Χριστούγεννα για ακόμη μία χρονιά, και τι καλύτερος τρόπος για να τα γιορτάσουμε από μία κλασική αγαπημένη διαμάχη. Είναι, τελικά το Die Hard, Χριστουγεννιάτικη ταινία; Ένα από τα πιο παραδοσιακά και ορθόδοξα debates στους κύκλους των φαν και όχι μόνo, μας ενώνει γύρω από την πραγματική σημασία των Χριστουγέννων. Η υπερίσχυση της δικής άποψης σε βάρος του άλλου και η παντελής διαγραφή οποιουδήποτε δεν συμπορεύει μαζί μου. Πέραν των αστείων, ωστόσο, αρκετές σελίδες έχουν γραφτεί, μεταξύ σοβαρού και αστείου για το αν ο John McLane, ως άλλος Άη Βασίλης, φέρνει μαζί του τα Χριστούγεννα. Η πιο συνοπτική (και ίσως βαρετή) θέση, είναι πως βρίσκεται στην προσωπική κρίση του καθενός. Αν οι ξένοι τρομοκράτες, οι εκρήξεις και ο Bruce Willis, βρίσκονται μέσα στο πνεύμα των γιορτών, τέλεια! Αν, όχι, και πάλι τέλεια!
Για εμάς τους υπόλοιπους που θέλουμε λίγο ένταση και διαμάχη στις γιορτές μας, ας πάρουμε θέση. Ναι, το Die Hard είναι Χριστουγεννιάτικη ταινία. Ας δούμε γιατί.
Yippee-ki-yay Άη Βασίλη!
Ξεπερνώντας το προφανές Χριστουγεννιάτικο setting, ας ξεκινήσουμε από τον πηρύνα του φιλμ. Ο John McClane, νεοϋορκέζος μπάτσος, επιστρέφει στο Los Angeles, σε μία ύστατη προσπάθεια να ξανακερδίσει την γυναίκα του. Ο θεσμός της οικογένειας και η κεντρική της θέση στη ζωή του ήρωα μας, διέπουν ολόκληρη την ταινία. Το πραγματικό νόημα των γιορτών έγγυται στην απάρνηση του καταναλωτισμού και επαναφορά του οικογενειακού κλίματος στο προσκήνιο. Έπειτα από αυτές τις γερές Χριστουγεννιάτικες βάσεις ας περάσουμε στην γενικότερη πλοκή.
Στο θεόρατο Nakatomi Plaza, ο σκληροτράχυλος John McClane καλείται να εξουδετερώσει μία ομάδα ανώνυμων τρομοκρατών. Μοναδικός τους στόχος τα χρήματα και η καταστρατήγηση των αμερικανικών (ή και χριστουγεννιάτικων) αξιών. Μοναδική σύνδεση του με τον εξωτερικό κόσμο, ένας άλλος αστυνομικός μέσω ενός ασυρμάτου. Είναι ο μόνος που τον καταλαβαίνει. Όχι πολύ ανόμοια με τον Άη Βασίλη (ναι, πήγαμε εκεί!) ξεχωρίζει του καλούς από τους κακούς, με την συνδρομή των βοηθών του. Αντί για κάρβουνο, ωστόσο, οι κακοί θα πάρουν “μολύβι” και οι καλοί την σωτηρία τους. Το σκεφτόμαστε υπερβολικά πολύ; Σίγουρα ναι, αλλά εκεί βρίσκεται η πλάκα.
Παράλληλα, η μουσική υπόκρουση κάνει ακόμα και τις πιο τρανταχτές Χριστουγεννιάτικες ταινίες να ζηλεύουν. Let It Snow! Let It Snow! Let It Snow!, Jingle Bells και Winter Wonderland, δημιουργούν το πορτρέτο ενός γιορτινού L.A., με αριστοτεχνικό τρόπο. Ακόμα και ο Hans Gruber δεν μπορεί να αντισταθεί να σφυρίξει σε γιορτινούς ρυθμούς.
Και φυσικά ένα καλό χριστουγεννιάτικο φιλμ, ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένο χωρίς ένα happy end. Αφού έχουν ξεπεράσει οπλισμένους τρομοκράτες, εκρήξεις και σπασμένα γυαλιά, το ζευγάρι Holly και John McClane θα ξαναβρεί τον έρωτα του. Ο κακός, κυριολεκτικά έκπτωτος, θα γίνει μάζα βρωμιάς στους δρόμους του L.A. πέφτοντας από την κορυφή του Nakatomi Plaza. Η αγάπη πάντα κερδίζει στο τέλος.
Τι και αν δεν είναι Χριστουγεννιάτικη ταινία;
Για τους πιο παραδοσιακούς, που στο Die Hard βλέπουν ένα καθαρόαιμο φιλμ δράσης και όχι μία Χριστουγεννιάτικη ταινία-ωδή στην οικογένεια και τις οικογενειακές αξίες, δεν μπορούμε να πούμε παρά “Φυσικά, γιατί όχι;” Αν, ωστόσο, μία ταινία home invasion, με έναν κεντρικό χαρακτήρα που αμύνεται με θανατηφόρες παγίδες απέναντι σε δύο, φαινομενικά αθάνατα όντα, θεωρείται η επιτομή της χριστουγεννιάτικης εποχής, γιατί όχι το Die Hard;
