Στις 24 Μαρτίου και με ελάχιστη δημοσιότητα, κυκλοφόρησε στα βιβλιοπωλεία της Αμερικής το βιβλίο Apropos of Nothing, η αυτοβιογραφία του Γούντι Άλεν. «Σε αυτούς τους περίεργους καιρούς, όταν η αλήθεια πολύ συχνά απορρίπτεται ως “fake news”, εμείς ως εκδότες προτιμούμε να δίνουμε φωνή σε ένα σεβαστό καλλιτέχνη, από το να υποκύψουμε σε εκείνους που είναι αποφασισμένοι να τον φιμώσουν», δήλωσε η Ζανέτ Σίβερ, επιμελήτρια του εκδοτικού οίκου Arcade. Tο βιβλίο, που ο Άλεν αφιερώνει στη γυναίκα του, Σου-Γι Πρέβιν, είναι ένας πλήρης προσωπικός απολογισμός για τη ζωή του. O Άλεν εξιστορεί τα παιδικά του χρόνια στη Νέα Υόρκη, την ερωτική του σχέση με την Νταϊάν Κίτον, αλλά αναφέρεται και στις κατηγορίες για σεξουαλική κακοποίηση τις 7χρονης κόρης του, Ντίλαν Φάροου. Επίσης, μιλά για τη σχέση του με τη Μία Φάροου, περιγράφοντας τις δουλειές που έκαναν μαζί σε ταινίες όπως «Η Χάνα και οι Αδερφές της» και «Ο Ατσίδας του Μπρόντγουεϊ».
Ο Γούντι Άλεν είναι μια φιγούρα που με κάνει να αναρωτιέμαι ,πρώτον, αν ένας καλλιτέχνης πρέπει να κρίνεται αποκλειστικά για το έργο του κι όχι για την προσωπική του ζωή (αν και το έργο αντανακλά πτυχές της προσωπικής ζωής) και δεύτερον πώς μπορεί κανείς να διαπιστώσει μια ψευδή είδηση μέσα σε αυτόν τον καταιγισμό πληροφοριών και απόψεων που δημοσιεύονται στα μέσα. Ας μη σταθώ σε κανένα από τα δύο. Ας είναι αυτό το άρθρο απλώς μια αφορμή να θυμηθούμε όμορφες εικόνες που μας χάρισε· ηλιόλουστες ή βροχερές.
Με ήλιο
Πρώτα στην Annie Hall (Νευρικός Εραστής ελληνιστί), την ειλικρινή αυτή καταγραφή της αγαπησιάρικης και προβληματικής σχέσης του με την Νταϊάν Κίτον, την ερωτική αυτή επιστολή που της απέφερε Όσκαρ ερμηνείας και μια ιδιαίτερη στυλιστική στάμπα, που αποτέλεσε μια νέα πρόταση για το πώς “πρέπει” να ντύνονται οι γυναίκες. Φυσικά, η υπαρξιακή αυτή κωμωδία διαδραματίζεται στους δρόμους της Νέας Υόρκης· το ίδιο συμβαίνει και στο (ασπρόμαυρο) Manhattan, που γυρίστηκε λίγο αργότερα και αποδεικνύει τη λατρεία του σκηνοθέτη για την πόλη αυτή.
Ωστόσο, η Νέα Υόρκη δεν θα μπορούσε ποτέ να φτάσει τα επίπεδα ηλιοφάνειας της Βαρκελώνης (εξάλλου το τοπίο της Νέας Υόρκης γίνεται πιο ρομαντικό με τη βροχή). Στο Vicky Cristina Barcelona, λοιπόν, η Βίκυ (Ρεμπέκα Χολ) και η Κριστίνα (Σκάρλετ Γιόχανσον) είναι δυο νεαρές Αμερικανίδες -με διαμετρικά αντίθετη φιλοσοφία ζωής- που γεύονται την όμορφη ζωή της Βαρκελώνης. Από την άλλη, ο Άλεν για τον αρρενωπό Μπαρδέμ και τη δυναμική Κρουζ επιφυλάσσει συγκινήσεις στα άκρα, αλλά και σεναριακές διαδρομές από το προσωπικό δράμα ως την καθαρή κωμωδία, όταν βρίζονται αλύπητα και συγκρούονται αρχετυπικά, σαν το ζευγάρι που μαζί δεν κάνει και χώρια δεν μπορεί. Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ηλιόλουστο καταλανικό τοπίο δημιουργούν μια ατμόσφαιρα απροκάλυπτα εκρηκτική, στην οποία όμως το γουντιαλενικό στοιχείο είναι άφθονο.
Με βροχή
Το Match Point είναι γεμάτο ένταση, όπως η χαρακτηριστική βροχερή σκηνή του. Στην ταινία ο Κρις Γουίλτον, νεαρός δάσκαλος προσπαθεί απεγνωσμένα να εισχωρήσει στον κόσμο της υψηλής κοινωνίας, αλλά καταλήγει να διχάζεται ανάμεσα σε δύο γυναίκες. Μία παράνομη σχέση θα τον βυθίσει ολοένα και περισσότερο σε αδιέξοδο και, όταν αποφασίσει να αναλάβει δράση για να ξεφύγει, θα δει ότι οι φιλοδοξίες του έχουν τρομακτικές συνέπειες. Από την άλλη, όπως λέει η Lea Seydoux στο απόλυτα γουντιαλενικό Midnight in Paris: “Actually, Paris is the most beautiful in the rain”. Ο Γούντι Άλεν, μέσω της ιστορία ενός σεναριογράφου του Χόλιγουντ που κάνει διακοπές με τη νευρική μνηστή του κι ερωτεύεται το Παρίσι, προβάλλει τις ανησυχίες του για τον έρωτα και την αγάπη του για την κουλτούρα. Στο πιο πρόσφατο A Rainy day in New York o Γούντι Άλεν τοποθετεί τον Timothée Chalamet σε μια βροχερή Νέα Υόρκη, γεμάτη διλήμματα, νευρικότητα και κυνισμό, που έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον ρομαντισμό που υπόσχεται το γουντιαλενικό σύμπαν.
