Σε μια εποχή γενικευμένου άγχους, άσκοπης βιασύνης και υπαρξιακής μοναξιάς, μια εποχή που τρέχει χωρίς φρένο και δεν σταματάει να κυνηγάει την ουρά της, υπάρχουν και ταινίες όπως το «Perfect Days» που μας υπενθυμίζουν πως η ζωή βρίσκεται στο τώρα και στις απλές στιγμές που το συνθέτουν. Κι αν κάποιος το έχει κατανοήσει πλήρως αυτό, είναι ο Wim Wenders, ένας από τους βασικούς πυλώνες του Νέου Γερμανικού Κινηματογράφου, ύστερα από μια πολυετή μετριότητα όσον αφορά τη μυθοπλασία, επανέρχεται δυναμικά και τοποθετεί αυτή τη φορά την ιστορία του στο μακρινό Τόκιο.
Στο «Perfect Days» (ελληνιστί «Υπέροχες Μέρες»), ένας καθαριστής δημόσιων τουαλετών, ψάχνει να βρει τον εαυτό του στην αυστηρά οριοθετημένη καθημερινότητά του η οποία αποτελείται από την ίδια ρουτίνα με μαθηματική ακρίβεια, μέσα στον τεχνολογικό παράδεισο (ή κόλαση για κάποιους) που λέγεται, Τόκιο. Σε αντίθεση, όμως, με τις περισσότερες ταινίες αυτού του τετριμμένου περιεχομένου, ο ίδιος δεν παραπονιέται ποτέ για τη μοίρα του και δεν επιτρέπει σε τίποτα και σε κανέναν να τον κάνει μίζερο, διατηρεί με πάθος αυτή τη ρουτίνα και απολαμβάνει κάθε στιγμή στη μονήρη ζωή του. Μια ζωή που και αυτή είναι αποτέλεσμα δικής του επιλογής και δεν φαίνεται να τον ενοχλεί τόσο ώστε να τον αποσπάσει από την ουσία.
Ο λακωνικός στα όρια της «μουγκαμάρας» πρωταγωνιστής μας, ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα στο κέντρο της πιο πυκνοκατοικημένης πόλης του πλανήτη, το Τόκιο, το οποίο μαστίζεται από επιδημία.. μοναξιάς! Μια τεράστια φουτουριστική μεγαλούπολη με τις κραταιές παραδόσεις της και το αλλόκοτο στυλ της με το μαγικό εικαστικό και γραφιστικό ενδιαφέρον, καθώς οι συνδυασμοί της την κάνουν μοναδική στον κόσμο. Φουτουρισμός και μεσαιωνισμός, ουρανομήκεις ουρανοξύστες και πάρκα πνιγμένα στο πράσινο, αρχιτεκτονική βγαλμένη από όνειρο μεθυσμένου καλλιτέχνη, γεμάτο πανέμορφες αντιφάσεις, αποτελεί το ιδανικό «ρεπεράζ» για την ιστορία που θέλει να εξιστορήσει ο Wenders.
Οι ελάχιστες πληροφορίες που παίρνουμε για τον ήρωά μας και δίνονται πάντα με το σταγονόμετρο, παίζουν σχεδόν μηδαμινό ρόλο στην εξέλιξη της ταινίας, και αυτό, διότι στην πραγματική ζωή οι αλλαγές έρχονται μέσα από ζυμώσεις και γίνονται αντιληπτές εκ των υστέρων, αναδρομικά. Ο Hirayama (Koji Yakusho) είναι εραστής του αναλογικού τρόπου ζωής και αρνείται (ή δεν μπορεί) να γίνει χρήστης των νέων τεχνολογιών, ενώ αρέσκεται στο να ακούει στο ραδιόφωνο αμερικάνικα κλασικά τραγούδια των 60s και των 70s, να διαβάζει κλασικά βιβλία (καθότι καλλιεργημένος) και να κάνει περατζάδες με το ποδήλατό του. Μυρίζει το χώμα και ακούει το θρόισμα των φύλλων στα διαλλείματά του από τη δουλειά, προσπαθεί να επικοινωνήσει εξωλεκτικά με τη φύση και τους ανθρώπους που τον περιβάλλουν, χρησιμοποιεί όλες του τις αισθήσεις για να αφουγκραστεί το «θείο».
Ένα γεμάτο δίωρο παρακολουθούμε τη φαινομενικά αδιάφορη και μονότονη ζωή του, αλλά η ουσία βρίσκεται στην αισθαντικότητα που τη διέπει. Πρόκειται για έναν απλό άνθρωπο, ο οποίος θέλει να απολαμβάνει τα απλά πράγματα και μας προσκαλεί να γίνουμε συμμέτοχοι αυτής της αισθητηριακής εμπειρίας. Η απαράμιλλης ομορφιάς φωτογραφία, τα πανέμορφα πλάνα της πόλης, μια πόλη τόσο πυκνή από κόσμο αλλά και αλλόκοτα «ήσυχη» αφού ο καθένας κοιτάει τη δουλειά του, άνθρωποι πειθαρχημένοι που όμως δεν έχουν ένα λεπτό να κάτσουν σε ένα παγκάκι και να παγώσουν για λίγα δευτερόλεπτα τον χρόνο απομονώνοντας τον εαυτό τους για να παρατηρήσουν το δέντρο από το οποίο περνάνε κάθε μέρα, τα φύλλα, τον σχεδόν ανεπαίσθητο ήχο που κάνουν οι δροσοσταλίδες όταν πέφτουν στο χώμα, πώς αλλάζει σιγά σιγά το χρώμα του ουρανού με το πέρασμα της ώρας.
Ο Wenders παραδίδει την καλύτερη του ταινία μυθοπλασίας εδώ και αρκετά χρόνια, χωρίς διδακτισμούς, δίχως καμιά διάθεση να περάσει κάποιο «μήνυμα» ούτε και να προκαλέσει έριδες στο φιλοθεάμον κοινό μετά τη λήξη της (όπως συνηθίζεται τελευταία). Βρίσκεται απλά εκεί για να την ανακαλύψεις, να την αισθανθείς όχι με τα γνωστικά αλλά τα συναισθηματικά σου εργαλεία, όχι με τον εγκέφαλό σου αλλά με την καρδιά σου, να αδειάσει το μυαλό σου από την ακατάσχετη πληροφορία και τις έγνοιες για να γεμίσει από εικόνες, με στόχο την πνευματική γαλήνη και την κινηματογραφική εμπειρία.
Δείτε το trailer της ταινίας «Perfect Days» εδώ:
