Είναι κάποιοι άνθρωποι, που γεννιούνται δυνατοί. Άλλοι πάλι αποκτούν δύναμη κατά την πορεία της ζωής τους, ενώ στην πραγματικότητα δεν γνώριζαν καν ότι μπορούν να ξεπεράσουν τα όρια του εαυτού τους και την αδυναμία, που τους διακατέχει. Εκ φύσεως ή επίκτητη, η δύναμη μπορεί να απογειώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει να καταφέρει ότι βάλει στο νου και στη σκέψη του. Το σημαντικότερο επίτευγμα, όμως, αυτού του ‘’χαρίσματος’’ είναι η παρότρυνση να πιστέψει στον εαυτό του.
Κι ενώ πιστεύει στον εαυτό του και νιώθει πως θα κατακτήσει όχι μόνο τους στόχους του, αλλά και τον κόσμο όλο, πως ο ίδιος από μόνος του αποτελεί μια μονάδα αλλά και ταυτόχρονα πηγή ζωής και ενέργειας, ο διακόπτης της πίστης κλείνει και τότε επέρχεται το απόλυτο σκοτάδι σβήνοντας τη φλόγα από τα μάτια του. Τα μάτια εκείνου, που έλαμπαν από χαρά και φως ξαφνικά αντικρίζουν αλλά και εκπέμπουν το απόλυτο σκοτάδι, γιατί τα συναισθήματα του είναι τέτοια σαν να παραιτείται από τη ζωή.
Οι λόγοι, που ενδεχομένως κάποιος είναι απαισιόδοξος, μόνιμα κακόκεφος, νευρικός, θυμωμένος και διάφορα άλλα αρνητικά επίθετα, που μπορεί να χαρακτηρίζουν μια ψυχοσύνθεση είναι πολλοί. Τα συμπτώματα αυτά εντοπίζονται τη σήμερον ημέρα σε όλες τις ηλικίες του ανθρώπινου είδους. Ωστόσο, στενάχωρο και ανησυχητικό θα λέγαμε είναι, ότι τα συμπτώματα αγγίζουν περισσότερο τα νεαρά άτομα. Μάλιστα, ½ νέους διακατέχεται από αβεβαιότητα, άγχος, απογοήτευση, ενώ μπορεί ακόμη και να παλεύει με τη μελαγχολία ή την κατάθλιψη. Προσωπικά προβλήματα, οικογενειακά προβλήματα, που φορτώνονται από τους γονείς στα παιδιά, σπουδές και αναζήτηση-εύρεση εργασίας δεδομένης της υπάρχουσας ανεργίας αποτελούν τις πιο σημαντικές αιτίες, που ‘’εγκλωβίζουν’’ τον νέο στον εσωτερικό του κόσμο.
Εκεί ανακαλύπτει έναν εαυτό, που δεν είχε ποτέ, που δεν τον εκφράζει, που δεν τον ανιπροσωπεύει, που δεν είναι ο ίδιος. Όμως δεν μπορεί να τον αποβάλει, γιατί ο νους του επεξεργάζεται μόνο τα προβλήματα όντας βυθισμένος στο σκοτάδι. Ο αγώνας του πλέον δεν έγκειται στο να καταφέρει όλα αυτά, που είχε στοχεύσει στη ζωή, αλλά να ξεπροβάλει λίγο φως, σαν να προσπαθεί να βγει μέσα από μια χαραμάδα και να τον κάνει να ανοίξει και πάλι το διακόπτη του εαυτού του.
Ένας άνθρωπος, ένα ταξίδι, μια προσωπική επιτυχία, ένα σημαντικό συμβάν, μπορούν να τον συνεφέρουν και πάλι. Τότε είναι που συνειδητοποιεί, πως τόσο καιρό δεν συμπεριφερόταν και δεν ενεργούσε σαν να είναι ο εαυτός του αλλά σαν να ζούσε τη ζωή του κάποιος άλλος, ένας περαστικός από τη ζωή του άνθρωπος. Εκείνος ο περαστικός, όμως, του δίδαξε μαθήματα, μαθήματα ζωής, πίστης και προσπάθειας. Το σημαντικότερο δίδαγμα, ωστόσο, ήταν πως δεν πρέπει να ξεχνά τη δύναμη του, κάτι που λίγοι έχουν και ακόμη λιγότεροι μπορούν να αποκτήσουν.
