Τα Θραύσματα μιας Γυναίκας είναι άλλη μια ταινία που επιβεβαιώνει γιατί ο Κορνέλ Μούντρουτσο θεωρείται ένας από τους πιο καταξιωμένους σύγχρονους Ευρωπαίους σκηνοθέτες. Ο -εξ Ουγγαρίας ορμώμενος- σκηνοθέτης καταπιάνεται για άλλη μια φορά με ένα δύσκολο θέμα, την απώλεια ενός νεογέννητου παιδιού. Αυτό είναι κάτι που το έχει ζήσει ο ίδιος με την Κάτα Βέμπερ, οι οποίοι αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν τις πληγές τους μέσω της Τέχνης. Η προσωπική τους ιστορία, σε σενάριο της Βέμπερ, μεταφέρθηκε το 2018 στο θέατρο πριν γίνει μια από τις πολυαναμενόμενες του Netflix για φέτος.
Τα Θραύσματα μιας Γυναίκας…
Η Μάρθα (Βανέσα Κίρμπι) και ο Σον (Σάια ΛαΜπεφ) ζουν στη Βοστώνη και περιμένουν το πρώτο τους παιδί. Ο Σον είναι εργάτης σε οικοδομές και τον βλέπουμε για πρώτη φορά στην κατασκευή μιας γέφυρας (ένας από τους συμβολισμούς της ταινίας). Η Μάρθα, η οποία προέρχεται από εύπορη οικογένεια, δουλεύει στα γραφεία κάποιας εταιρείας σε κάποιον ουρανοξύστη. Πόσο διαφορετικοί κόσμοι. Όταν έρχεται η στιγμή, το ζευγάρι επιλέγει τη γέννα στο σπίτι, χωρίς την παρουσία γιατρού. Αντί για τη μαία που έχουν επιλέξει, έρχεται μια αντικαταστάτρια, η Έβα (Μόλι Πάρκερ), η οποία δείχνει να γνωρίζει τη διαδικασία. Υπάρχει μια ανησυχία πριν τη γέννα, όμως ο τοκετός συνεχίζεται κανονικά. Και ενώ η Μάρθα κρατά το μωρό στην αγκαλιά της, τα πράγματα δεν πάνε καθόλου καλά. Η τραγωδία έρχεται αστραπιαία. Για την επόμενη μιάμιση ώρα, βλέπουμε τις συνέπειες αυτής της τραγωδίας.
…είναι γυναικεία υπόθεση
Τα Θραύσματα μιας Γυναίκας ξεκινάνε με τον ΛαΜπεφ (θυμάσαι τη συνέντευξη Τύπου για το Nymphomaniac στο Βερολίνο;), γεγονός που έρχεται σε κόντρα με τον τίτλο της ταινίας. Όμως, ένα 24λεπτο μονόπλανο τοκετού είναι αρκετό για να καταλάβεις ότι η ταινία είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των γυναικών. Πρωτίστως σε αυτά της Κίρμπι, με την Μπέρστιν, η οποία υποδύεται τη μητέρα της Μάρθα, Ελίζαμπεθ, να είναι άξια συμπαραστάτρια.
Ο Μούντρουτσο, με τη βοήθεια της κάμερας του Μπέντζαμιν Λεμπ, μάς φέρνει πολύ κοντά στο ζευγάρι. Χάρη στις απαλές κινήσεις του Λεμπ, δεν αισθάνεσαι ότι κρυφοκοιτάζεις τη ζωή ενός ζευγαριού. Και αν οι κινήσεις της κάμερας είναι απαλές και διακριτικές, δεν μπορείς να πεις το ίδιο για τον Μούντρουτσο και τον -κάθε άλλο παρά- διακριτικό συμβολισμό του. Ο σκηνοθέτης δείχνει όλες τις συναισθηματικές αλλαγές της Μάρθα και την πορεία του ζευγαριού, από την τρυφερότητα στον πόνο, την ένταση και την οργή, μέσω της εναλλαγής των εποχών.
Οι δε ερμηνείες είναι μία και μία. Στο πρόσωπο της Βανέσα Κίρμπι, βλέπουμε κάθε συναίσθημα που βιώνει μια μητέρα που χάνει το νεογέννητο παιδί της. Η ερμηνεία της είναι τόσο φυσική και τόσο δυνατή, που δεν θα παραξενευτούμε αν φτάσει στην τελική πεντάδα που θα κοντραριστεί για το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου. Η ερμηνεία της 88χρονης Μπέρστιν, αν και σύντομη, είναι εξίσου συγκλονιστική. Αυτό είναι πιθανό να την οδηγήσει στην 7η (!) οσκαρική της υποψηφιότητα (για Β’ Γυναικείο Ρόλο), 46 χρόνια μετά από το Η Αλίκη δεν Μένει πια Εδώ. Τέλος, ο ΛαΜπεφ, για τον οποίο έχουμε ακούσει/διαβάσει τόσα πολλά, εδώ δίνει την πιο ώριμη ερμηνεία της καριέρας του.
Αν υπάρχει κάτι που “χαλάει” τα Θραύσματα μιας Γυναίκας είναι το σχετικά απλοϊκό φινάλε. Αυτό όμως δεν θα πρέπει να σε εμποδίσει από το να δεις την ταινία.
