[punica-dropcap]Κ[/punica-dropcap]αλώς ήρθατε όλοι στο καινούργιο μας θέμα, κάτι για το οποίο λίγοι έχουν μιλήσει έως τώρα, και φυσικά αναφέρομαι σε αυτό το πολυδιάστατο επάγγελμα, στην κατάθεση ψυχής, φαντασίας, άπλετου χρόνου, σε αυτό το κομμάτι ενός ανθρώπου της τέχνης και ενός ανθρώπου του χωραφιού, δηλαδή στη συγγραφή.
Θαρρώ πως όλοι νομίζουν πως το να συντάξεις σε κάποιες σελίδες, να λανσάρεις ιδέες και να τις δώσεις στο αναγνωστικό κοινό είναι ότι πιο εύκολο μπορείς, αλλά όχι.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί ένας συγγραφέας πρώτα από όλα τον καιρό που δημιουργεί ένα ακόμη του “παιδί”, εξαφανίζεται απο προσώπου γης;
Αυτό είναι το πρώτο σημάδι της τελετουργίας, η προετοιμασία του εδάφους όπου θα πέσει η ιδέα και στη συνέχεια θα γίνει η μάχη με τις λέξεις.
Μότο: Για να γίνεις συγγραφέας του τύπου αξιότιμος, όπου όλοι θα ήθελαν να διαβάσουν τα γραπτά σου και να ταξιδέψουν νοητά στα ταξίδια που πλέκεις με την πένα του μυαλού σου, καταρχάς πρέπει να ξέρεις να θυσιάζεις.
Τι σημαίνει αυτό;
Ένα καλό βιβλίο, δεύτερη προϋπόθεση, χωρίς βιασύνη και υπερβολικές επαναλαμβανόμενες φράσεις, εμπλουτισμένο με αρκετή καυστική πινελιά, αν απαιτείται, χρειάζεται ώρες ολόκληρες, αμέτρητα ξενύχτια.
Αρκετές κούπες καφέ πίσω από μια οθόνη, στο ελάχιστο χρονικό περιθώριο των έξι μηνών, προσπαθώντας μια μικρή ιδεώδη εικόνα μιας στοιχειώδους ιστορίας, ένα μόνο μυαλό να την μετατρέψει σε θρύλο μέσα από λίγες λευκές σελίδες.
Μα δεν είναι μόνο αυτό το δύσκολο κομμάτι .
ΤΟ ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΩΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΩΝ : Συγγραφείς που αγαπούν το γράψιμο και φυσικά την ατέρμονη παραμονή τους μπροστά από έναν υπολογιστή, ξετινάζοντας τις απόψεις τους, άλλοτε εκκεντρικές, άλλοτε ρομαντικές, και τους ήρωες τους στα αστέρια, κινδυνεύουν από το σύνδρομο ” κολλημένο μυαλό” που τους χτυπά την πόρτα όταν οι ιδέες και τα παραθυράκια της ιστορίας που αναπτύσσουν, τους οδηγούν στο αδιέξοδο ή όταν κουρασμένοι από μια μεγάλη, έντονη ανηφόρα πλοκής στερεύουν στην κορυφή από την συνέχεια του έργου τους.
Άλλοι καταφέρνουν να το ξεπεράσουν ευθύς αμέσως, μέχρι η κούπα να φουλάρει ξανά με καφέ και άλλοι απλά κάνουν μια μεγάλη παύση για να ξεκουράσουν την φαντασία τους, ξεκινώντας και πάλι ύστερα από όσο καιρό απαιτείται, το ταξίδι τους ως προς την ολοκλήρωσή του.
Και ο καιρός περνά, όπως και τα ξενύχτια, οι ιδέες γεννιούνται η μια πίσω από την άλλη και πολλαπλασιάζονται, όσο η πλοκή κορυφώνεται και η ανάγκη του δημιουργού να γράψει κι άλλα, να πει όσα πιο πολλά μπορεί κλιμακώνεται.
Και το άγχος μεγαλώνει περισσότερο όταν η ώρα μετρά λίγα λεπτά πριν συνταχθεί το μεγάλο φινάλε, πριν σημάνει το τέλος αυτής της μεγάλης βόλτας, πριν δέσει το καράβι της φαντασίας και πάλι στο λιμάνι του μυαλού και ετοιμάσει την αποσκευή που τόσο καιρό κρατούσε ο συγγραφέας δίπλα του, που τώρα έχει γίνει ολόκληρο βιβλίο.
Εκείνη είναι η ώρα που παίρνει μια ανάσα ανακούφισης, που όλα πήγαν καλά και που κατάφερε να φέρει εις πέρας λόγια, φράσεις, εικόνες, ήρωες, σκηνικά και μοτίβα που τόσο καιρό ταλάνιζαν τις σκέψεις του.
Εκείνη είναι η στιγμή που γράφει το όνομα του και αποχωρίζεται το “παιδί” του για να το στείλει να το διαβάσουν και άλλοι, να το εκτιμήσουν, να το διορθώσουν, να ταυτιστούν μαζί του, να δουν αν είναι ικανό να σταθεί επάξια στα άλλα, ώστε να εκδοθεί εδραιώνοντας το σε κάποιο ράφι ενός βιβλιοπωλείου.
Και στον συγγραφέα μένει εκείνη η γλυκιά γεύση στα χείλη, αυτή που είναι με την πρώτη όμοια, όταν καταπιάστηκε με αυτό τον τρόπο κατάθεσης ψυχής, όντας ιδανικό αυτό που πάντα ήθελε να γεύεται, η αίσθηση της επιβεβαίωσης, ότι τα κατάφερε για άλλη μια φορά και πως κάπου μέσα σε αυτό τον κόσμο, αυτή την στιγμή που το σκέφτεται, κάποιος άλλος ξεκινά να διαβάζει και να λατρεύει αυτά που μήνες το μερτικό της ψυχής του ζωγράφιζε με λέξεις.
Επάγγελμα συγγραφέας: δεν είναι ξεχωριστό από όλα τα άλλα, αλλά μοναδικό για όσους επιλέξουν να ανέβουν στην προβλήτα του μυαλού και με την πένα για εισιτήριο να φύγουν για ταξίδια μακρινά με το καράβι της φαντασίας.
