Με την επιστροφή του Τ. στην παρέα, ύστερα από μια 9μηνη θητεία στα ξένα, έπεσε η ιδέα του εορτασμού. Και ο εορτασμός στην παρέα σημαίνει εισιτήρια για βραδινή προβολή. Αφού έγινε ο κατάλληλος εφοδιασμός με τα απαραίτητα βουτυρένια ποπ-κορν και αναψυκτικά, ξεκίνησε μια συζήτηση γύρω από τις προηγούμενες ταινίες του Jacques Tati. Η Λ. και ο Μ. διαφωνούσαν. Η πρώτη υποστήριζε έντονα πως ο “Θείος” άξιζε μεγαλύτερη αναγνώριση από τις “Διακοπές του κυρίου Hylot” και σίγουρα ο Woody Allen θα έπρεπε να είχε αποδώσει φόρο τιμής στον Hylot για την σκηνογραφία της. Και εκεί που η κουβέντα άναβε, τα φώτα έσβησαν και το “Playtime” έριξε τους πρώτους τίτλους.
Με λίγα λόγια
To “Playtime” είναι μια κωμωδία του 1967 υπό την σκηνοθετική ματιά του Jacques Tati.
Ο ίδιος ενσαρκώνει τον Monsieur Hulot, το διάσημο alter ego του ήδη από τις προηγούμενες του ταινίες. Η υπόθεση ξεκινά στο αεροδρόμιο του Παρισιού, που καταφθάνει ένα group Αμερικανών τουριστών. Τριγυρνάει σε ένα αχανές τοπίο εώς ότου κατευθυνθούν προς το ξενοδοχείο. Εκεί συναντάμε και τον Monsieur Hulot, ο οποίος έχει ένα σημαντικό ραντεβού με ένα στέλεχος. Χάνει ωστόσο τον δρόμο του, μέσα στο υπερ-πολυτελές, φουτουριστικό, hi-tech οικοδομικό συγκρότημα. Τελικά πηγαίνει πέρα δώθε σε ένα εκπληκτικό λαβύρινθο γραφειοκρατίας και γραφείων, που φαντάζουν σαν κλουβιά από γυαλί, τσιμέντο και μέταλλο.
Και έτσι χαμένος, καταλήγει στο διπλανό κτίριο με πρωτοποριακά αντικείμενα για πλουσίους, εκκινώντας ένα νέο κύκλο αλυσιδωτών γεγονότων. Δε λείπουν, ενίοτε οι χαρακτηριστικές αδέξιες κινήσεις του, το μουρμουρητό του, όταν ψάχνει να βρει διέξοδο στο χαοτικό αστικό τοπίο. Εκεί συναντά και το group των Αμερικάνων, καθώς το κατάστημα βρίσκεται στη λίστα τους, με τα αξιοθέατα. Πόρτες που κλείνουν αθόρυβα, κάδους σε σχήμα αρχαιοελληνικών κυόνων και σκούπες με φωτάκια είναι μερικά από τα gadget της έκθεσης. Μία εκ των τουριστών μόνο, η Barbara, έχει το βλέμμα της προς το αλλιώτικο Παρίσι, που θέλει να ζήσει. Έτσι χαζεύει ρομαντικά τον Πύργο του Aiffel μέσα από αντανακλάσεις. Μάλιστα υπάρχει στον αέρα και ένα φλέρτ ανάμεσα στη κοπέλα και τον Hulot.
Όλοι οι ήρωες συναντιούνται ξανά στη πιο θορυβώδη σκηνή της ταινίας. Είναι καλεσμένοι στα εγκαίνια ενός “πολυτελούς” και πολυτάραχου εστιατορίου. Όταν, σταδιακά, αρχίζει το εστιατόριο να παρουσιάζει απώλειες και αστοχίες, η σκηνή μετατρέπεται σε ένα υπέροχο 45λεπτό έξυπνων και ξεκαρδιστικών gags (=οπτικό κωμικό εύρημα του κινηματογράφου).
Ωστόσο παρόλη την χαρά και την ανεμελιά της σκηνής του εστιατορίου, ο Jacques Tati κλείνει το “Playtime” με ένα μελαγχολικό ύφος μοναξιάς και ενός παρολίγο έρωτα, που δεν ευδοκίμησε.
Με μια πιο κριτική ματιά
Είναι αδύνατο να μην σχολιάσει κάποιος τις συμμετρίες, την απόλυτη παλέτα του γκρι και τις ευθυγραμμίσεις που κατάφερε αριστουργηματικά να πετύχει ο Jacques Tati. Δίνει μαθήματα σχετικά με τον ασύληπτης αισθητικής συνδυασμό αρχιτεκτονικής και μόδας.
Όσον αφορά τα σκηνικά της ταινίας, είναι όλα εκ του μηδενός δημιουργία από γυαλί, τσιμέντο και μετάλλο. Το bugdet ξεπέρασε συνολικά τα 3,4 εκκατομύρια δολλάρια. Το γεγονός αυτό την κάνει αυτόματα μία πιο ακριβές παραγωγές για τα δεδομένα της εποχής, λόγω της κατασκευής μιας ολόκληρης πόλης, “Tativille”, όπως την αποκαλούσαν. Χρησιμοποιήσε την καλύτερη ποιότητα σε φιλμ 70mm και στερεωφωνικό για να πετύχει το μέγιστο αποτέλεσμα. Η ταινία πήρε θέση στη λίστα των 100 καλύτερων ταινιών όλων των εποχών. Παρόλα αυτά η ταινία ήταν εισπρακτική αποτυχία, με αποτέλεσμα την χρεοκοπία και την κατάθλιψη του σκηνοθέτη-ηθοποιού.
Το «Playtime» αποτελεί ένα εμβληματικό δείγμα κινηματογράφου, δημιουργώντας μια δική του, ξεχωριστή κατηγορία. Μια εξαιτετικά χορογραφημένη δράση εντός του κάδρου. Μέσω αυτής ο Jacques Tati παρατηρεί και σχολιάζει τον κόσμο και το μέλλον αυτού. Μία επίκαιρη ακόμα και σήμερα, βωβή κωμωδία – κραυγή προς τον άνθρωπο, που θέλει βοήθεια.
Advertising
Playtime λοιπόν!
Και καλή σας απόλαυση,
Μαρία
Χ
