[punica-dropcap]Α[/punica-dropcap]κόμα ένα καλοκαίρι έφτασε στο τέλος του. Και είναι τώρα η περίοδος που η χαρά και η ανεμελιά του καλοκαιριού δίνουν τη θέση τους στη νοσταλγία και τη μελαγχολία του φθινοπώρου. Άραγε θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς; Προφανώς και η απάντηση είναι αρνητική. Αν φέρουμε στο μυαλό μας έναν κύκλο, το πρώτο πράγμα που θα σκεφτούμε είναι πως για να ολοκληρωθεί σαν σχήμα, θα πρέπει να φτάσει και πάλι στο σημείο που ξεκίνησε. Κάπως έτσι γίνεται και με τις εποχές. Ανοίγουν και κλείνουν την κατάλληλη στιγμή, δίνοντας ταυτόχρονα τη θέση τους στην αμέσως επόμενη. Και η ζωή τραβάει την ανηφόρα, όπως έγραψε ο μεγάλος μας Γιάννης Ρίτσος.
Κάπως έτσι, λοιπόν, θα λέγαμε πως είναι και οι ζωές των ανθρώπων. Από τη στιγμή που έρχονται στον κόσμο μέχρι και τη στιγμή που θα διασχίσουν τη λίμνη Αχερουσία, είναι καταδικασμένοι να διαγράψουν αυτή την κυκλική πορεία. Άλλες, δυστυχώς σύντομες, άλλες μακρόχρονες, μα το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο. Κατά τη διάρκεια της ζωής του, ο άνθρωπος «προετοιμάζεται» για την ολοκλήρωση του κύκλου του μέσα από την περάτωση άλλων μικρότερων, τα λεγόμενα «στάδια της ζωής». Είναι εκείνη η στιγμή που το παλιό δίνει τη σκυτάλη στο νέο, σε έναν αγώνα όπου ο αριθμός των εναλλαγών καθορίζεται από τον ίδιο. Το πότε θα αποφασίσει να αλλάξει χέρια η σκυτάλη είναι και η στιγμή που θα πέσει και η αυλαία του κύκλου. Μέσα σε αυτόν θα γευτεί όμορφες εμπειρίες, θα βιώσει άσχημα περιστατικά, θα μάθει νέα πράγματα μα τελικά θα βγει σοφότερος. Και με τη σοφία που απέκτησε θα κινήσει για νέες περιπέτειες, έως ότου φτάσουν και αυτές στο τέλος τους και πάλι από την αρχή ξανά.
Ωστόσο, όσο εύκολο μπορεί να ακούγεται, άλλο τόσο δύσκολο μπορεί και να είναι. Δεν είναι όλοι οι άνθρωποι έτοιμοι να δεχθούν μια νέα πραγματικότητα. Καθοριστικό ρόλο παίζουν διάφοροι παράγοντες, όπως πόσο μεγάλη είναι η θέληση να πάνε παρακάτω και η δύναμη να συγκρουστούν με λογικές. Λογικές επί της ουσίας πλασμένες από τους ίδιους, επομένως και δύσκολα κατεδαφιστέες, μιας και περιέχουν τις δικές τους «δόσεις αλήθειας». Επίσης, ο χρόνος για τον καθένα μας ξεχωριστά δεν κυλά με τον ίδιο τρόπο. Για κάποιον η φράση «όσο το δυνατόν συντομότερα» μπορεί να είναι αύριο, για κάποιον άλλον σε δύο χρόνια. Δεκτό και αυτό. Όμως, πώς μπορεί να γίνει αποδεχτή η φοβία να κολυμπήσεις σε αγεωγράφητα νερά, μόνο και μόνο επειδή νιώθεις ασφαλής στην ξηρά; Το να ζεις μονίμως στο safe zone που έχεις δημιουργήσει δεν είναι λύση. Δε θα πρέπει να φοβόμαστε να κλείσουν οι κύκλοι, γεγονός που θα σημάνει και το βήμα παρακάτω. Άνοιξαν για κάποιο σκοπό και για κάποιο σκοπό πρέπει να ολοκληρωθούν. Και τα κέρδη δεν είναι δα και λίγα. Πάρε όσα καλά και όμορφα σου δώσει, αναλογίσου τι έπραξες σωστά και τι όχι, πού έσφαλες και πού έπρεπε να επιμείνεις περισσότερο. Αρκούν και με το παραπάνω για τη συνέχεια.
Μα σαν θα έρθει η ώρα, άνθρωπε, να είσαι έτοιμος να πας παρακάτω. Γιατί η ζωή δε μπορεί να είναι μια ευθεία γραμμή, παρά μόνο ένας μεγάλος κύκλος, μέσα στον οποίο βρίσκονται μικρότεροι. Εκεί όπου ο ένας δίνει τη σειρά του στον άλλο, όπου αναμφίβολα διαπλέκονται, μα ταυτόχρονα δε λησμονούν ότι είναι διαφορετικοί. Είναι αυτοί, που στο κάτω-κάτω δίνουν το απαραίτητο άλας, ώστε να μην είναι άνοστο αυτό το όμορφο ταξίδι που λέγεται ζωή. Όπως δε μπορείς να πας κόντρα στη φύση σου, έτσι δε γίνεται να εναντιωθείς και να τους αμφισβητήσεις. Έχε, εξάλλου, στο νου σου αυτό που είπε ο ρωμαίος φιλόσοφος Σενέκας: «κάθε καινούργια αρχή προέρχεται από το τέλος κάποιας άλλης αρχής». Γι’ αυτό να τολμάς να προχωρήσεις, δίχως δισταγμούς. Να τολμάς να τους ανοίγεις τους κύκλους τους επόμενους. Γιατί, άνθρωπε, θυμήσου αυτό: κύκλος είναι και θα κλείσει!
