Για τους φοιτητές του, υπήρξε ένα ίνδαλμα και πρότυπο μίμησης, ακόμα και για την απλή του ενδυμασία. Η βαρύτητα του φιλοσοφικού του έργου σε συνδυασμό με το γεγονός πως ο ίδιος υπήρξε υποστηρικτής της ναζιστικής Γερμανίας καθώς και πρύτανης σε θέματα παιδείας στη ναζιστική Γερμανία, καθιστούν τον ίδιο μία από τις πιο αμφιλεγόμενες αλλά και σημαντικότερες προσωπικότητες του 20ου αιώνα. Η προσωπική του ζωή υπήρξε το ίδιο ενδιαφέρουσα, με γνωστότερο γεγονός την ερωτική περιπέτεια του ίδιου με τη μαθήτριά του Χάνα Άρεντ στα τέλη της δεκαετίας του ’20. Η μορφή του επηρέασε όλες τις επόμενες μορφές της Φιλοσοφίας μετά από εκείνον, από τον Ζακ Ντεριντά μέχρι τον Μισέλ Φουκώ.
Η συμβολή του στη Φιλοσοφία του 20ου αιώνα είναι αδιαμφισβήτητη. Η παρισινή εφημερίδα Le Monde τον χαρακτήρισε ως τον “μεγαλύτερο φιλόσοφο του 20ου αιώνα“, ενώ η Γερμανική φιλοσοφία Frankfurter Allgemeine δήλωσε για τον ίδιο πως “το έργο του Χάιντεγκερ ωθεί τους αναγνώστες σε μεγαλύτερα βάθη από ότι κατάφερε μέχρι τώρα η φιλοσοφική λογοτεχνία‘”.
Είναι αλήθεια πως ο Χάιντεγκερ υπήρξε ένα λαμπρότατο μυαλό, ένας μεγάλος μελετητής της Αρχαίας Ελληνικής γλώσσας με πλήθος σημαντικών βιβλίων, εκ των οποίων τα σημαντικότερα είναι: το “Είναι και ο Χρόνος”, “Εισαγωγή στη Μεταφυσική”, “Ο Καντ και το πρόβλημα της μεταφυσικής”, “Η προέλευση του έργου τέχνης”.
Ο λόγος για τον Μάρτιν Χάιντεγκερ (26/9/1889- 26/5/1976), έναν από τους μεγαλύτερους Φιλοσόφους όχι μόνο του 20ου αιώνα, αλλά όλων των εποχών. Η υποστήριξή του στη ναζιστική Γερμανία αμαύρωσε τη φήμη του και χρησιμοποιήθηκε ως λόγος για τον οποίο πολλοί άνθρωποι διαφωνούσαν μαζί του. Πλέον γνωρίζουμε πως ένα σπουδαίος άνθρωπος σε οποιονδήποτε τομέα, δε χρειάζεται να είναι το ίδιο αξιόλογος και ως ηθική προσωπικότητα, ένα γεγονός που έχει διαψευστεί από πολλά παραδείγματα στην ιστορία της Φιλοσοφίας.
Ο Χάιντεγκερ υπήρξε μαθητής του πατέρα της Φαινομενολογίας Χούσερλ και θεωρείται ο θεμελιωτής του Υπαρξισμού, γεγονός για το οποίο εκείνος εκφραζόταν πάντοτε αρνητικά. Στο κορυφαίο έργο του Είναι και Χρόνος, το 1972, εφήρμοσε τις αρχές της Φαινομενολογίας του Χέγκελ στην Οντολογία.
Ο Χάιντεγκερ ξεκίνησε τη φιλοσοφική του σκέψη από το κορυφαίο φιλοσοφικό ερώτημα του Πλάτωνα: «τί ποτε βούλεσθαι σημαίνειν όποταν όν φθέγγησθε» («τι εννοούμε όταν λέμε ον)». Ο Χάιντεγκερ επιθυμούσε να ορίσει την έννοια του όντος, προσδιορίζοντας το υποκείμενο που είναι η ίδια η ανθρώπινη ύπαρξη. Για να ορίσεις το είναι, λέει ο Χάιντεγκερ, πρέπει να χρησιμοποιήσεις το είναι μέσα στον ορισμό του. Ο Χάιντεγκερ πρωτοτύπησε μέσα στη Φιλοσοφία, θεμελιώνοντας τη διάκριση ανάμεσα στον ον από το Είναι. Ο άνθρωπος είναι ένα ον σε μετάβαση, ο οποίος δεν έχει γίνει ακόμα αυτό που επιδιώκει. Ο άνθρωπος που ξεπερνάει το Είναι το μέσα σε αυτό τον κόσμο, ονομάζεται από τον Χάιντεγκερ “είναι-εδώ” (Dasein).
Το έργο του Χάιντεγκερ άσκησε ευρύτατη επιρροή στη Φιλοσοφία και τη Θεολογία του 20ου αιώνα. Παρά τις ρατσιστικές του απόψεις, οι οποίες βρήκαν πολλούς αντιπάλους, θεωρείται ένας από τους κορυφαίους φιλοσόφους όλων των εποχών.
