Το DCEU (DC Extended Universe) είναι μία αμφιλεγόμενη σειρά ταινιών για τον κόσμο των σινεφίλ, καθώς οι περισσότεροι πιστεύουν πως δεν θα έπρεπε να έχει αυτό το σκοτεινό και σοβαρό ύφος και να μοιάσει περισσότερο στο σύμπαν ταινιών της Marvel, υιοθετώντας το ανάλαφρο ύφος τους. Κατά τη δική μου άποψη, το DCEU τα πηγαίνει αρκετά καλά από την εκκίνησή του με το “Man of Steel” του 2013 μέχρι το περσινό “Birds of Prey”, με μόνο στραβοπάτημα το “Justice League” του 2017, όπου η Warner έμπλεξε τον Joss Whedon των Avengers και έγιναν όλα χάος. Ευτυχώς όμως μέχρι κι αυτό θα διορθωθεί με το Snyder Cut που θα κυκλοφορήσει τον Μάρτιο. Από την αρχή της σειράς φαν και κριτικοί διχάζονταν αλλά μία ταινία τους ένωσε όλους για πρώτη φορά και αυτή ήταν το “Wonder Woman” του 2017 σε σκηνοθεσία της Patty Jenkins. Τώρα, τρία χρόνια μετά και αρκετές καθυστερήσεις, το sequel με τίτλο “Wonder Woman 1984” κυκλοφόρησε ταυτόχρονα σε αίθουσες και HBO Max. Στην σκηνοθεσία επιστρέφει η Patty Jenkins, μα αυτή τη φορά συμμετέχει και στο σενάριο μαζί με τους Geoff Johns και Dave Callaham. Πρωταγωνιστούν οι Gal Gadot, Chris Pine, Pedro Pascal, Kristen Wiig, Robin Wright και Connie Nielsen.
Η Πλοκή
Βρισκόμαστε στο έτος 1984, όπου η Diana Prince aka Wonder Woman, πολεμάει το έγκλημα μέσα από τις σκιές και εργάζεται ως ανθρωπολόγος στο Smithsonian της Washington. Η ζωή της φαίνεται πως κυλάει ομαλά αλλά στην πραγματικότητα η απώλεια του Steve Trevor ακόμη την στοιχειώνει εξήντα έξι χρόνια μετά. Στο Smithsonian γνωρίζει την Barbara Minerva, η οποία έχει προσληφθεί πρόσφατα. Στην κατοχή των δύο γυναικών έρχεται το Dreamstone, μία παράξενη πέτρα που ικανοποιεί ευχές. Η Barbara που ζηλεύει κάπως την Diana εύχεται να γίνει περισσότερο σαν και αυτήν, ενώ η Αμαζόνα εύχεται να γυρνούσε κοντά της ο Steve Trevor. Και των δύο οι ευχές πραγματοποιούνται αλλά αυτό που κανείς δεν γνωρίζει μέχρι τώρα, είναι πως ο Maxwell Lord, ένας ξεπεσμένος επιχειρηματίας, έχει κλέψει το Dreamstone για τους δικούς του σκοπούς…
Η Κριτική
Προφανώς μετά την επιτυχία της πρώτης ταινίας, όλα τα μάτια ήταν στραμμένα στο sequel αφού όλοι περιμέναμε πως και πως την κυκλοφορία του, ελπίζοντας πως θα καταφέρει να αγγίξει την επιτυχία του παρελθόντος. Δυστυχώς όμως αυτό είναι κάτι που δεν έγινε, καθώς το “Wonder Woman 1984” είναι μία ταινία που προσπαθεί να κάνει κάποια πράγματα που έχουν επιτύχει πολύ καλύτερα σε άλλες ταινίες του είδους, στην πορεία όμως αποτυγχάνει με το αποτέλεσμα να είναι μέτριο χωρίς να σου αφήνει κάτι στο τέλος. Με άλλα λόγια η ταινία προσπαθεί να είναι μία ταινία Wonder Woman χωρίς τη Wonder Woman, αφού οι σκηνές όπου βλέπουμε την Diana να πολεμά με το κοστούμι της είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που σημαίνει πως δεν περιέχεται αρκετή δράση, πράγμα που προσωπικά δεν θα με χάλαγε αν γινόταν με διαφορετικό τρόπο. Περισσότερα για αυτό σε λίγο…
Το “Wonder Woman 1984” προσπαθεί να είναι άλλο ένα “Spiderman 2”, ένα “Dark Knight Rises” ή ακόμη ένα “Iron Man 3”, να μας δείξει δηλαδή ποιά είναι η Diana χωρίς τις δυνάμεις της και έξω από τη στολή της Αμαζόνας και να μας κάνει να νοιαστούμε περισσότερο για τον άνθρωπο παρά για τον ήρωα. Αυτό με φέρνει στην δράση, η οποία μειώνεται για χάρη αυτής της αφηγηματικής επιλογής. Αυτό είναι κάτι που θα δούλευε αν η πλοκή της ταινίας είχε περισσότερο ενδιαφέρον όπως οι ταινίες που ανέφερα πριν. Έτσι μεταφέρομαι στο σενάριο, το μεγαλύτερο πρόβλημα του “WW84”, καθώς η πλοκή της ταινίας δεν έχει το ενδιαφέρον που απαιτείται για να στηρίξει την απώλεια της δράσης και το χειρότερο είναι πως πολλές φορές δεν έχει λογική παρόλο που πρόκειται για μία superhero ταινία, αφού αφηγηματικά στοιχεία που ενσωματώθηκαν στην ιστορία ίσως να μπορούσαν να δουλέψουν μόνο σε μορφή graphic novel.
Ο χειρισμός μερικών χαρακτήρων είναι άλλο ένα σεναριακό θέμα. Η επιστροφή του Steve Trevor δεν έχει λογική αν το σκεφτεί κανείς λίγο παραπάνω και είναι ξεκάθαρο πως έγινε μόνο και μόνο για να υπάρξει ξανά η χημεία των δύο πρωταγωνιστών από το πρώτο φιλμ, που δεν λέω η χημεία είναι εκεί και το τέχνασμα αυτό θέλει να συνεισφέρει στο character arc της Diana, αλλά η επιστροφή του χαρακτήρα δεν έχει κερδηθεί και μοιάζει βεβιασμένη. Επίσης η Cheetah, ο χαρακτήρας που υποδύεται η Kristen Wiig, είναι η μεγαλύτερη εχθρός της Diana στα κόμικ αλλά εδώ υπονομεύεται σε πρωτοπαλίκαρο του Maxwell Lord, ώστε να έχει να παλέψει με κάποιον αντάξιο η ηρωίδα πριν φτάσει στον μεγάλο κακό, γιατί αν δεν γινόταν αυτό απλά θα τον πέταγε σε έναν τοίχο και δεν θα είχαμε καμία κορύφωση. Επίσης έχω σιχαθεί αυτό το character arc του ανασφαλή nerd που γίνεται κακός, καθαρά γιατί έχει μείνει ίδιο από τότε που το είδαμε για πρώτη φορά στο “Batman Returns” του Tim Burton, με τον χαρακτήρα της Catwoman, που υποδυόταν η Michelle Pfeiffer. To κακό είναι πως δεν σταμάτησε εκεί και έγινε δύο ακόμα φορές, τόσες θυμάμαι εγώ τουλάχιστον. Μία στο “Batman Forever” με τον Riddler του Jim Carey και άλλη μία με τον Electro του Jamie Foxx στο “Amazing Spiderman 2”. Σκεφτείτε κάτι διαφορετικό επιτέλους!
Παρόλα αυτά το “WW84” έχει και κάποιες αρετές. Η σκηνοθεσία της Patty Jenkins είναι άρτια, ειδικά στις σκηνές δράσης με highlights την εναρκτήρια σκηνή των αγώνων της Θεμισκύρας, την μάχη στο εσωτερικό του Λευκού Οίκου και το κυνηγητό στο Κάιρο. Τα οπτικά εφέ είναι ικανοποιητικά και η μουσική του Hans Zimmer όπως πάντα εξαιρετική, με τον συνθέτη να συνδέει και μουσικά το σύμπαν της DC, χρησιμοποιώντας ένα διάσημο κομμάτι από το score του “Batman V Superman” που είχε ο ίδιος συνθέσει. Την ταινία βοηθούν επίσης όσο μπορούν οι ερμηνείες, καθώς η υποκριτική της Gadot βελτιώνεται με τον καιρό, η χημεία με τον Trevor του Chris Pine από το αρχικό φιλμ είναι εκεί και η Kristen Wiig δείχνει πως δεν είναι μόνο μία καλή κωμικός και δίνει στον χαρακτήρα της τη βαρύτητα που χρειάζεται. Η καλύτερη ερμηνεία της ταινίας όμως ανήκει στον Pedro Pascal που υποδύεται τον κακό με μεγάλη επιτυχία, έναν χαρακτήρα που έχει αρκετές συναισθηματικές διακυμάνσεις που αν έπεφτε στα χέρια ενός λιγότερο ικανού ηθοποιού, μπορεί η ερμηνεία να ξέφευγε και να γινόταν καρικατούρα. Ευτυχώς αυτό δεν έγινε και η χρονιά έκλεισε εξαιρετικά για τον Pascal μετά από αυτή την ερμηνεία και την επιτυχία του “Mandalorian”.
Αυτά τα ολίγα για το “Wonder Woman 1984”, του οποίου η επιτυχία ίσως να ήταν κάπως μεγαλύτερη αν δεν ήταν τόσο καλή η πρώτη ταινία και δεν υπήρχαν τόσες προσδοκίες. Επίσης είναι σίγουρο πως αν είχε δουλευτεί περισσότερο το σενάριο θα ήταν σαν να μιλούσαμε για διαφορετική ταινία. Παρόλα αυτά πιστεύω πως πρόκειται για μία ταινία που θα σας κάνει να περάσετε καλά, απλά μην περιμένετε πολλά πράγματα από αυτή…
