαζε με αρνητικό τρόπο τους θεατές. Αυτή η εκδοχή της ταινίας πλέον έχει χαθεί, καθώς έπεφτε στα χέρια λογοκριτών και διανομέων που την έπαιζαν όπου ήθελαν, χωρίς την έγκρισή του δημιουργού. Το 1977, η ταινία ξαναβαφτίστηκε με τον τίτλο The Fun house, πλέον στα 78 λεπτά. Το 1979 εμφανίστηκε ξανά με νέο τίτλο ως The Last House on Dead End Street, ώστε να καπηλευθεί την επιτυχία του The Last House on the Left (1972) του Wes Craven.
Η ταινία μετά από χρόνια εξαφανίστηκε και την θεωρούσαν ως ένα είδος αστικού μύθου, μια ταινία που βγήκε από την μαύρη αγορά και έδειχνε αληθινές σκηνές φόνου, έτσι σκεφτόντουσαν όσοι το είχαν δει εκείνη την περίοδο, ενώ για χρόνια η ταινία κυκλοφορούσε παράνομα σε βιντεοκασέτα από την Βενεζουέλα με ισπανικούς διαλόγους. Όσοι την έβλεπαν αισθανόντουσαν μια δαιμονική επιρροή πάνω τους, καθώς κανένας δεν γνώριζε ποιοι την έφτιαξαν, ακόμα και τα ονόματα στους τίτλους αρχής ήταν ψευδώνυμα. Το 2000, σε ένα message board στο internet από την σελίδα FAB press, κάποιοι οπαδοί της ταινίας μίλαγαν για αυτήν και τότε εμφανίστηκε ένα νέο μέλος στη συζήτηση με το όνομα «pnest» που ομολόγησε πως είναι ο σκηνοθέτης της ταινίας. Μετά από αυτήν την αποκάλυψη, το 2002, η Barrel Entertainment, μαζί με την συνδρομή του σκηνοθέτη, κυκλοφόρησε μια 2-disc special edition της ταινίας με νέα ψηφιακή μεταφορά της εικόνας και με πολλά extras, ώστε η ταινία να ξεκινήσει ξανά το ταξίδι της, στα μάτια των θεατών. Η έκδοση αυτή πλέον είναι εξαντλημένη, αλλά κατάφερε να βρει νέους οπαδούς της ταινίας και πλέον θεωρείται ένα μακάβριο cult διαμάντι.
Στο The Last House on Dead End Street, o Roger Watkins εξερευνάει τον μύθο των snuff ταινιών (αληθινές ταινίες φόνου), την περίοδο της δεκαετίας του ’70, υπήρχε μια άνoδος της βίας στην μεγάλη οθόνη και πολλές ταινίες στάμπαραν τον τίτλο snuff ώστε να πουλήσουν στο περίεργο και παράτολμο κοινό, το πιο ξακουστό παράδειγμα είναι το Snuff (1975). Ο Roger Watkins πρωταγωνιστεί στην ταινία και παίζει ένα σκοτεινό alter-ego του, ενός ανθρώπου που διψάει για εκδίκηση ενάντια στην κοινωνία που τον έβαλε στην φυλακή. Η ταινία αναπαριστά έναν βρόμικο και χυδαίο κόσμο, ο οποίος έχει βαρεθεί την πορνογραφία και θέλει κάτι καινούργιο, κάτι ακόμα πιο hardcore και ο Terry Hawkins προσφέρει ακριβώς αυτό, αληθινή βία. Η ταινία είναι ένας ζοφερός εφιάλτης, με μια μισάνθρωπη αύρα, ενώ η μουσική του είναι προσευχές γρηγοριανών μοναχών, παιγμένες ανάποδα. Το The Last House on Dead End Street δεν είναι για όλους, αλλά είναι μια τρομαχτική εμπειρία που δείχνει την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Μια ταινία ορόσημο της grindhouse αισθητικής που πραγματικά σε κάνει να απορείς πως με τόσα λίγα χρήματα κατάφεραν να την κάνουν τόσο ρεαλιστική. Μπορεί ο δαιμονικός μύθος της να έχει ξεφτίσει με τα χρόνια, παρόλα αυτά παραμένει σοκαριστική και ταυτοχρόνως, άκρως καθηλωτική.
Το The Last House on Dead Street είχε κυκλοφορήσει σε dvd στην Ελλάδα από την Dark Side Collection, με τον τίτλο, «Το Καταραμένο Σπίτι».
(Trivia: Ο Roger Watkins υπογράφει την ταινία με το ψευδώνυμο Victor Janos, εξαιτίας αυτού του ονόματος, οι θεατές πίστευαν πως η ταινία είναι προϊόν των μεξικάνικων καρτέλ. Ο Roger Watkins μετά από αυτήν την ταινία, γύρισε δεκάδες πορνογραφικές ταινίες με το ψευδώνυμο Richard Mahler.)
