Το σκοτάδι έπεφτε σαν μαύρο βέλο από καπέλο κάποιας άλλης εποχής. Ψυχή ζώσα δεν κυκλοφορούσε στους νοτισμένους δρόμους των Σερρών. Την απόκοσμη σιωπή έσπαγαν οι μελαγχολικές νότες που ξεπηδούσαν από τη μονοκατοικία στην πλατεία Ελευθερίας. Ο γιατρός έπαιζε βιολί!
Πριν την κατοχή συνήθιζε να κάθεται με τη γυναίκα του, την Ευφημία και να συζητούν με τις ώρες για ό,τι θέμα μπορούσε να λογιστεί ο ανθρώπινος νους. Τώρα που η πείνα και ο θάνατος θέριζε γυρνούσε από σπίτι σε σπίτι περιθάλποντας γέροντες αποκαμωμένους από τις κακουχίες, παιδιά που μαράζωναν από την ασιτία και γυναίκες που κατέρρεαν στο άκουσμα των κακών μαντάτων. Αμοιβή δεν δέχονταν. Πώς να δεχτεί χρήματα από χέρια που ικετευτικά απλώνονταν για βοήθεια;
Το κουδούνι χτύπησε. Η Ευφημία πετάχτηκε όρθια. Κοίταξε από το τζάμι δίπλα στην εξώπορτα. Ένας χλωμός άντρας με ατημέλητο μούσι, μπλαβισμένα χείλη και αμπέχονο στεκόταν σκυφτός. Κοιτούσε γύρω του με τα χέρια χωμένα βαθιά στις τσέπες. Όταν είδε πως κανείς δεν τον παρακολουθούσε τη ρώτησε από τη μισάνοιχτη πόρτα:
«Είναι εδώ ο Αριστοτέλης;». Η φωνή ίσα που έφτασε στα αυτιά της.
«Πέρνα μέσα» του απάντησε εκείνη.
Ο ξένος έκανε μερικά βήματα μπροστά. Ο Αριστοτέλης άφησε το βιβλίο που διάβαζε στο τραπεζάκι μπροστά από την πολυθρόνα και σηκώθηκε. Οι δύο άντρες κοιτάχτηκαν δίχως να ανταλλάξουν λέξη. Ήταν τα πυρακτωμένα βλέμματα που μιλούσαν και έλεγαν πως προέχει το καθήκον.Ύστερα ο γιατρός πήρε το βαλιτσάκι με τα ιατρικά σύνεργα, φίλησε την Ευφημία και χάθηκε στο σκοτάδι μαζί με τον ξένο. Από εκείνη τη στιγμή η Ευφημία καθόταν στην καρέκλα δίπλα από το τζάμι και τον καρτερούσε να γυρίσει.
Τα βράδια της περνούσαν μαρτυρικά. Μόλις έβαζε την κόρη τους για ύπνο, έπαιρνε νήμα και βελόνι καθόταν στη συνηθισμένη θέση και ξεκινούσε το πλέξιμο. Μία ματιά στο βελόνι και δέκα στην πόρτα έριχνε η Ευφημία, όμως η εκείνη δεν έλεγε ν΄ανοίξει. Μα κι όταν κουραζόταν κι έγερνε να κοιμηθεί ο ύπνος δεν ερχόταν. Μία κακή σκέψη ταλάνιζε το μυαλό της και γιγαντωνόταν όσο δεν έπαιρνε νέα του: “Μήπως τον μαρτύρησε κανείς και τον βρήκε το κακό;”
Τέσσερα εφιαλτικά εικοσιτετράωρα κράτησε η αγωνία της. Μέχρι να τον δει ξανά να περνά άυπνος το κατώφλι του σπιτιού. Από τότε οι επισκέψεις του άντρα με το αμπέχονο πύκνωσαν και ο γιατρός έφευγε κάθε εβδομάδα. Για τρία χρόνια η Ευφημία υπέφερε στην απουσία του. Ώσπου η Ελλάδα ανέπνευσε ξανά ελεύθερη!
Δεκαετίες αργότερα, όταν ο Αριστοτέλης δε ζούσε πια, η έφηβη εγγονή τους τη ρώτησε που πήγαινε ο παππούς. «Στα βουνά της Μακεδονίας και στις κρυψώνες των αντιστασιακών. Φρόντιζε τους τραυματίες», απάντησε η Ευφημία βουρκωμένη.
