«Δοκίμασε της λέει, μη φοβάσαι, δεν έχεις τι να χάσεις», γράφει η Κική Δημουλά και με βάζει σε σκέψεις. Πόσο δύσκολο είναι αυτό άραγε˙ να βρεις το θάρρος να κάνεις κάτι που σε σένα φαντάζει ακατόρθωτο. Κι αν αποτύχεις; Τι θα συμβεί τότε; Θα μετανιώσεις που το τόλμησες; Θα τα παρατήσεις; Θα τρέξεις να κρυφτείς για να μη σε κοροϊδέψουν; Τι από όλα; Μήπως τίποτα; [Τίποτα. Ωραίο που ακούγεται το «τίποτα»]. Θα πάρεις μια ανάσα, θα μετρήσεις αντίστροφα και θα ανακτήσεις την ψυχραιμία σου. Έπειτα θα σκεφτείς «Γιατί να συμβαίνει αυτό; Γιατί να δειλιάζουμε; Γιατί να μην τολμάμε;» και απάντηση δεν θα βρίσκεις.
Οι σκέψεις αυτές είναι ύπουλες και ξέρουν καλά πότε να εμφανιστούν. Συνήθως γυρίζουν στο μυαλό μας όταν καλούμαστε να πάρουμε μια απόφαση, ένα ρίσκο, ή όταν σκοπεύουμε να κάνουμε μια μεγάλη -ή μικρή- αλλαγή στη ζωή μας. Τότε είναι που θα σκεφτούμε κάτι όχι μόνο δύο φορές πριν το πράξουμε αλλά και τρεις και τέσσερις και παραπάνω. Θα φτιάξουμε με το μυαλό μας μια ζυγαριά και θα ζυγίσουμε από τη μία τα υπέρ και από την άλλη τα κατά, γέρνοντάς την τις περισσότερες φορές προς τα κατά έτσι ώστε να αποφύγουμε αυτή την αλλαγή.
Αν το καλοσκεφτούμε όμως, όλη αυτή η συμπεριφορά μάς καθιστά τουλάχιστον ανασφαλείς αφού πίσω από την αποφυγή του εκάστοτε ρίσκου, κρύβεται ο φόβος της αποτυχίας, ένα αίσθημα που το έχουμε καλλιεργήσει χρόνια πριν. Πρόκειται για όλες εκείνες τις φορές που διστάσαμε να ομολογήσουμε σε κάποιον πως δεν μας γεμίζει σαν άνθρωπος και κρατήσαμε φιλίες ή σχέσεις άσκοπα, πολύ απλά γιατί δεν βρίσκαμε το θάρρος να παραδεχτούμε πρώτα στον εαυτό μας και έπειτα στους άλλους ότι δεν είμαστε ευχαριστημένοι από μια κατάσταση. Πράγματι, η κατάσταση αυτή μας πίεζε αλλά δεν την αλλάζαμε γιατί φοβόμασταν ότι είτε θα πληγωθούμε εμείς είτε θα πληγώσουμε κάποιον. Οπότε συμβιβαζόμασταν. Πάντα αυτό κάναμε μπροστά στα δύσκολα και δεν φαίνεται να προσπαθούμε να το αλλάξουμε. Υψώνουμε ένα τείχος μπροστά μας για να μένουμε αλώβητοι από συναισθήματα και απλώς υπομένουμε.
Αναζητήσαμε όμως ποτέ τον πραγματικό λόγο για τον οποίο συμπεριφερόμαστε έτσι; Μήπως όλος αυτός ο φόβος και το άγχος που προκύπτει από μια απόφαση που πρέπει να πάρουμε οφείλεται στο ότι εμείς οι ίδιοι δίνουμε μεγαλύτερη αξία σε κάποιο γεγονός από όση πραγματικά έχει; Η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι θετική. Πράγματι, πολλές φορές μεγαλοποιούμε καταστάσεις οι οποίες σε εμάς φαίνονται τόσο σπουδαίες ενώ ουσιαστικά αποτελούν απλώς εμπειρίες. Ακόμα κι αν αποτύχουμε σε αυτές, θα έχουμε αποκομίσει κάτι που θα μας βοηθήσει να αλλάξουμε ίσως μέχρι και τρόπο σκέψης.
Υπάρχουν όμως και φορές που συνδέουμε την αποτυχία μιας πράξης μας με όλους εκείνους τους ανθρώπους που πιστεύουν σε εμάς και θα τους απογοητεύσουμε. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε. Προσπαθούμε να πετύχουμε τους στόχους μας, συμβιβαζόμαστε με καταστάσεις και κάνουμε συγκεκριμένες επιλογές, απλώς γιατί δεν θέλουμε να απογοητευτούν οι γύρω μας. Ξεχνάμε όμως το πιο βασικό˙ τους ανθρώπους που βρίσκονται στη ζωή μας τους έχουμε επιλέξει, όπως άλλωστε κι εκείνοι εμάς, και είναι δίπλα μας σε ό,τι μας συμβαίνει. Μια αποτυχία μας δεν θα τους έκανε να αναθεωρήσουν την άποψη που έχουν διαμορφώσει ήδη, ούτε θα τους καθιστούσε λιγότερο περήφανους για εμάς.
Έτσι, καταλήγω και πάλι στα λόγια της ποιήτριας «Δοκίμασε […] , μη φοβάσαι, δεν έχεις τι να χάσεις», γιατί πράγματι δεν έχεις τίποτα να χάσεις˙ έχεις μόνο να μάθεις. Να μάθεις να αγαπάς, πρώτον από όλους τον εαυτό σου -όσο εγωιστικό κι αν ακούγεται- γιατί είσαι εσύ. Έπειτα, να μάθεις να αγαπάς τους ανθρώπους σου, εκείνους που έχεις διαλέξει να είναι κοντά σου και που σε έχουν διαλέξει κι ίδιοι, με τους οποίους μοιράζεστε σκέψεις, στιγμές και εμπειρίες. Κυρίως όμως να μάθεις να σηκώνεσαι όσες φορές κι αν πέσεις!
Να τολμάς γιατί δεν έχεις να χάσεις τίποτα!
