Εκτός από την υγειονομική κρίση η οποία έχει αλλάξει σε μεγάλο βαθμό την κανονικότητα, δημιουργώντας ανασφάλεια για την έλλειψη προσωπικού και γενικού και χρονικού ελέγχου της κατάστασης, η τωρινή περίοδος έχει αναδείξει και άλλου είδους κοινωνικά και ηθικά θέματα που έχουν προκαλέσει ποικίλες αντιδράσεις. Οι αντιδράσεις αυτές, όπως είναι φυσικό έχουν συσσωρεύσει την ένταση της γενικής κατάστασης και η δυναμική τους πηγάζει από την ανάγκη της εκτόνωσης και της αίσθησης ότι έστω και σε αυτό το κομμάτι υπάρχει ο προσωπικός έλεγχος.
Από τα <<ροζ>> βίντεο που έχουν δημοσιευτεί, τις χυδαίες και κατακριτέες εκφράσεις περί βιασμού των γυναικών, που ακούστηκαν σε <<reality>> στην τηλεόραση, μέχρι τις εικόνες ανθρώπων να κάνουν αυτό που έχουν να κάνουν για την προβολή ενός <<reality>> ενώ δίπλα ακριβώς κοιμάται ένας άστεγος , οι αντιδράσεις ξεκινούν δείχνοντας εκ πρώτης όψεως μία κοινωνία η οποία αντιδρά στην αδικία και σε ότι φαινομενικά θίγει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Είναι όμως έτσι;
Η αλήθεια είναι πως όλες αυτές οι διεργασίες κρύβουν από πίσω τους κοινωνικά φαινόμενα, άσχετα με το ποιος πρωταγωνιστεί σε αυτά. Η αλήθεια είναι πως <<ροζ>> βίντεο κυκλοφορούσαν και παλιά άσχετα με την γνωστή ή άγνωστη πρωταγωνίστρια τους, βιασμοί και νοοτροπίες βιασμού των γυναικών υπήρχαν από πάντα, άσχετα με το αν τις <<λέει>> κάποιος σε ένα <<reality>> ή όχι και άστεγοι, με ανθρώπους δίπλα τους να αδιαφορούν υπήρχαν από πάντα, άσχετα αν οι δεύτεροι είναι διάσημοι ή πρωταγωνιστούν κάπου στην τηλεόραση.
Η έντονη οργή που έχει ξεσπάσει καταδικάζοντας τα πρόσωπα και εστιάζοντας σε αυτά σε σχέση με τα προαναφερθέντα φαινόμενα, στην ουσία δεν αλλάζει την κατάσταση αλλά την διαιωνίζει. Όταν για να αντιδράσω σε κάτι βρίζω δημόσια το άτομο που προκάλεσε μία κατάσταση, στην ουσία υιοθετώ τα ίδια μέσα που δημιούργησαν την κατάσταση που δεν μ’ άρεσε.
Η διαδικασία, αυτή, τείνει να τοποθετεί όλους εμάς στη θέση του απλού παρατηρητή που θέλει να αντιδράσει και τα δακτυλοδεικτούμενα, στην κάθε περίπτωση, άτομα στην παγίδα της αυτό-εκπληρούμενης προφητείας, όπου, οι πεποιθήσεις και οι προσδοκίες μας για κάποιον επηρεάζουν την αλληλεπίδραση μαζί του σε τέτοιο βαθμό που τελικά το άτομο συμπεριφέρεται με τρόπο συμβατό με αυτές τις προσδοκίες.
Είναι σύνηθες αλλά και αμυντική αντίδραση, όταν συμβαίνει κάτι το οποίο απειλεί την <<ηθική>> και γενική μας υπόσταση, να αναζητούμε αυτόν τον κάποιο που την έχει προκαλέσει. Το πρόβλημα όμως ξεκινάει όταν η εστίαση μας αφορά αυτόν τον <<κάποιον>> και όχι αυτό το <<κάτι>> . Φτάνουμε να μην καταδικάζουμε φαινόμενα και συμπεριφορές αλλά μεμονωμένα ανθρώπους, αναπαράγοντας την θεωρία του <<δίκαιου κόσμου>>, η οποία παρά τα οφέλη που προσφέρει ελλοχεύει τον κίνδυνο της κανονικοποίησης και αφομοίωσης της αδικίας ως κάτι το φυσιολογικό.
Σύμφωνα με αυτή ο καθένας λαμβάνει αυτό που του αξίζει και αυτό που λαμβάνει το αξίζει. Αυτή τουλάχιστον την πεποίθηση έχουν την ανάγκη να υιοθετούν οι άνθρωποι ώστε να αισθάνονται ότι έχουν τον έλεγχο των πραγμάτων. Η αίσθηση αυτή βοηθά την ανθρώπινη εξέλιξη με το να νιώθουμε ότι γύρω μας δεν επικρατεί το χάος αλλά η τάξη, η οποία για να αποκατασταθεί όταν χρειαστεί, θα γίνει δικαιοσύνη.
Το θέμα είναι η ενεργοποίηση αυτή να συνεχίζει να συμβαίνει και όταν το άτομο το οποίο την προκάλεσε χάνεται από το προσκήνιο αλλά και όταν όλα φαίνεται πως κυλάνε ομαλά. Η αλλαγή και η πάταξη συμπεριφορών θέλει καινοτομία.
