Ηθοποιός, γυναίκα, αγωνίστρια. Έφυγε η Olivia de Havilland, η τελευταία μεγάλη σταρ της Χρυσής Εποχής του Χόλλυγουντ. Η Μέλανι πήγε να συναντήσει την Σκάρλετ μετά από 81 χρόνια.
Από το Τόκιο στο Χόλλυγουντ
Η μητέρα της Olivia de Havilland, Lilian Fontaine, ήταν ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Έπαιξε στο πολυβραβευμένο αριστούργημα του Billy Wilder «The Lost Weekend», καθώς και στο δράμα του Sam Wood «Ivy». Επίσης, είχε σποραδικές εμφανίσεις και στην τηλεόραση.
Ο πατέρας της, Walter de Havilland, χρημάτισε καθηγητής Αγγλικών στο Imperial University του Τόκιο, πριν γίνει πιστοποιημένος σύμβουλος ευρεσιτεχνίας. Ξάδερφός του ήταν ο Geoffrey de Havilland, ιδρυτής της εταιρείας κατασκευής αεροσκαφών «de Havilland».
Οι γονείς της συναντήθηκαν το 1913 στην Ιαπωνία και παντρεύτηκαν το 1914. Η Olivia de Havilland γεννήθηκε την 1η Ιουλίου 1916 στο Τόκιο.
15 μήνες αργότερα, στις 22 Οκτωβρίου 1917, γεννήθηκε η αδερφή της Joan Fontaine, που έγινε κι εκείνη διάσημη ηθοποιός.
Το 1919 η οικογένεια de Havilland μετακόμισε στην Αμερική, στο χωριό Saratoga, νότια του San Francisco. Ο πατέρας τούς εγκατέλειψε κι επέστρεψε πίσω στην Ιαπωνία. Το 1925 βγήκε το διαζύγιο και η μητέρα τους παντρεύτηκε τον George Milan Fontaine. To 1933 η Olivia de Havilland πραγματοποίησε το θεατρικό της ντεμπούτο στην «Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων».
Το 1934, αφού τελείωσε το Λύκειο, της προσφέρθηκε ο ρόλος του Πουκ στο θεατρικό έργο «Όνειρο θερινής νυκτός» που θα ανέβαζε το Θέατρο της Κοινότητας της Saratoga. Εκείνη την περίοδο ο κορυφαίος Αυστριακός σκηνοθέτης Max Reinhardt βρισκόταν στην California για την πρεμιέρα του ίδιου έργου στο Hollywood Bowl.
Ένας βοηθός του Reinhardt βλέποντας την Olivia de Havilland εντυπωσιάστηκε και την πρότεινε για τον ρόλο της Ερμίας, μετά την αποχώρηση των Jean Rouverol και Gloria Stuart. O Reinhardt την πήρε και στην φθινοπωρινή περιοδεία, αλλά και στην κινηματογραφική εκδοχή του έργου του Shakespeare (για λογαριασμό της Warner Bros.). Η ταινία προβλήθηκε το 1935 κι αποτέλεσε το βάπτισμα του πυρός για τη μεγάλη σταρ.
Συνεργασία με Errol Flynn
Το 1935 η Olivia de Havilland υποδύθηκε την Arabella Bishop στο κλασικό πια «Captain Blood» του Michale Curtiz, στο πλευρό του Errol Flynn.
Έκτοτε και για 6 χρόνια αποτέλεσε τη μόνιμη παρτενέρ του Flynn κι έπαιξαν μαζί σε 7 ακόμη ταινίες (και μία όπου υποδύθηκαν τον εαυτό τους), με πιο γνωστές το «The Adventures of Robin Hood» και το «The Private Lives of Elizabeth and Essex».
Οι πρώτοι μεγάλοι ρόλοι
Το 1936 η Olivia de Havilland πρωταγωνίστησε στο βραβευμένο με 4 Όσκαρ ιστορικό δράμα του Mervyn LeRoy «Anthony Adverse», στο πλευρό του Fredric March.
Ακολούθησε η screwball κωμωδία του Archie Mayo «It’s Love I’m After» με τον Leslie Howard και την Bette Davis.
Δύο χρόνια αργότερα έπαιξε στην κωμωδία του Sam Wood «Raffles» δίπλα στον David Niven και τη May Whitty.
Όσκαρ και Δόξα
Λίγο πριν την εκπνοή της δεκαετίας του ’30, γυρίζεται μια από τις πολυθρύλητες ταινίες του Χόλλυγουντ, το «Gone with the Wind». Πολλές σταρ της εποχής διεκδίκησαν τον ρόλο της Σκάρλετ Ο’ Χάρα (που τελικά πήρε η Vivien Leigh), αλλά η Olivia de Havilland εξαρχής ήθελε αυτόν της Μέλανι. Η Ακαδημία την τίμησε με οσκαρική υποψηφιότητα, όμως το αγαλματίδιο κέρδισε η συμπρωταγωνίστριά της Hattie McDaniel.
To 1941 πρωταγωνίστησε στο ρομαντικό δράμα «Hold Back the Dawn» ως δασκάλα που μπλέκει σε ερωτικό τρίγωνο με τον Charles Boyer και την Paulette Goddard. Αν και προτάθηκε για Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου, έχασε τελικά από την αδερφή της Joan Fontaine («Suspicion») κι έτσι εντάθηκε ακόμη περισσότερο η κόντρα τους, που κρατούσε από την παιδική τους ηλικία.
Μία από τις πιο ενδιαφέρουσες συνεργασίες της ήταν με τη φίλη της Bette Davis στο δράμα «In this our life» του σπουδαίου σκηνοθέτη John Huston.
Το 1946 κέρδισε το πρώτο από τα δύο Όσκαρ της για τη δυνατή ερμηνεία της στο ερωτικό δράμα «To each his own» του Mitchell Leisen.
Την ίδια χρονιά έπαιξε διπλό ρόλο στο ψυχολογικό θρίλερ «The Dark Mirror» του Robert Siodmak, που πήρε ανάμικτες κριτικές.
Ένα από τα κλασικά αριστουργήματα του Anatole Litvak είναι το δράμα «The Snake Pit», με την Olivia de Havilland να δίνει μια από τις ωραιότερες ερμηνείες της στο ρόλο μιας διαταραγμένης γυναίκας που εγκλείεται σε ψυχιατρικό νοσοκομείο και να κερδίζει πλήθος βραβείων (Silver Ribbon, NBR, NYFCC, Διεθνές Βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας) και υποψηφιότητα για Όσκαρ.
Η δεκαετία του ’40 έκλεισε θαυμάσια για τη μεγάλη σταρ, αφού κέρδισε το δεύτερο Όσκαρ της και την πρώτη της Χρυσή Σφαίρα για την έξοχη ερμηνεία της στην ταινία του William Wyler «The Heiress». Μαζί της έπαιζαν ο Montgomery Clift, ο Ralph Richardson και η Miriam Hopkins.
Ίσως ο τελευταίος σπουδαίος ρόλος της στον κινηματογράφο ήταν το 1952 στην ταινία του Henry Koster «My Cousin Rachel», δίπλα στον νιόβγαλτο Richard Burton. Έλαβε θετικές κριτικές και προτάθηκε για Χρυσή Σφαίρα.
Βέβαια, ένα χρόνο πριν είχε αρνηθεί να παίξει τον ρόλο της Blanche DuBois στο κλασικό πια «A Streetcar Named Desire».
Οι τελευταίες ταινίες
Δυστυχώς, τις δεκαετίες που ακολούθησαν η Olivia de Havilland είχε σποραδικές κινηματογραφικές εμφανίσεις σε όχι και τόσο αξιόλογα έργα. Μετά από αρκετές αδιάφορες συνεργασίες με γνωστούς σκηνοθέτες (Terence Young, Stanley Kramer, Michael Curtiz, Anthony Asquith), πρωταγωνίστησε το 1964 στο ψυχολογικό θρίλερ του Robert Aldrich «Hush… Hush, Sweet Charlotte» μαζί με τη φίλη της Bette Davis.
Το 1977 και το 1978 συμμετείχε στις μέτριες ταινίες καταστροφής «Airport ‘77» και «The Swarm» αντίστοιχα, μαζί με πολλούς άλλους σταρ της εποχής.
Επίσης, το 1979 υποδύθηκε τον ρόλο της βασιλομήτορος στην τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση στην περιπέτεια «The Fifth Musketeer».
Τηλεόραση
Η Olivia de Havilland είχε μια σύντομη, αλλά σημαντική τηλεοπτική καριέρα. Τις δεκαετίες του ’50, ’60 και ’70 έκανε γκεστ σε γνωστές σειρές κι εκπομπές: «Person to Person», «The Tonight Show», «The Big Valley», «What’s my line?», «ABC Stage 67», «Roots: The Next Generations» κ.ά.
To 1981 έπαιξε σ’ ένα επεισόδιο του θρυλικού «The Love Boat» και το 1986 στο «North and South, BookII». Την ίδια χρονιά έπαιξε και στην ιστορική μίνι σειρά «Anastasia: The Mystery of Anna», για την οποία κέρδισε Χρυσή Σφαίρα και προτάθηκε για βραβείο Emmy.
Η αγωνίστρια
Η Olivia de Havilland ήταν πάντα μια δυναμική κι ανεξάρτητη γυναίκα. Από την αρχή της καριέρας της διεκδίκησε τα δικαιώματά της κι έδωσε μάχες για τις γυναίκες ηθοποιούς στο Χόλλυγουντ. Το 1943 κινήθηκε νομικά εναντίον της πανίσχυρης Warner Bros. καταφέρνοντας ν’ αλλάξει η νομοθεσία σχετικά με τη διάρκεια των συμβολαίων και να χρησιμοποιείται πλέον ο όρος «Νόμος De Havilland».
Αδελφική βεντέτα
Η Olivia de Havilland και η Joan Fontaine δεν έμειναν στην ιστορία μόνο ως οι μοναδικές αδερφές που κέρδισαν Όσκαρ, αλλά και για την αιώνια διαμάχη τους. Η κόντρα ξεκίνησε από τα μικράτα τους και κορυφώθηκε όταν μπήκαν και οι δύο στη βιομηχανία του θεάματος.
Μάλιστα, το 1947 όταν η Joan Fontaine πήγε να συγχαρεί την αδερφή της για το Όσκαρ που κέρδισε, εκείνη την απέφυγε επιδεικτικά, όπως φαίνεται και στο στιγμιότυπο που κατέγραψε ο φωτογραφικός φακός.
Μετά τον θάνατο της μητέρας τους Lilian Fontaine το 1975, διέκοψαν τις επαφές τους και δεν ξαναμίλησαν.
Γάμοι και Γαλλία
Αν και της χρέωσαν σχέση με τον συμπρωταγωνιστή της Errol Flynn, εκείνη ήταν απλώς φίλη του. Όμως, είχε συνάψει δεσμό με άλλους διάσημους της εποχής, όπως ο Howard Hughes, ο James Stewart και ο John Huston. Το 1946 παντρεύτηκε τον συγγραφέα του βιβλίου «Delilah» Marcus Goodrich κι απέκτησαν έναν γιο, τον Benjamin (πέθανε το 1991 μετά από μακροχρόνια μάχη με τη νόσο Hodgkin). Χώρισαν το 1953.
Το 1955 παντρεύτηκε τον συντάκτη του περιοδικού «Paris Match» Pierre Galante (που είχε γνωρίσει δύο χρόνια νωρίτερα στο Φεστιβάλ των Καννών) και μετακόμισαν στο Παρίσι. Δυστυχώς, το ζευγάρι χώρισε το 1962, αλλά συνέχισαν να ζουν μαζί προκειμένου να μεγαλώσουν την κόρη τους Gisèle.
Η Olivia de Havilland αγάπησε πολύ τη Γαλλία κι έζησε εκεί μέχρι το τέλος της.
Το τέλος
Το 2003 πραγματοποίησε μια από τις τελευταίες της δημόσιες εμφανίσεις της στην απονομή των 75ων Βραβείων Όσκαρ.
Το 2008, σε ηλικία 92 ετών, έλαβε την ύψιστη τιμή για καλλιτέχνη στην Αμερική, το «Εθνικό Μετάλλιο των Τεχνών», από τον τότε πρόεδρο των Η.Π.Α. George W. Bush.
Το 2010 χρίστηκε «Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής» (ύψιστη αναγνώριση στη Γαλλία) από τον τότε πρόεδρο Nicolas Sarkozy και το 2017 «Λαίδη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» από τη Βασίλισσα Ελισάβετ Β’.
Στις 30 Ιουνίου 2017 κατέθεσε μήνυση στην FX Networks και τον παραγωγό Ryan Murphy για την ανακριβή απεικόνισή της στη σειρά «Feud: Bette and Joan» από την Catherine Zeta-Jones. Δυστυχώς, έχασε την υπόθεση.
Η Olivia de Havilland έφυγε λίγες μέρες μετά την συμπλήρωση των 104 ετών ζωής, στις 26 Ιουλίου 2020 από φυσικά αίτια.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ
- Wikipedia
- IMDb
