Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου ήταν μία από τις ταινίες που περιμέναμε *με ενθουσιασμό* να δούμε πριν εκπνεύσει το (αχαρακτήριστο) 2020. Και μάλιστα στα σινεμά, αλλά ξέρεις τι λένε. Όταν κάνεις σχέδια, ο κορονοϊός γελάει. Οπότε -τι να κάνεις;- περίμενες να δεις την ταινία πώς και πώς στο Netflix. Λίγο το ότι πίσω ΚΑΙ μπροστά από την κάμερα βρίσκεται ο Τζορτζ Κλούνεϊ, λίγο το ότι είναι μια sci-fi ταινία (που βασίζεται στο βιβλίο Good Morning, Midnight της Λίλι Μπρουκς Ντάλτον), δεν ήθελες και πολύ.
Είναι γεγονός ότι ο Κλούνεϊ μάς έχει χαρίσει -ως σκηνοθέτης- ταινίες που δεν γίνεται να περάσουν απαρατήρητες, ενώ κάποιες απ’ αυτές τις λες και διαμαντάκια. Ίσως να θυμάσαι το Εξομολογήσεις ενός Επικίνδυνου Μυαλού, το Καληνύχτα, και Καλή Τύχη, και το Αι Ειδοί του Μαρτίου. Επίσης, είναι πιθανό να μην θες να θυμάσαι το Παιχνίδι Χωρίς Κανόνες, και όχι μόνο για τη μετάφραση του πρωτότυπου τίτλου (Leatherheads), το Μνημείων Άνδρες ή/και το Suburbicon. Όσο για το πού κατατάσσεται, κατά την ταπεινή γνώμη της γράφουσας, η νέα του ταινία, θα το διαβάσεις παρακάτω.
Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου…
Ο Όγκουστιν Λοφτχάουζ είναι ένας μεσήλικας (πλέον) αστρονόμος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στη μελέτη των αστεριών. Η Γη βρίσκεται στο έλεος μιας φυσικής καταστροφής και οι άνθρωποι κρύβονται σε υπόγεια καταφύγια. Ο Όγκουστιν βρίσκεται στην παγωμένη Αρκτική και προσπαθεί να επικοινωνήσει με το πλήρωμα μιας διαστημικής αποστολής για να τους πει να μην επιστρέψουν στη Γη.
…δεν μας τα λέει και πολύ καλά
Αστέρια ακούγαμε και αστέρια δεν είδαμε. Για να ξηγηθούμε, Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου είναι μια ταινία που έχει ενδιαφέρουσα σκηνοθεσία, ενώ σέβεται το είδος του sci-fi. Όμως είναι και μια μπερδεμένη ταινία. Είναι sci-fi με οικολογικές προεκτάσεις; Είναι ένα δράμα χαρακτήρων; Για sci-fi είναι μια φλατ ταινία που θα ήθελε να είναι Gravity (αλλά δεν είναι). Οι δε οικολογικές προεκτάσεις καταλήγουν να είναι μερικά εύπεπτα διδακτικά (αχ) μηνύματα. Για δράμα χαρακτήρων, είναι κλισέ και οι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται επαρκώς. Και εδώ σίγουρα δεν βοηθάει το σενάριο. Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου μοιάζει να μη μπορεί να κατασταλάξει πού να επικεντρωθεί, γι’ αυτό βάζει πολλά καρπούζια κάτω απ’ τη μασχάλη του. Ε, και τελικά του πέφτουν όλα κάτω. Άσε που του λείπει ο ρυθμός και η κλιμακούμενη ένταση. Το δε φινάλε, το οποίο αργεί πολύ να έρθει (γιατί;), επιβεβαιώνει ότι ο Κλούνεϊ δεν ήξερε τι να κάνει με την ταινία.
Με λίγα λόγια, Ο Ουρανός του Μεσονυχτίου δεν έχει ξεκάθαρο προσανατολισμό. Προσπαθεί να γίνει…κάτι, αλλά δεν τα καταφέρνει. Συγγνώμη Τζορτζ, αλλά από μένα είναι όχι. Και ξέρεις πόσο σε αγαπάω. Οπότε, θα βάλω την ταινία μαζί με τις άλλες που δεν προτιμώ να μη θυμάμαι. Θα περιμένω με ανυπομονησία όμως την επόμενη ταινία σου, ελπίζοντας να είναι ξάστερη. Όπως κάθε φορά.
