Πρώτες Οκτωβριανές καλησπέρες, αγαπημένοι μου! Να έχουμε έναν υπέροχο, καινούριο, μήνα γεμάτο χρώματα, μουσικές, χαρές και ακόμη πιο πολλές ταινίες! Σήμερα, είμαι, και πάλι, κοντά σας για να δούμε μαζί, έναν προς έναν τους λόγους λατρείας ενός μοναδικού κινηματογραφικού δημιουργού, του Olivier Dahan. Επιτελώντας θαυμάσια τον διπλό του ρόλο ως σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος, με τη διαφορετικότητα που τον διακατέχει, με την, άνευ χρόνων, ευρηματικότητά του, δεν θα πάψει ποτέ να μας αρέσει. Τι λέτε; Πάμε να δούμε από κοντά τους καλύτερους σταθμούς του; Ε, φύγαμε, λοιπόν!
#1 «La vie promise» (2002)
To 2002 o Olivier Dahan σημειώνει το λεγόμενο «ντεμπούτο» του στη μεγάλη οθόνη, αφού αναλαμβάνει τόσο το σενάριο όσο και τη σκηνοθεσία της ταινίας «la vie promise». Η ταινία έλαβε πολύ καλά σχόλια από κοινό και κριτικούς, βαθμολογούμενη ικανοποιητικότατα στο, αρμόδιο, Imdb με 6,1, ολόκληρους, βαθμούς. Πράγμα, που όλοι, λίγο πολύ, ξέρουμε τι σημαίνει! Πρόκειται, για μία γαλλικής προελεύσεως, με έντονα δραματικά στοιχεία, ιστορία, βασικούς ήρωες μία μητέρα και την κόρη της, συγκρούσεις με το παρόν-παρελθόν, αρχική αποξένωση αλλά τελική ένωση. Μία πολύ δυνατή, από άποψη συναισθημάτων ταινία, ικανή να τονίσει την αγάπη της μάνας, της κάθε μάνας προς το παιδί της, την μοιραία σχέση τους, αναζωπυρωμένη μέσα από τις στάχτες της.
#2 «Les rivières pourpres 2: Les anges de l’apocalypse-Πορφυρά ποτάμια 2: Οι άγγελοι της αποκάλυψης» (2004)
Δύο χρόνια αργότερα, ο Olivier Dahan σκηνοθετεί την ταινία «Πορφυρά ποτάμια 2: Οι άγγελοι της αποκάλυψης», καταδεικνύοντας για άλλη μία φορά το υπέρμετρό του ταλέντο. Αναλαμβάνοντας τα ηνία συνέχειας της πρώτης ταινίας, εμμένει στο ίδιο μοτίβο, μόνο που εν προκειμένω το απογειώνει. Στο, κατά τα άλλα, thriller με αστυνομική ταυτότητα, προσδίδει εξ΄ ολοκλήρου ατμοσφαιρική διάθεση, έντονους ρυθμούς και suspence ως αποτέλεσμα διαρκούς κυνηγητού μεταξύ αστυνομικών και καλογήρων. Μία, πραγματικά, στυλιζαρισμένη οπτική εκ μέρους του, διαμέσω της οποίας μας φέρει σε άμεση επαφή με ανατριχιαστικούς φόνους κοντά σε ένα μοναστήρι της Λορένης, τα θύματα των οποίων είχαν τα ονόματα των δώδεκα Αποστόλων.
#3 «La môme-Ζωή σαν τριαντάφυλλο» (2007)
Εν έτει 2007, ο Olivier Dahan είναι ο σεναριογράφος και, ταυτόχρονα, ο σκηνοθέτης σε μία εκ των αρτιότερων ταινιών ever, το «Ζωή σαν τριαντάφυλλο». Για όσους, επιεικώς απαράδεκτους, από εσάς δεν γνωρίζουν, η ταινία αυτή έχει να κάνει με την βιογραφία της Edith Piaf, δοσμένη μέσα από τα μάτια αυτού του εξαίρετου δημιουργού. Άνθρωποι από το χώρο του θεάματος, αρμόδιοι αλλά και οι απλοί σινεφίλ, την χαρακτηρίζουν ως μία Φινετσάτη και «μελωδική» βιογραφία, στους κόλπους της οποίας μόνο να μαγευτείς μπορείς και τίποτε λιγότερο. Ο Dahan κατάφερε το ακατόρθωτο, να κάνει ακόμη και τους μη υποστηρικτές της Piaf, ένθερμους οπαδούς, να συγκινήσει και να αγαπηθεί όσο λίγοι! Μία οσκαρική ταινία, υψηλών προδιαγραφών, επιτυχημένων στο μέγιστο!
#4 «Grace of Monaco-Γκρέις του Μονακό» (2014)
Και ερχόμαστε, στα πιο πρόσφατα σε εμάς, με μία ταινία του 2014 υπό τον τίτλο « Γκρέις του Μονακό». Εδώ, συναντούμε εκ νέου το είδος της βιογραφίας, μόνο που στο επίκεντρο τίθεται, πλέον, η νυν πριγκίπισσα Grace. Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά, που ο Dahan διευσδύει στην ψυχοσύνθεση των προσώπων, αποτυπώντας με τον μέγιστο δυνατό τρόπο τις σκέψεις, τα συναισθήματα, θέλω και τα μη τους. Η, πρώην star, Grace αποτελεί έρμαιο των επιθυμιών της να επιστρέψει στις χολιγουντιανές της μέρες, που τόσο αναπολεί, παρά τη ρήξη που τις προκαλούν αυτές οι ιδέες με τον σύζυγό της. Φαίνεται, όμως, πως οι συγκυρίες έχουν άλλη γνώμη. Το τοπίο, που απλώνεται ολόγυρα, πανέμορφο, άκρως ονειρεμένο και η ατμόσφαιρα κοσμοπολίτικη σε σημείο ζωντάνιας!
Αυτά, από εμένα, και το άρθρο άλλης μίας εβδομάδας! Σκοπός μου εξαρχής, ήταν να σας συντροφεύσω στο κινηματογραφικό «ταξίδι» που έχει διαγράψει ο Olivier Dahan, κάνοντας στάσεις στις καλύτερες στιγμές του! Εύχομαι να το πέτυχα! Μέχρι το επόμενο, σας φιλώ!
