Για να διαβάζετε αυτήν τη στιγμή αυτό το άρθρο, πάει να πει πως σας αγγίζουν, σας ελκύουν ή τέλος πάντων σας αρέσουν και εσάς οι συγκινητικές ταινίες. Ή απλά είστε μαζοχιστές. Όπως και να έχει, εγώ σας αγαπώ προκαταβολικά, να το ξέρετε. Και χαρτομάντιλα θα σας δώσω, αμέ! Έτσι θα σας αφήσω; Όχι, δα. Χέρι χέρι θα πιαστούμε και μαζί, θα δούμε ποιες είναι οι καλύτερες ταινίες για να τρέξει το δάκρυ «κορόμηλο». Γιατί θα τρέξει, σας προετοιμάζω. Θα ξεκινήσουμε από την παλαιότερη και θα το πάμε χρονικά! Τι λέτε;
Mαθήματα Αμερικανικής Ιστορίας- Αmerican History X (1998)
Mία must see ταινία που δεν πρέπει κανείς να παραδεχτεί δημόσια ότι δεν έχει δει. Και όχι, δεν είμαι υπερβολική. Μία ταινία-«θρύλος», διαχρονική, εξαιρετική. Κάθε φορά που τη βλέπω συγκλονίζομαι όλο και περισσότερο, με έναν Edward Norton να μας κάνει τόσα χρόνια να απορούμε ακόμη τι πήγε τόσο στραβά και του στέρησαν το Oscar. Ό,τι και να πω στην προκειμένη θα’ ναι λίγο, spoil και δε ξέρω και εγώ τι άλλο οπότε το βρίσκω ατελέσφορο. Αρκεί, να σας πω ότι θα συγκινηθείτε τόσο με την πλοκή, τις αναδρομές, τις αναμνήσεις που μας δίνονται, όσο και με το ίδιο το τέλος. Μόνο αυτό. Και φυσικά, να τη δείτε τώρα κιόλας!
H ζωή σε δύο πράξεις- Stepmom (1998)
Άλλη μία ταινία της ίδιας χρόνιας που από τη στιγμή που ήρθε, έμεινε για τα καλά, αφού μας έκανε να κλάψουμε ουκ ολίγες φορές. Η Susan Sarandon και η Julia Roberts είναι από κοινού εξαιρετικές και θεωρώ πως ενδεχομένως είναι αυτό που λέμε «ο κατάλληλος άνθρωπος στην κατάλληλη θέση». Αντίστοιχα, η μία πρώην σύζυγος και μητέρα, η άλλη σύντροφος και μητριά, η κάθε μία με το δικό της τρόπο είναι μοναδικές. Βλέπουμε πώς η σχέση τους από ένα τίποτα και ένα μερίδιο ευθύνης, καταλήγει σε μετάβαση της σκυτάλης στο θέμα της ανατροφής των παιδιών και όλα αυτά με ισχυρή δόση συγκίνησης. Όπου την πετύχετε, δείτε την!
Το πράσινο μίλι- The green Mile (1999)
Και μη μου πεις κανείς ότι είμαι προβλέψιμη… Εντάξει, το παραδέχομαι αλλά δε γινόταν να μην το αναφέρω. Και μόνο που τη σκέφτομαι την ταινία αυτή μου έρχεται να βάλω τα κλάματα. Από πού να ξεκινήσω; Aπό τον εκπληκτικό -για χιλιοστή φορά- Tom Hanks, τον επίσης υπέροχο Μichael Clarke Duncan; Τέτοιες ερμηνείες, τέτοιο κλίμα είναι αμίμητο και αναμφίβολα άξιο λόγου και σεβασμού. Άλλη μία φορά που χτυπιέμαι, ξέροντας πως το μίλι δεν κατάφερε να πάει μίλια μακριά, αφού δεν απέσπασε ούτε ένα Oscar. Ε, όχι ρε παιδιά!
Ο πιανίστας- Τhe pianist (2002)
To 2002 ο Roman Polanski κάνει την εμφάνισή του για να κάνει εμάς να υποφέρουμε. Μία ταινία που αν δεν έδινε στον Andrien Brody αγαλματίδιο θα πήγαινα εγώ να του το δώσω (και ας ήμουν μόνο έξι!). Mε έναν Polanski να αναδεικνύεται ο καλύτερος σκηνοθέτης της χρονιάς εκείνης. Μία ταινία τόσο συναισθηματικά καθαρή, τόσο αληθινή, τόσο δυνατή. Μιλά κατευθείαν στη ψυχή όλων μας. Και σε όσους δεν έχει μιλήσει, πιθανότατα δεν έχουν ψυχή. Όλα, μα όλα είναι τόσο σωστά δομημένα που λες «αυτό είναι… αυτό έπρεπε να είναι!» και πατάς το repeat. Ακόμη εδώ είστε;
Πολίτικη Κουζίνα- A touch of spice (2004)
Δηλώνω περήφανη που ο Τάσος Mπουλμέτης είναι Έλληνας και το 2004 μας χάρισε τόσο απλόχερα αυτήν τη δημιουργία. Για εμένα, η καλύτερη ταινία ελληνικής παραγωγής της δεκαετίας που μας πέρασε και ίσως, γενικότερα των τελευταίων χρόνων. Οι ηθοποιοί ένας και ένας, με τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη να επιτελεί το ρόλο του κωμικού και δραματικού ηθοποιού με απίστευτη ευκολία και χάρη. Οι μουσικές επιλογές ηχούν και θα ηχούν για πάντα στα αυτιά μου, όπως τότε που πρωτομαγεύτηκα, τα δάκρυα πάντα θα τρέχουν από τα μάγουλά μου, αλλά εγώ εκεί!
Η αδελφή μου και εγώ- Μy sister’s keeper (2009)
Ερχόμαστε στα πιο πρόσφατα σε εμάς και σειρά, έχει μία ταινία με την οποία έχω ρίξει ΤΟ κλάμα. Κάθε μα κάθε φορά που αποφασίζω να τη δω κλαίω, γνωρίζοντας τι θα επακολουθήσει. Όταν η αγάπη για το παιδί σου σε κάνει να θες να το κρατήσεις στη ζωή με κάθε τίμημα και κόστος, η φόρτιση γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Η Cameron Diaz είναι ανέλπιστα καλή σε έναν τόσο απαιτητικό και, κατ΄εμέ, έξω από τα νερά της ρόλο. Αν μπω σε λεπτομέρειες θα χαθεί η μαγεία οπότε άντε, γρήγορα!
Οι υπηρέτριες- The help (2011)
Η κατάταξη δε θα μπορούσε να κλείσει με καλύτερο τρόπο. «Οι υπηρέτριες», μία οσκαρική ταινία με εξαιρετικούς ηθοποιούς και αρκετά καινοτόμα πλοκή, ενεγράφη στην καρδιά μου από την πρώτη, κιόλας, προβολή. Και στο σημείο αυτό, θα ήθελα πω ένα δημόσιο «ευχαριστώ» στην καθηγήτρια κοινωνιολογίας που μας έφερε σε επαφή, διαφορετικά μπορεί να μην την είχα δει ακόμη. Δεν τον κρύβω πως εκ πρώτης όψεως είναι μία τυπική ιστορία για τους δούλους, αλλά ειλικρινά δεν είναι τόσο απλό και mainstream. Σας κάνω γενική έκκληση να τη δείτε χωρίς δεύτερη σκέψη!
Σας κούρασα; Δεν πιστεύω! Εγώ, το έκανα το χρέος μου. Α, όλα και όλα. Τώρα δικιά σας επιλογή, δικό σας και το κλάμα. Καλή υπομονή να σας ευχηθώ και ακόμη καλύτερη θέαση!