Οι συντάκτες του MAXMAG, Χρήστος Μητσιάκης και Κλειώ Παρασκευοπούλου, είδανε το «Thor: Ragnarok» και μιλάνε για την ταινία και την εμπειρία τους σε ένα -απολαυστικό- «σχετικό» review:
– Και για πες. (Κ)
– Μισό λεπτό πίνω καφέ. Έχω πιαστεί κιόλας και δε μπορώ να γυρίσω. (Χ)
– Ευτυχώς η οθόνη προχθές ήταν ευθεία μπροστά.
– Ποιος μου μιλάει, δε βλέπω.
– Η Κλειώ ρε φίλε. Συνάδερφος. Μάξμαγκ.
– Χάρηκα, Ιωακείμ.
– Άκης είπαμε, απ’ το Χρηστάκης. Μπερδεύεσαι. Τον άλλο τον φουσκωτό πώς τον λέγανε;
– Hulk?
– Όχι τον πράσινο ρε, τον άλλο. Τον μορφονιό.
– Χρήστο.
– …Πρώτον, προσγειώσου. Δεύτερον, Αυστραλός ήταν.
– Έπεσε ο Asgard Αυστραλία;
– Κοίτα μετά το Ragnarok γενικά πήγε εδώ, εκεί, παραπέρα. Σαν τη μικρή Αννούλα.
– Και τι είναι αυτό το Ragnarok;
– Σε απλά ελληνικά ένα αποκαλυπτικό (όχι σαν του Φουρθιώτη) γεγονός της Σκανδιναβικής μυθολογίας κατά το οποίο ο πλανήτης Asgard «τα βλέπει όλα» μέχρι που τελικά δεν τον βλέπει κανείς άλλος. Ή, περίμενε, μήπως ήταν το τέλος του κόσμου ολόκληρου; Εσύ τα ξέρεις αυτά, comic fan, λέγεεεε.
– Ααα, εννοείς αυτό που έρχεται η Καιτάρα (η Blanchet) με κάτι καρφιά στο κεφάλι και διεκδικεί τον θρόνο;
– Ποιανού θρόνο; Είναι σημαντικό να διευκρινίζεις όταν μιλάμε για την οικογένεια του τσίφτη του Loki (μετέφρασα πολύ ελεύθερα το «trickster»).
– Λοιπόν, για να χώσουμε και κανένα σπόιλερ, ο Odin (Anthony Hopkins), βασιλιάς των 9 Bασιλείων δεν μπορεί να αποφύγει πια το Ragnarok (την προφητεία για την καταστροφή του κόσμου) κι αφήνει σύξυλους τους δύο γιους του να αντιμετωπίσουν τη διαβολική αδερφή τους (και δικαιωματική κληρονόμο του θρόνου, να τα λέμε και αυτά), Hela, η οποία θέλει να κυβερνήσει τον Asgard.
– GIRL POWEEEE… sorry. Άρα, ανακεφαλαιώνοντας, ο Thor, ο Loki (ίσως), ο μεγάλος πράσινος Mark Ruffalo και μερικοί άλλοι πρέπει να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν την καταστροφή του home-sweet-home πλανήτη τους; Τι τους εμποδίζει; Και ποιος ήταν αυτός με το μπλε ζωγραφιστό μουσάκι Σφακιανάκη;
– Κάτσε κάτσε έχεις περάσει τη μισή ταινία.
– Έχω απορίες, πρέπει να μάθω.
– «Patience!» όπως είπε και ο Κάπτεν. Χάρη σε κάτι κλωτσίδια της Hela, καθώς κυνηγιόνταν σε αυτές τις πύλες τηλεμεταφοράς στον δρόμο για τον Asgard, τα παλικάρια βγαίνουν εκτός πορείας και καταλήγουν στον Σακάρ , έναν δυστοπικό πλανήτη. Εκεί κουμάντο κάνει ο Jeff o Goldblum a.k.a. Grandmaster, ο οποίος μαζεύει μονομάχους και τους ρίχνει στην αρένα του, για να γίνουν λεία του πρωταθλητή του, δηλαδή του πράσινου φίλου μας.
– Το διασκέδαζε άσχημα ο τύπος ε;! Και μια που ανέφερες τον Σακάρ (Σακάαρ, είναι μακρό το α), ήθελα να σου πω ότι πολύ μου άρεσε. Χρωματιστή γειτονιά ρε παιδί μου. Λίγο video game μου θύμισε, λίγο αποκριάτικο disco party. Πώς να σου πω… θα έμενα. Κυρίως αν έμενε κι ο Loki. Αν όχι ο Loki, έστω ο πέτρινος γίγαντας με την ωραία προφορά…
– Όντως, θύμιζε περισσότερο πλανήτη βγαλμένο απευθείας από το μυαλό του σκηνοθέτη, Taika Waititi παρά τον πλανήτη των κόμικ. Πέτρινος γίγαντας; Ο Korg; Που μετά από δέκα ερωτήσεις δεν μπορούσες να καταλάβεις ποιος Νεοζηλανδός σκηνοθέτης τού δάνεισε τη φωνή του;;;
– Κατάλαβα ότι κάτι μου θυμίζει, ντάξει; Εγώ τουλάχιστον είχα δει το «What We Do in The Shadows» πριν από σένα. Καλτ βαμπιροπαρωδία, όχι αστεία. Όμως για τον Thor μιλάμε τώρα. Και τον Matt Damon. Δεν θα προδώσω τι ρόλο έπαιζε, αλλά σ’ εκείνο το μακρινό πλάνο ήταν φτυστός ο Σάκης. Ο Ρουβάς. Παραδέξου το. (Μην αντιστέκεσαι)
– Αν δεν με εκβίαζες δε θα το παραδεχόμουν ποτέ. Πάμε πίσω στον Sakaar (τώρα το έγραψα σωστά;) γιατί κάποιος πρέπει να μιλήσει σοβαρά στο ρημάδι το review (ο Θεός να το κάνει). Ο Thor λοιπόν μπαίνει στην αρένα να αντιμετωπίσει τον μυστικό (για αυτόν) πρωταθλητή και προς ευχάριστη έκπληξή του αυτός είναι… ένας «φίλος απ΄ τη δουλειά»! Μετά από μερικά λεπτά έντονης μάχης, με ένα τσατσιλίκι του Grandmaster, ο Hulk νικάει και με βγάζει αναίσθητο…
– Τον φουσκωτό βγάζει αναίσθητο.
– Εγώ τι είπα; Τέλος πάντων, συνέχισε, να πιω μια γουλιά να ξεκουραστώ.
– Τι να πω; Τον λυπήθηκα λίγο (Εσύ μπορεί να είσαι αναίσθητος όντως, ενώ εγώ; Φωτοστέφανο) αλλά η μάχη είχε πλάκα. …Γενικώς είχε πλάκα. Ξεκάθαρα η καλύτερη ταινία Thor ως τώρα, γιατί μεταξύ μας, αυτό το χιουμοράκι που ήρθε και έβαλε ο Waititi εμένα μου θυμίζει πιο πολύ αυθεντικό marvel κόμικ. Εννοώ ρε παιδί μου, ότι πάνω που πάει να πει κάποιος μια κλισέ motivational ατάκα για το καλό και το κακό και τον ηρωισμό και την οικογένεια και δε ξέρω εγώ τι άλλο… τσουπ αυτοσαρκάζεται το σύμπαν όλο (ή τουλάχιστον την πατάει ο Thor, εξίσου ανεκτίμητο).
– Είναι αλήθεια ότι η σειρά του Thor χρειαζόταν απεγνωσμένα τον Taika. Από τον στερεοτυπικό, μάτσο ήρωα που είχαμε ομολογουμένως βαρεθεί, πήραμε μια εκδοχή που ακολούθησε τα βήματα (για να μην πω ξεπέρασε) του «Guardians Of The Galaxy» και έκανε και πάλι τον ήρωα fun to watch. Αλλά για να κάνουμε λίγο και τον συνήγορο του διαβόλου (όχι του Surtur), μήπως το βρήκες λίγο υπερβολικά κωμικό;
– Όπα όπα όπα. Σαν τη Χαλκιδ…το «Guardians of the Galaxy» (1 και 2), ΔΕΝ ΕΧΕΙ. Όχι μόνο αναφορικά με το κωμικό της υπόθεσης, αλλά συνολικά. Το δέχομαι, έβαλε κι o Taika ένα badass «Immigrant Song» να παίζει στο background, αλλά τα mixtape του James Gunn δεν τα φτάνεις εύκολα. Πέρα απ’ αυτό όμως, ισχύει, πετυχημένες ατάκες, αλλά υπερβολικά επαναλαμβανόμενες. Ή πιθανόν να ήθελα το φοβερό και τρομερό Ragnarok λίγο πιο σκοτεινό. Δε μου ‘φυγε ούτε ένα ποπκορν απ’ το χέρι. (Απ’ τα ελάχιστα που μας άφησες να φάμε). Και τέλος, τώρα που πήρε φόρα το φτυαράκι μου… με χάλασε λίγο η φωτογραφία; Τα εφέ δεν είμαι ειδική να τα σχολιάσω, αλλά ώρες ώρες ένιωθα ότι ήταν πρόχειρα φωτισμένο και φαίνονταν όλοι σαν μασκαρεμένοι με φθηνές στολές HELAween. (Πςςς!)
– Καλά το «Ιmmigrant Song» είναι η ασφαλής επιλογή για soundtrack. Όπως και να ‘χει, το «Ragnarok» δεν είχε τη μουσική ως το μεγαλύτερο όπλο του. Αν μου δανείσεις λίγο το φτυάρι σου θα επαναλάβω πως το κωμικό στοιχείο ξεχείλιζε λιγάκι. Μπορεί η σκηνή του Ruffalo που πέφτει στη γέφυρα του Asgard να με έκανε να λυθώ στα γέλια, αλλά νομίζω θα επιβίωνα χωρίς να δω τον Thor να τρώει μια μπάλα στο κεφάλι ή, ακόμη χειρότερα, τον πισινό ενός μεγάλου πράσινου ανθρώπου.
– Συμφωνώ. Η άλλη πτώση πάντως ήταν καλή. Hiddleston, Cumberbatch και μπύρα; Αναρωτιέμαι αν τα μάτια μου έγιναν πάλι καστανά ή είναι ακόμα καρδούλες. Τσέκαρε λίγο, μη βγω έτσι έξω.
– Οκέυ, η μπύρα του Strange φαινόταν καλή, αλλά εμένα μπορείς να με αφήσεις στον Sakaar να τα πίνω με την Valkyrie; «Μια ηρωίδα που στα κόμικ είναι ξανθιά-γαλανομάτα πάει σε μαύρη ηθοποιό;», σχολίασαν πολλοί. Ναι. Κι αν έχουν κάποιο θέμα, τα παράπονά τους στον Taika. H Tessa Thompson μετά το «Creed» ήταν το ιδανικό συμπλήρωμα ενός ακόμη πρωταγωνιστή, ενώ μας άφησε υπονοούμενα ερωτικού περιεχομένου για τον Thor. Η Jane θα μετανιώσει που τον άφησε κι εγώ… βρήκα τη δικιά μου MVP. Εσύ;
– Σαν διαφημιστικό σποτάκι ακούστηκε. Όχι, εντάξει, ήταν ενδιαφέρουσα… και αλκοολική! Βρήκα το άλλο μου μισό αν το καλοσκεφτείς, απλώς εγώ έχω μπυροκοιλιά ενώ αυτή όχι. Τι άλλο με ρώτησες; Αν θα σε άφηνα στον Sakaar. Μετά χαράς. Και νομίζω πρέπει να ‘ρθω κι εγώ γιατί έχουμε κουράσει όποιον διαβάζει ακόμα αυτό το απαράδεκτ…α όμορφο κείμενο.
– Εσάς λέει, τους δύο-τρεις που έχετε φτάσει μέχρι εδώ (γεια σου μαμά), κάντε λίγη υπομονή ακόμα όμως γιατί με τρώει κάτι μέσα μου και οφείλω να σας το πω. Πώς γίνεται να έχεις έναν γυναικείο χαρακτήρα με τόσο σπουδαίο παρελθόν στα κόμικ, να έχεις μια από τις καλύτερες ηθοποιούς της γενιάς μας να τον υποδύεται (Blanchett σ’ αγαπώ) και για κάποιο λόγο η Hela να μη γίνεται η καλύτερη villain της κινηματογραφικής Marvel; Ναι ήταν badass, ναι το παρουσιαστικό της προκαλούσε δέος, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να γίνει κάτι αντίστοιχο με τον Vulture του Michael Keaton.
– Ω ο θεούλης, τον είχα ξεχάσει. Πράγματι, τη θαύμασα λιγάκι αλλά μετά τη βαρέθηκα, κοιτούσα το makeup και τον λύκο που κουβαλούσε μαζί της. Έτσι επανέρχομαι σ’ αυτό που σου είπα πριν, σεναριακά και φωτογραφικά η ταινία δεν ήταν αρκετά dark. Όταν έλεγε ο Hemsworth ότι η αδερφούλα του είναι ικανή να γ**ήσει το σύμπαν δεν του σηκωνόταν ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά του (όταν είχε μαλλάκια, ευτυχώς η περούκα μας εγκατέλειψε γρήγορα). …Ξέρουμε αν περιμένουμε και συνέχεια από τα χεράκια του Taika;
– Ο ίδιος δήλωσε ότι ενδιαφέρεται να σκηνοθετήσει το Thor 2, όχι το 4. Και ισχύει, η ταινία δεν επιδίωξε να ολοκληρώσει μια τριλογία, αλλά να ξεκινήσει μια δική της. Άλλαξε τους χαρακτήρες παρότι τους κράτησε ίδιους, αν βγάζει νόημα αυτό, και με δυο-τρεις σκοτεινότερες, όπου αρμόζουν, πινελιές, ίσως στο μέλλον να μιλάμε για την πιο επιτυχημένη σειρά ταινιών της Marvel.
– Έτσι ακριβώς, ένας καινούργιος Thor που έχει ωριμάσει μα ταυτόχρονα δεν παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό του, μια ακόμη διάσταση στην ψυχοσύνθεση του Loki, ένας Hulk που αναβαθμίζεται σε κάτι παραπάνω από ένα «μεγάλο μωρό». Τον εμπιστεύομαι τον Waititi. Δύο χεράκια ψηλά, λοιπόν, για την νέα άτυπη τριλογία και ένα για να αποχαιρετήσω τους αναγνώστες μας που είμαι πλέον σίγουρη ότι κάποιο πρόβλημα πρέπει να ‘χουν…
– Μην τους προσβάλλεις ρε, ποιος θα διαβάσει τα (ίσως, μπορεί, καλύτερα όχι;) επόμενα review μας;
– Χρήστο όχι.
– Μην την ακούτε. Σας αγαπάμε και περιμένουμε και τη δική σας γνώμη για το «Thor: Ragnarok» που προφανώς θα έχετε δει ήδη, αφού εμείς αργήσαμε λίγο. Τόσο ‘δα.
– Peace & Loki.
– Σους.
– Οκ.
