To «Florida Project» του Sean Baker («Tangerine») έκανε πρόσφατα πρεμιέρα σε επιλεγμένες ελληνικές αίθουσες ενώ συμπεριλαμβάνεται στα περισσότερα top-10 ταινιών που έχουν κυκλοφορήσει για την χρονιά που μόλις μας αποχαιρέτησε. Αν δεν το έχετε συναντήσει σε μία από αυτές τις λίστες, θα έχετε τουλάχιστον ακούσει τον ήχο του χειροκροτήματος που ταξιδεύει στα ιντερνετικά κανάλια για την ερμηνεία του Willem Dafoe.
Δικαίως συζητιέται ο πολυαγαπημένος ηθοποιός, που υποδύεται τον Bobby, μάνατζερ του μοτέλ «Μagic Castle», ενός από τα καταλύματα δίπλα στο θεματικό πάρκο του Walt Disney, στη Φλόριντα. O Dafoe «ντύνεται» έναν βαθιά ανθρώπινο ρόλο με τέτοια φυσικότητα και συνέπεια καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας που κινδυνεύει να περάσει απαρατήρητος, όπως συχνά περνάει το «ανθρώπινο» στην καθημερινή ζωή… Κι αν δεν αξίζει αυτό χειροκρότημα στον κόσμο της υποκριτικής, τι άλλο θα μπορούσε;
Το «Florida Project» όμως δεν είναι ένα χολυγουντιανό one man show. Γυρισμένο σε 35mm φιλμ (και μια σκηνή σε iphone, χωρίς άδεια, έξω απ’το περίφημο Κάστρο της Σταχτοπούτας), είναι μια πανέμορφα σκηνοθετημένη «βόλτα» γύρω από την μικρή Moonee (Brooklynn Prince) και, μέσα από τα μάτια εκείνης, στην καθημερινότητα που μοιράζεται με τους φίλους της, στις μικρές σκανταλιές που φλερτάρουν με σοβαρότερη παραβατική συμπεριφορά, στη σχέση της με τη μητέρα της, Halley (Bria Vinaite). H τελευταία, ανίκανη να δράσει ουσιαστικά για το καλό της κόρης της αλλά και το δικό της, εγκλωβισμένη σε μια εκκωφαντικά άδικη μοντέρνα πραγματικότητα, περιορίζεται σε μια συνεχή, επιπόλαια αντίδραση, με τις συνέπειες τον πράξεών της να κλείνουν σιγά σιγά σαν θηλιά γύρω της.
Μέσα σ’ ένα θόρυβο αδράνειας, εκμετάλλευσης και άνισων ευκαιριών η παιδική αθωότητα πιέζεται να εγκαταλείψει γρήγορα, αλλά αντιστέκεται. Στο πλευρό της, ο χαρακτήρας του Dafoe είναι σιωπηλός παρατηρητής, αλλά και άγρυπνος φρουρός, είναι ο γονιός που λείπει, είναι η υπομονή και η ελπίδα για εκείνους που έχασαν τον δρόμο τους κι εκείνους στους οποίους ο δρόμος δεν ανοίχτηκε ποτέ. Πάνω απ’ όλα όμως, κι αυτή ίσως να ήταν η πιο ενδιαφέρουσα λεπτομέρεια στο προφίλ του Bobby, φαίνεται να έχει μια λογική και συνάμα ευγενική αίσθηση δικαίου που δεν τολμά να παραβλέψει, μια ισορροπημένη αντίληψη τον πραγμάτων που του επιτρέπει να νοιάζεται αλλά όχι να «χαϊδεύει» αυτιά, να βοηθάει, αλλά όχι να καλομαθαίνει.
Πάντως, όσο κι αν παινέψουμε το ταλέντο του ηθοποιού, διεθνώς αναγνωρισμένο εδώ και χρόνια, η σκηνή της ταινίας ανήκει στη μικρή Brooklynn. Το κοριτσάκι φέρνει στο φως με συγκινητική εκφραστικότητα την εσωτερική πάλη ενός παιδιού που πασχίζει να μείνει παιδί κι είναι σκέτη απόλαυση να τη βλέπεις, όπως o πιτσιρικάς Jacob Τremblay πρόπερσι στο «Room».
