Το Ουρλιαχτό ή The Howling, όπως είναι ο πρωτότυπος τίτλος, δεν είναι μια ταινία-σταθμός στο είδος τρόμου ή κάποιο αριστούργημα. Ωστόσο, εν μέσω του Halloween είναι μια πολύ καλή πρόταση για όσους από εσάς αγαπάτε τούτη την ανατριχιαστική περίοδο του χρόνου, τις ταινίες τρόμου και συγκεκριμένα με λυκανθρώπους.
Ας μιλήσουμε για Το Ουρλιαχτό. Καλές ανατριχίλες!
Μια αλλόκοτη νύχτα
Το Ουρλιαχτό μας τοποθετεί σε μια όχι και τόσο συνηθισμένη νύχτα του 1981. Η Karren White είναι δημοσιογράφος για ένα ειδησεογραφικό πάνελ στη πόλη του Λος Άντζελες. Ωστόσο, τη συγκεκριμένη νύχτα ο τηλεοπτικός σταθμός και η Karren σε συνεργασία με την αστυνομία, επιθυμούν να πιάσουν για εμφανείς λόγους ο καθένας, έναν κατά συρροή δολοφόνο, ονόματι Eddie Quist. Ο τρόπος για να το κάνουν; Χρησιμοποιώντας τη Karren ως δόλωμα. Αυτή η προσπάθεια τους οδηγεί στον δολοφόνο, ο οποίος πριν προλάβει να πειράξει τη Karren πυροβολείται από την αστυνομία. Λίγες στιγμές πριν πεθάνει όμως ο Eddie σχεδόν παίρνει μια αλλόκοτη μορφή που η Karren δεν θα ξεχάσει για πολύ καιρό.
Ο ψυχοθεραπευτής της Karren, George Waggner, στέλνει τη κοπέλα μαζί με το σύζυγο της, Bill, σε ένα μικρό resort ονόματι “Αποικία”, για να βοηθήσει το ζευγάρι να “ξεφύγει” ψυχολογικά από τα τελευταία γεγονότα.
Τα υπόλοιπα άτομα της Αποικίας όμως δεν είναι αυτό που φαίνονται. Αυτό που θα ακολουθήσει είναι μια πολύ ανατριχιαστική βραδιά που η Karren δεν θα ξεχάσει ποτέ της.
Κριτική της ταινίας
Το Ουρλιαχτό του 1981 είναι μια ταινία τρόμου που για να είμαι ειλικρινής με εξέπληξε θετικά, ενώ δεν περίμενα να μου αρέσει. Γενικά αν και είμαι λάτρης των ταινιών τρόμου της δεκαετίας τους ’80, αναγνωρίζω ότι πολλές από αυτές, εμπίπτουν μάλλον στη κατηγορία b-movies. Κακογραμμένα σενάρια που παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά (όχι πάντα βέβαια), κάκιστα practical effects, αδιάφορες ως αδύναμες ερμηνείες ηθοποιών και φρενήρης δράση που δεν εξυπηρετεί το σενάριο.
Ισχύουν τα ίδια και για το The Howling; Nαι και όχι, ταυτόχρονα. Ας γίνω όμως πιο σαφής.
Το Ουρλιαχτό βασίζεται κατά κύριο λόγο στα practical effects του και την ατμόσφαιρα. Τα practical effects του συγκεκριμένα είναι το δυνατό σημείο της ταινίας και ο τομέας στον οποίο εγώ εξεπλάγην περισσότερο. Η ταινία περιέχει ίσως τους πιο καλοσχεδιασμένους λυκανθρώπους της δεκαετίας εκείνης, που επιπλέον δεν “χτυπάνε στο μάτι” λόγω κακής ποιότητας. Επιπρόσθετα, ο σκηνοθέτης Joe Dante φροντίζει να μας δείχνει πόση δουλειά έχει προηγηθεί για τα κοστούμια και τον σχεδιασμό των λυκανθρώπων, αλλά και τη γραφική βία της ταινίας. Με πλάνα που ξοδεύουν παραπάνω χρόνο απ’ότι χρειάζεται συνήθως για να μας δείξουν τη μεταμόρφωση ενός άντρα σε λυκάνθρωπο, καταλαβαίνει κανείς ότι αυτό είναι ένα σημείο που το The Howling θέλει να μας τονίσει.
Η ατμόσφαιρα αν και είναι αρκετά κλισέ σε πολλά σημεία, με υπερ του δέοντος ομίχλη και σκοτεινές λήψεις, κατάφερε να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον και να εξυπηρετήσει άμεσα την κατά τα άλλα απλοϊκή πλοκή της ταινίας και τη συνολική περιοχή της Αποικίας που αποτυπώνεται μπροστά στους θεατές.
Η δράση και εξέλιξη της ταινίας ευτυχώς δεν ακολουθεί τα tropes της δεκαετίας εκείνης και παίρνει το χρόνο της για να εξελιχθεί και να ξεδιπλωθεί. Να εξελιχθεί σε κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και plot twist.
Οι ερμηνείες της ταινίας δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο και μάλλον δεν θα τις θυμάστε την επόμενη ημέρα. Αλλά εμένα δεν με ενόχλησε και τόσο, καθώς με ενδιέφερε πιο πολύ η απλή πλοκή και οι λυκάνθρωποι. Όπως και τους περισσότερους πιστεύω.
Αξίζει να δω Το Ουρλιαχτό;
Όπως αναφέρθηκε και στην αρχή του άρθρου, Το Ουρλιαχτό δεν είναι κάποιο αριστούργημα και δεν άλλαξε το είδος τρόμου όπως το ξέραμε.
Αλλά αποτελεί μια πολύ τίμια προσπάθεια που ξεφεύγει λίγο από τη μέση b-movie ταινία του ’80. Με πολύ πετυχημένα practical effects, που είναι ίσως το ίδιο πετυχημένα με του The Thing (ναι, το είπα), απλό σενάριο και ωραία ατμόσφαιρα, Το Ουρλιαχτό θα έπρεπε να είναι η επόμενη επιλογή σας για το Halloween.
