Όταν το σενάριο θυσιάζεται στο βωμό της κακής σκηνοθεσίας…!

Ομολογώ, ότι από τον τίτλο και μόνο ενδέχεται να σας τρομοκράτησα. Δεν ήταν αυτός ο σκοπός μου, λόγω τιμής. Απλώς, ήθελα να σας προϊδεάσω για το σημερινό μας θέμα, ένα θέμα περίπλοκο και αρκετά δύσκολο από άποψη υλικού. Θα μιλήσουμε, δηλαδή, για σκηνοθετικές αποτυχίες, σκηνοθετικά εγχειρήματα με -αδιαμφισβήτητα- ατυχή κατάληξη, όχι και τόσο θετικές σκηνοθετικές προσεγγίσεις, που αν μη τι άλλο «χαντάκωσαν» και το ίδιο το σενάριο σε πολλές και διαφορετικού είδους ταινίες! Σε ποιες θα αναφερθούμε; Πάρτε πρώτα να πιείτε ή και να φάτε κάτι, δώστε μου εν συνεχεία το χέρι σας και πάμε να τις δούμε μία προς μία…

Psycho-Ψυχώ (1960)

Πρόκειται για μία εκ των πιο διαχρονικών ταινιών, όχι μόνον που έχουν υπάρξει ποτέ, αλλά και που επρόκειτο να υπάρξουν. Το «Ψυχώ» αποτελεί μία πρωτοποριακή, για την εποχή της, ταινία μυστηρίου που αν και βασίστηκε στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Robert Bloch, εν τούτοις ο Joseph Stefano προσέθεσε τις δικές του σεναριακές πινελιές. Το κοινό στο άκουσμά της βρίσκεται σε μία απερίγραπτη φρενίτιδα ενθουσιασμού, με τη δυσαρέσκειά του να έγκειται μόνο στο σκηνοθετικό κομμάτι, που ο Hitchcock είχε αναλάβει. Παρότι, το έργο αυτό πληροί όλες τις προϋποθέσεις ενός thriller με την κλασική του έννοια, εμπεριέχει αρκετά στοιχεία σκηνοθεσίας τα οποία του προσδίδουν μία υποτονικότητα, ένα μελοδραματισμό και μία κατωτερότητα, στοιχεία που δε συνάδουν με αυτό που πρεσβεύει. Είναι σε γενικές γραμμές μία πολύ δυνατή , από πλευράς περιεχόμενου ταινία, με μία σκηνοθεσία όμως που την παρουσιάζει αμφίσημη στα δικά μας μάτια! Γιατί, Hitchcock, αγόρι μου; Γιατί;

Τhe shining-Η λάμψη (1980) 

«Η λάμψη», όχι του Φώσκουλου!, είναι θα λέγαμε ο διάδοχος του «Ψυχώ» σε ό,τι αφορά το είδος των δύο ταινιών, αφού και εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα thriller. Είναι εξίσου βασισμένο σε βιβλίο, αυτή τη φορά, του Steven King ενώ, από κοινού το σενάριο και η σκηνοθεσία ανήκουν στον Stanley Kubrick. Ίσως αυτό, το γεγονός, δηλαδή, ότι ο Kubrick ανέλαβε διπλό ρόλο να είναι η αιτία που η σκηνοθεσία δεν είναι η προσδοκώμενη. Μία ταινία με εξαιρετικό σενάριο, εύστοχη μεταφορά και έναν μοναδικό Jack Nicholson να κλέβει την παράσταση, αποσπώντας πολύ καλές κριτικές. Εν αντιθέσει, η σκηνοθετική ματιά δε φαίνεται να ικανοποίησε κοινό και κριτικούς -και δεν πιστεύω πως θα αλλάξει ποτέ αυτό-, με αποκορύφωμα την υποψηφιότητα που έλαβε η ταινία στα Χρυσά Βατόμουρα στην κατηγορία χειρότερης σκηνοθεσίας! Αυτό, μιλά από μόνο του…!

Διαβάστε επίσης  Φεστιβάλ Δράμας 2019: Οι 5 ταινίες που ξεχωρίσαμε

Only God Forgives-Μόνο ο Θεός συγχωρεί (2013)

Mεταβαίνουμε σε κάτι πιο πρόσφατο και πιο κοντά σε εμάς, στο «Μόνο ο Θεός συγχωρεί» εν έτει 2013 που μου κίνησε αρκετά το ενδιαφέρον, λόγω υπόθεσης και συντελεστών. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ryan Gosling συντροφεύει τον Nicolas Winding Refn, αφού οι δυο τους συνυπήρξαν και στο «Drive». Για άλλη μια φορά, ο ίδιος άνθρωπος έχει διπλή υπόσταση, αυτή του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, με την επιτυχία να μοιράζεται σε ένα από τα δύο πεδία δράσης. Κατ΄εμέ, το σεναριακό κομμάτι είναι πιο προσεγμένο, με βλέψεις σαρκασμού, γραφικότητας, σε αντίθεση με την σκηνοθετική προσέγγιση να δίνει την εντύπωση μίας παρωδίας,  στην οποία το συναίσθημα εκμηδενίζεται, και μιας παραδοχής ότι επρόκειτο για κακή μίμηση του πρωθύστερου «Drive». A, δε θέλω τέτοια, δε θέλω τέτοια!

By the sea-Δίπλα στη θάλασσα (2015)

Το «Δίπλα στη Θάλασσα» εν έτει 2015, αποτελεί ένα από τα λίγα σκηνοθετικά εγχειρήματα της Jolie και καλά κάνει! Εντάξει, είμαι λίγο αυστηρή αλλά θα το αιτιολογήσω. Η ταινία σαν ταινία και με το περιεχόμενό της με βρίσκει πολύ σύμφωνη ή ακόμη και γοητευμένη, αφού έχει να κάνει με τη σχέση ενός παντρεμένου ζευγαριού και ό,τι αυτή περικλείει. Σε συνεπαίρνει συναισθηματικά και κατά μίαν έννοια δένεσαι μαζί τους, φτάνοντας στο σημείο να διαπιστώνεις εν λύπη σου τι μπορεί να επέλθει όταν μεταξύ ενός ανδρόγυνου κυριαρχεί η δυστυχία. Καταθλιπτικό με μία πρώτη ματιά, βαθιά συναισθηματικό με μία δεύτερη, ή ακόμη και τρίτη! Αυτή η φόρτιση, όμως, κάπου, κάπως, με την κινηματογραφική σκοπιά της Jolie χάνεται. Γίνεται ρηχή, άψυχη και εμμένει σε οτιδήποτε το επιφανειακό. Και είναι πραγματικά, κρίμα!

Διαβάστε επίσης  Run Rabbit Run: Όταν ο τρόμος συναντά τον σύγχρονο ανεξάρτητο κινηματογράφο

Φτάσαμε στο τέλος, εκεί όπου σας αποχαιρετώ, σας φιλώ, εκεί όπου εσείς με ευχαριστείτε για τις προτάσεις μου… Τι; Όχι; Α, όλα και όλα! Το πόσο με παίδεψε αυτό το άρθρο, μόνο ο Θεός, Εγώ και η μαμά μου που της γκρίνιαζα το ξέρει! Αλλά χαλάλι σας! Ελπίζω ή μάλλον εύχομαι να ανταποκρίθηκα στις προσδοκίες σας. Θα ήθελα και τη δική σας άποψη επί του θέματος. Για πείτε μου…

Εικοσιενάχρονη φοιτήτρια φιλολογίας με, όχι και τόσο κρυφό, πόθο τη δημοσιογραφία, καταγόμενη από τη συμπρωτεύουσα. Για να καταλάβετε με τι άνθρωπο έχετε να κάνετε αρκεί να σας πω πως είμαι λάτρης των μυθιστορημάτων, φανατική σινεφίλ, γλυκατζού μέχρι τελικής πτώσης και εκνευριστικά τελειομανής! Το motto μου; Με διαφορά, το «que sera sera!».

Αρθρα απο την ιδια κατηγορια

Cioran: Η ύπαρξη ως ατόπημα

“Να ζεις σημαίνει να χάνεις έδαφος.” Πόσο παράξενη και πόσο

James Dean: ο επαναστάτης ηθοποιός που άλλαξε το Hollywood

Ο James Dean είναι ο ηθοποιός- σύμβολο της επανάστασης. Είτε