«Άνθρωποι μόνοι με τόσους μαζί» λέει ένα τραγούδι. Άνθρωποι τόσο ίδιοι αλλά συγχρόνως και τόσο διαφορετικοί.Όλοι μαζί σε έναν κόσμο που κακά τα ψέματα δεν μας χωράει.Έναν κόσμο που ασφυκτιά και καθημερινά προσπαθεί να αντιμετωπίσει προβλήματα που δημιουργούν οι άνθρωποι που τον αποτελούν. Ένα μεγάλο σπίτι το οποίο πασχίζει να βάλει μια τάξη, μα ως τώρα δεν το έχει κατορθώσει. Η ανάγκη πολλών, να τρέξουν μακριά,άλλων να παραμείνουν στον δικό τους μικρό πλανήτη ποτίζοντας το μικρό τους τριανταφυλλάκι και άλλων να χαλάσουν τον κόσμο αυτό επειδή θεωρούν πως είναι ο μόνος τρόπος να επιζήσουν. Οι τελευταίοι μιας και δεν μου αρέσει να κατηγοριοποιώ, χαρακτηρίζονται ως «οι κακές μάγισσες των παραμυθιών». Οι κακέχεντροι αυτοί χαρακτήρες που χαίρονται με την δυστυχία και την θλίψη των ανθρώπων γύρω τους. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι είναι άδειοι, σαν τις άδειες πόλεις του Παπακωνσταντίνου.
Άδειοι από συναίσθημα, άδειοι από αγάπη. Δεν έχουν νιώσει την στοργή, το ενδιαφέρον, πολλές φορές ακόμα κι από την οικογένεια τους. Όταν ζεις λοιπόν σε ένα σπίτι σαν αόρατος, δεν σου δίνουν την απαραίτητη προσοχή αναγκάζεσαι να προσέξεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου. Δεν υπάρχει όμως κάποιος να σου δείξει τον τρόπο και κάπως έτσι είτε έχοντας λάθος πρότυπα, είτε επιλέγοντας «μέσα» που ικανοποιούν μόνον την δική σου πλευρά με λάθος τρόπο,χάνεις σταδιακά το κίνητρο,τον λόγο και τον κόπο της αρχικής σου προσπάθειας, πριν καν το καταλάβεις.Υπάρχουν όμως και άνθρωποι που πιστεύουν πως ο μοναδικός τρόπος να ξεφύγουν από τους τοξικούς ανθρώπους είναι να πάρουν την θέση τους ή να γίνουν και οι ίδιοι τοξικοί. Το θεωρούν δηλαδή ένα είδος ισορροπίας. Μια τέτοια περίπτωση ξεκινά από την αρχή με κακή πρόθεση ή διαφοροποιείται στην συνέχεια έχοντας άλλο αποτέλεσμα από τον αρχικό στόχο. Αυτή είναι η έννοια της επιρροής. Με πρόθεση και μη. Η επιρροή όμως είναι δύο ειδών, αυτή που προέρχεται από μια δεδομένη κατάσταση και αυτή που μας ασκεί κάποιο άλλο άτομο.
Έτσι οι συμπεριφορές διαμορφώνονται για να υπάρξει αποδοχή π.χ από μια παρέα, για να ταιριάξουμε ή ακόμα και για να δείξουμε πως δεν υστερούμε σε κάτι. Στην περίπτωση αυτή, νιώθουμε πως μια πλασματική δύναμη θα μας φτάσει στα ύψη και με την ίδια ευκολία το όνειρο γκρεμίζεται, όταν μια νέα μόδα μας πάρει την θέση. Μόνο που όλα τα παραπάνω τις περισσότερες φορές καταλήγουν όπως όπως διότι η πυξίδα έχει μείνει στάσιμη.Το γεγονός του ότι κάποιος μας πλήγωσε ή μάλλον σε πλήγωσε, δεν σε καθιστά θύμα των θυμάτων σου. Συχνό φαινόμενο είναι και η απόδοση ευθυνών, αυτών των κακεντρεχών χαρακτήρων, σε άλλους, μια δική τους ανούσια και προβληματική διασκέδαση η οποία οφείλεται στην ψυχολογική τους αστάθεια κι αρκετές φορές σε μια διπροσωπία, η οποία πιστεύουν πως θα τους βγάζει διαρκώς από δύσκολες καταστάσεις. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται γύρω μας. Και οι μεν και οι δε. Δεν έχουν όμως όλοι την ίδια δύναμη. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να «ασκεί» την παραμικρή συμπεριφορά επάνω στον άλλον.
Σε έναν κόσμο, που παλεύει ακόμα να αποδεχτεί το διαφορετικό,να αποκαταστήσει την αδικία, να προβάλει σωστά πρότυπα, να πυρπολεί μόνο με όνειρα, να υπερασπίζει την δημοκρατία, να επιδιώκει την μεσότητα, να ζωγραφίζει τον παράδεισο μια κι έχει τα πινέλα, αποφασισμένος να μπει μέσα σε αυτόν και να τον κάνει όσο πιο όμορφο γίνεται, δείχνοντας στους ανθρώπους του την ομορφιά της ζωής, σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να ορκιζόμαστε.
Σε έναν κόσμο που το μόνο πρότυπο του θα είναι μια αλήθεια έτσι όπως κατά βάθος παρουσιάζεται στα παραμύθια της Οκάς και μια ουσία που θα μετριέται στην παρουσία. Σε έναν κόσμο που όπως έχει πει ο Καρασσαβίδης θα διαδηλώνει για χαμένους έρωτες και αγάπες μοναδικές. Αυτός είναι ο κόσμος στον οποίο ο άνθρωπος θα ξαναγαπήσει τον άνθρωπο. Μια στάση ζωής, το «Όσο μπορείς» του Καβάφη και το «Αυτός που σωπαίνει» του Λειβαδίτη, με στόχο οι άνθρωποι να μπορούν, περισσότερο από όσο πιστεύουν και να πάψουν πια να σωπαίνουν. Ο άνθρωπος θα αγαπήσει ξανά μέσα από το θέατρο, τον Τσέχοφ, από τις νέες γενιές καλλιτεχνών που ζουν για να υπάρχουν και υπάρχουν για να ζουν.
Μέσα από τα τραγούδια θα αγαπήσει ο άνθρωπος τον άνθρωπο ξανά διότι κι αυτός μια τέχνη αποτελεί, μια απροσδιόριστη τέχνη, που με βάρκα την ελπίδα βάζει πλώρη για μιαν Ιθάκη που ονομάζεται ζωή. Σημασία έχει το ταξίδι, όχι ο προορισμός. Όλοι κάποτε θα φτάσουν κάπου είτε κοντά, είτε μακριά.
Ναι, και οι άνθρωποι που βλάπτουν. Κι αυτοί κάπου θα φτάσουν. Πιθανώς στην δυστυχία που προκάλεσαν. Στην ζωή μας, βάζουμε Ιθάκες να μας καθοδηγούν, να μας διεγείρουν, να μας γυρνούν πίσω και ξανά μπροστά. Συλλέκτες στιγμών πρέπει να γίνουμε. Κάποιοι γεννιόμαστε, άλλοι γινόμαστε. Διότι η ζωή ξέρει και εμείς την εμπιστευόμαστε.
