Αν δεις το τρέιλερ του Pig και διαβάσεις την υπόθεση της ταινίας (αν δεν το έχεις ήδη κάνει, δηλαδή), μάλλον θα πεις “Οκ, άλλη μια cultίλα του Κέιτζ. Must-watch, όπως και να ‘χει”. Προσωπικά αυτό είπα, ενώ άρχισα να μετράω τις ημέρες μέχρι να το δω. Αγαπάω Κέιτζ και ό,τι κάνει, δεν θα στο κρύψω. Έλα που αυτό που είδα ήταν τελικά ΠΟΛΥ διαφορετικό από αυτό που είχα φανταστεί. “Τώρα αυτό το λες για καλό ή για κακό;”, θα μου πεις. “Να δεις την ταινία για να σχηματίσεις άποψη”, θα σου πω.
Το Pig…
Πρωταγωνιστής της ταινίας είναι ο Ρόμπιν “Ρομπ” Φελντ, δηλαδή το αγόρι μας ο Νίκολας Κέιτζ, ένας σεφ ο οποίος υποφέρει εξαιτίας μιας προσωπικής απώλειας. Αυτό το γεγονός τον οδήγησε να ζει απομονωμένος στην έρημο του Όρεγκον, μακριά από την τεχνολογία και τη ρηχότητα της εποχής, και να εργάζεται, με τη βοήθεια ενός γουρουνιού, ως κυνηγός τρούφας. Μια μέρα, κάποιοι απαγάγουν το γουρούνι και ο Ρομπ ξεκινά την αναζήτηση του πολυαγαπημένου του γουρουνιού. Συνοδοιπόρος σε αυτή την αναζήτηση είναι ο Αμίρ, ένας επίδοξος entrepreneur που προσπαθεί να καθιερώθεί ως έμπροος τρούφας. Και κάπως έτσι, αναζητώντας το γουρούνι του Ρομπ, ξεκινάνε οι περιπέτειες για αυτό το παρεάκι. Κυρίως για τον Ρομπ, δηλαδή.
…έβγαλε τον καλύτερο (υποκριτικό) εαυτό του Κέιτζ
Έλα, πες την αλήθεια. Η υπόθεση της ταινίας σε προϊδεάζει για “ΩΧ”. Ή για να πεις ότι μάλλον πρόκειται για μια τόσο-κακή-ταινία-του-Κέιτζ-που-καταλήγεις-να-την-αγαπήσεις. Όχι, όχι, ΟΧΙ. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά καλή ταινία με έναν ΦΟ ΒΕ ΡΟ Νίκολας Κέιτζ.
Πολλοί έχουν χαρακτηρίσει το Pig ως “Τζον Γουίκ με ένα γουρούνι”, όπου “Τζον Γουίκ” η τριλογία ταινιών με τον -άλλο λατρεμένο- Κιάνου Ριβς. Χμ, θα μπορούσε, αλλά δεν το βλέπω. Τα Τζον Γουίκ είναι revenge movies με πολλή δράση και στοιχεία neo-noir θρίλερ. Το Pig είναι πιο πολύ μια δραματική ταινία που ασχολείται με την απώλεια, ενώ έχει κάποια στοιχεία θρίλερ, πιο πολύ από άποψη ατμόσφαιρας – παρατήρησε και τα σκοτεινά χρώματα-, οπότε…
Γενικά, η ταινία έχει αρκετά κενά στην υπόθεση. Όμως, ο Κέιτζ σε μαγνητίζει και καταφέρνει να καλύψει με ευκολία τις όποιες σεναριακές τρύπες. Με μια μεστή ερμηνεία, χωρίς υπερβολές, και πολλές φορές αρκετά εσωτερική, ο Κέιτζ αποδεικνύει σε όλους, ακόμα και σε αυτούς που δεν είναι φαν του (γιατί;), ότι “το ‘χει” ακόμα. Βέβαια, πολλοί θα πουν “Οκ, βλέπω έναν αγνώριστο, φουλ στο μούσι, μέσα στα αίματα Κέιτζ, που ώρες ώρες δεν λέει τίποτα και απλά κάθεται και κοιτάει την κάμερα”. Άλλοι θα πουν “ΤΙ ΛΕΤΕ ΒΡΕ ΠΑΙΔΙΑ; Είδατε όντως την ταινία, ή είστε απλά προκατειλημμένοι; Αγνώριστος είναι γιατί είχαμε ξεχάσει ότι είναι ηθοποιάρα”.
Προσωπικά, δεν πω πολλά και δεν θα προσπαθήσω σε χοιραγωγήσω (κακό λογοπαίγνιο, δεν άντεξα, σόρι). Απλά θα πω, ότι κάθε ερμηνεία του Κέιτζ, καλή η κακή, οδήγησε σε αυτή εδώ την ερμηνεία που πολύ την αγάπησα. Α, και αν δεις το Pig, να τo δεις χωρίς παρωπίδες.
Αυτά, σε αφήνω για να φτιάξω μια πίτσα. Με τρούφα, προφανώς.
