Πηγή: elle.gr
-“Βοήθεια, βοήθεια. Καλέστε ένα ασθενοφόρο”, φώναξε η γυναίκα όσο πιο δυνατά μπορούσε. Δίπλα της ήταν ξαπλωμένος ένας νέος άντρας, ο οποίος αιμορραγούσε. Αυτός γύρισε και την κοίταξε.
-“Θα γίνεις καλά, κάνε υπομονή”, είπε η γυναίκα. Εκείνος πάσχισε λίγο, έπειτα της χαμογέλασε και ψέλλισε «στην τσέπη….»
Η γυναίκα δεν κατάλαβε αμέσως τι εννοούσε. «Στην τσέπη», επανέλαβε αυτός.
Στην τσέπη του νεαρού άντρα υπήρχε ένα τετράγωνο χαρτί, κάτι σαν απόδειξη, διπλωμένη στα τέσσερα. Η γυναίκα έκανε να του το δώσει και αυτός με μία κίνηση των ματιών και όση δύναμη του είχε απομείνει της είπε «κράτησε το».
Είχε αρχίσει και μαζευόταν κόσμος.
-“Ένα ασθενοφόρο. Για όνομα του Θεού, καλέστε ένα ασθενοφόρο. Να προλάβουμε τον άνθρωπο”, φώναξε η γυναίκα όσο πιο δυνατά μπορούσε.
Γυρνώντας να κοιτάξει τον νεαρό άντρα έμεινε εκεί, στήλη άλατος. Ο νέος άντρας ήταν νεκρός.
Τα επόμενα λεπτά η Μυρτώ δεν έβλεπε τίποτα άλλο μπροστά της παρά μόνο το νέο άντρα που είχε μόλις ξεψυχήσει.
Μαζεύτηκε πολύς κόσμος.
-“Πως συνέβη το ατύχημα;”, την ρωτούσαν κάποιοι.
Η Μυρτώ τα άκουγε όλα σαν σε ηχώ. Ήταν βουβή. Δεν είχε ιδέα πόση ώρα είχε περάσει όταν είδε το ασθενοφόρο.
Από το ασθενοφόρο κατέβηκαν δύο άντρες με τις στολές του ΕΚΑΒ και με γρήγορες κινήσεις έβαλαν το άψυχο σώμα του άντρα στο φορείο. Τον έδεσαν με τις ζώνες και έκλεισαν ορμητικά την πίσω πόρτα του ασθενοφόρου.
Εκείνη την στιγμή ήταν σαν να έκλεινε και μία πόρτα για την ίδια.
-“Λίγο νερό ρε παιδιά, η γυναίκα λιποθύμησε”, ακούστηκε μία φωνή.
Η Μυρτώ βρισκόταν λιπόθυμη. Της έδωσαν ένα μπουκαλάκι νερό και την έβαλαν να καθίσει στην άκρη του δρόμου.
Μετά από μερικά λεπτά έφτασε και το ανακριτικό της τροχαίας. Δύο αστυνομικοί κατέβηκαν και αφού χαιρέτησαν τους παρευρισκομένους, ο ένας από αυτούς ρώτησε: “Υπάρχει κάποιος αυτόπτης μάρτυρας;”
-“Εγώ, ήμουν παρούσα”, απάντησε η Μυρτώ αδύναμα, καθισμένη ακόμη στην άκρη του δρόμου.
Τότε αυτός γύρισε προς την Μυρτώ και την ρώτησε:
-“Είστε σε θέση να δώσετε κατάθεση κυρία;”
Η Μυρτώ έγνεψε καταφατικά.
Οι αστυνομικοί την βοήθησαν να μπει στο βαν του ανακριτικού τμήματος και αφού ήπιε λίγο νερό ήταν έτοιμη να απαντήσει στις ερωτήσεις.
-“Πώς ακριβώς έγινε το συμβάν; μπορείτε να μας περιγράψετε;”, είπε ο αστυνομικός.
Η Μυρτώ πήρε μία ανάσα και ξεκίνησε.
-“Ήταν μία και μισή το μεσημέρι και επέστρεφα σπίτι. Έχω αφήσει το γιο μου στο σπίτι της γειτόνισσας. Σκέφτηκα να μπω από την παράκαμψη και όχι από τον κεντρικό δρόμο για να φτάσω πιο σύντομα. Μπαίνοντας στο στενό δρομάκι είδα ένα μηχανάκι να με προσπερνά από αριστερά και να τρέχει με μεγάλη ταχύτητα. Σε λίγο είδα τον μοτοσικλετιστή να κάνει σούζα και τότε σκέφτηκα: «Μα, καλά τι κάνει αυτό το παιδί; Γιατί δεν φοράει κράνος;». Δεν είχα καλά-καλά προλάβει να τελειώσω την σκέψη μου, όταν είδα τον μοτοσικλετιστή να προσπαθεί να επαναφέρει το όχημά του, αλλά πατώντας το φρένο το μηχανάκι δεν υπάκουσε και τότε….”
Η Μυρτώ σταμάτησε τη διήγηση. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια της. Αυτό που έζησε μέσα στα πέντε δευτερόλεπτα που κράτησε η πτώση του νεαρού ήταν κάτι που δεν μπορεί κανείς εύκολα να περιγράψει. Ο νεαρός άντρας πέταξε κυριολεκτικά στον αέρα, κάνοντας τρεις τούμπες και προσγειώθηκε λίγα μέτρα μπροστά από το αυτοκίνητό της. Παρόλο το σοκ της δεν δίστασε λεπτό. Βγήκε γρήγορα από το αυτοκίνητο και έτρεξε προς το μέρος του για να τον βοηθήσει.
-“Σε ποια απόσταση με το αυτοκίνητό σας βρισκόσασταν τότε;”, ρώτησε ο αστυνομικός.
Η Μυρτώ σάστισε για λίγο. Δεν την περίμενε αυτή την ερώτηση.
-“Υπονοείτε ότι μπορεί να τον σκότωσα με το αυτοκίνητό μου, κύριε;”, ρώτησε έντρομη.
-“Ακούστε κυρία, είμαστε υποχρεωμένοι να τα γράψουμε όλα στην κατάθεση”, είπε ψυχρά ο αστυνομικός.
-“Όχι κύριε, δεν τον σκότωσα εγώ τον άνθρωπο”, είπε δυνατά η Μυρτώ κοιτώντας τον αστυνομικό ευθεία στα μάτια. “Βρισκόμουν σε μία απόσταση περίπου είκοσι μέτρων από αυτόν. Μπορείτε να ελέγξετε και το αυτοκίνητό μου για να δείτε αν υπάρχουν ίχνη από αίμα.”
-“Τι κάνατε στην συνέχεια;”, συνέχισε με το ίδιο ύφος ο αστυνομικός.
-“Βγήκα έξω και κοίταξα να δω αν ήταν ζωντανός. Είδα τη λίμνη αίματος και κάλεσα σε βοήθεια”, συμπλήρωσε.
Εκείνη την ώρα μπήκε ο δεύτερος αστυνομικός στο βαν και διέκοψε την κατάθεση.
-“Κύριε υπαστυνόμε, βρήκαμε το τσαντάκι του νεαρού”, είπε αυτός κρατώντας στα χέρια του ένα δερμάτινο τσαντάκι.
-“Για να δούμε”, είπε ο υπαστυνόμος και άρχισε να κοιτάει μέσα στο τσαντάκι.
-“Υπάρχει ταυτότητα, δίπλωμα για μηχανάκι, ένα βιβλιάριο υγείας και το πορτοφόλι του”, είπε ο υπαστυνόμος.
-“Ποιο είναι το όνομά του;”, ρώτησε η Μυρτώ.
-“Γιώργος Σπυρόπουλος”, είπε ο υπαστυνόμος.
-“Γιώργος”, ψέλλισε αυτή και ξέσπασε σε κλάματα. Με το άκουσμα και μόνο του ονόματος του νεκρού άντρα, η Μυρτώ σκέφτηκε τους ανθρώπους που άφηνε πίσω του. Πέρασε από το μυαλό της η φιγούρα της μητέρας του.
Η ίδια ήταν μάνα και καταλάβαινε πολύ καλά. Μπορεί ο γιος της, ο Γρηγόρης, να ήταν μόλις οκτώ ετών, αλλά αν πάθαινε κάτι ο γιος της, η ζωή της είχε πια τελειώσει.
Η φωνή του υπαστυνόμου την επανέφερε στην πραγματικότητα.
-“Με συγχωρείτε, τα έχω λίγο χαμένα. Δεν έχω συνέλθει ακόμη”, είπε η Μυρτώ κουρασμένα.
-“Παρακαλώ, κυρία ηρεμήστε και συνεχίζουμε σε λίγο”, της είπε ο αστυνομικός σε πιο ήπιο τόνο.
Το υπόλοιπο μέρος της ανάκρισης αφορούσε γραφειοκρατικά στοιχεία.
Λίγο πριν κατέβει από το βαν ο αστυνομικός της είπε:
-“Κυρία, να έχετε υπόψη σας ότι μπορεί να σας καλέσουν από την οικογένειά του και να σας ζητήσουν να τους μιλήσετε για το ατύχημα”, είπε ο υπαστυνόμος.
Η Μυρτώ πάγωσε και τότε μόνο αντιλήφθηκε πως ήταν ο τελευταίος άνθρωπος που είδε και μίλησε ο Γιώργος, πριν να φύγει για το μεγάλο ταξίδι.
Ο υπαστυνόμος την ευχαρίστησε για την βοήθειά της και μετά από λίγο απομακρύνθηκε με το αστυνομικό όχημα.
Η Μυρτώ μπήκε στο αυτοκίνητο μηχανικά, και τότε θυμήθηκε πως δεν είχε ειδοποιήσει τη γειτόνισσα για την αργοπορία της. Κάλεσε αμέσως την κυρία Τούλα, η οποία είχε ανησυχήσει.
Δέκα λεπτά αργότερα η Μυρτώ έκλεινε πίσω της την πόρτα του γκαράζ.
Με κουρασμένα βήματα ανέβηκε την σκάλα του σπιτιού της. Χτύπησε το κουδούνι της κυρίας Τούλας. Ο Γρηγόρης έτρεξε αμέσως στην αγκαλιά της.
Ζήτησε συγνώμη για την καθυστέρηση και ευχαρίστησε την κυρία Τούλα για τη βοήθειά της.
-“Μαμά μου, άργησες”, είπε ο μικρός.
-“Αγόρι μου”, έλεγε η Μυρτώ, κρατώντας τον σφιχτά στην αγκαλιά της και φιλώντας τον στο κεφάλι.
-“Έλα, πάμε να σου βάλω να φας”, είπε μετά από λίγο η Μυρτώ.
Μετά το γεύμα ο Γρηγόρης, νύσταξε.
Η Μυρτώ τον έβαλε στον καναπέ. Του χάιδεψε το κεφάλι και μέσα σε λίγα λεπτά ο μικρός είχε αποκοιμηθεί.
Η Μυρτώ τον σκέπασε με μία λεπτή κουβέρτα.
Με βαριά βήματα γύρισε στην τραπεζαρία. Έψαξε στην τσάντα της για το κινητό της. Ήθελε να ενημερώσει τον άντρα της. Εκείνη τη μέρα δούλευε απογευματινή βάρδια στο εργοστάσιο. Μέχρι εκείνη την ώρα δεν του είχε πει τίποτα για το συμβάν. Κάνοντας να βγάλει το κινητό από την τσάντα έπεσε ένα χαρτί. Έσκυψε να το πιάσει. Ανοίγοντας το με αργές κινήσεις το διάβασε. Ένιωθε να καταρρέει. Χρειαζόταν επειγόντως κάτι να πιει.
Έβαλε μία βότκα, ήπιε μια γερή γουλιά, άφησε το ποτήρι της στο τραπέζι και βγήκε στο μπαλκόνι. Χρειαζόταν καθαρό αέρα. Κάθισε στην ξύλινη κούνια. Με τρεμάμενα χέρια ξεδίπλωσε το χαρτί και το διάβασε ξανά.
Η ιατρική γνωμάτευση του Γιώργου. Το παλικάρι μόλις είχε πάρει τις εξετάσεις και έπασχε από μία ανίατη ασθένεια.
Ο υπογράφων ιατρός, διάβασε στο τέλος.
Η Μυρτώ τότε συνειδητοποίησε, ότι αυτή ήταν η άλλη αλήθεια για τον Γιώργο. Αυτή την άλλη αλήθεια την ήξερε μία άγνωστη γυναίκα, που βρέθηκε στον δρόμο του λίγο πριν αυτός ξεψυχήσει.
Το βουβό κλάμα της δεν ξέρει πόσες ώρες κράτησε. Κουλουριασμένη στην ξύλινη κούνια ένιωθε να φοβάται και να φοβάται.
Φοβόταν για τον εαυτό της, για το γιο της, για το σύζυγό της, για την ίδια τη ζωή και για τον θάνατο.
Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και αυτή ήταν ακόμη χαμένη στις σκέψεις της και κουλουριασμένη στην ξύλινη κούνια.
Ξαφνικά σηκώθηκε σαν κάτι ασυνήθιστο να της είχε συμβεί. Ένιωθε σαν να έλειπε το τελευταίο κομμάτι από ένα παζλ και ναι, τώρα είχε μπει στην θέση του. Αισθανόταν διαφορετική. Η κάθε στιγμή είναι μοναδική, τίποτα δεν είναι δεδομένο και όλα αλλάζουν μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα.
Σηκώθηκε ίσιωσε τα ρούχα της, έστρωσε τα μαλλιά της και προχώρησε προς την τραπεζαρία. Κοίταξε λίγο το Γρηγόρη που ακόμη κοιμόταν στον καναπέ.
Ένιωσε λίγο ψύχρα και έκανε να κλείσει την μπαλκονόπορτα. Τότε κοίταξε ξανά έξω και ένιωσε σα να έβλεπε για πρώτη φορά τη θέα. Η άνοιξη είχε μπει για τα καλά. Η πιο όμορφη εποχή του χρόνου. Τα δέντρα στον κήπο τους ήταν ανθισμένα. Ήταν ένα πολύ όμορφο σούρουπο και η Μυρτώ αποφάσισε πως έπρεπε να το περάσει με τον σύζυγό της και το παιδί της. Τηλεφώνησε στο σύζυγό της και του είπε ότι θα του ετοίμαζε για βραδινό το αγαπημένο του φαγητό.
Μετά από λίγο γύρισε πάλι στην μπαλκονόπορτα.
«Οι μικρές στιγμές με τους αγαπημένους μας είναι αυτές που μετράνε και είναι αυτές που κάνουν την ζωή να είναι γλυκιά», σκέφτηκε η Μυρτώ.
Ύστερα έκλεισε την μπαλκονόπορτα και τράβηξε τις κουρτίνες.
