«Όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν από τη φύση τους τη γνώση». Η αριστοτελική ρήση αν και ανάγεται σε τόσους περασμένους αιώνες συνεχίζει να είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε. Πόσο περίτεχνα και συνάμα σωστά , ο Αριστοτέλης είχε καταλήξει πως όλοι οι άνθρωποι έχουν έφεση για γνώση, για μάθηση. Ο άνθρωπος έχει σήμερα ειδικά τεράστια πρόσβαση στη γνώση. Το να είναι όμως κάποιος πολυμαθής και να απορροφά μονάχα γνώσεις δεν είναι αρκετό για βήματα παραπέρα. Χρειάζεται με επιμονή και υπομονή να καλλιεργήσει κι άλλες δεξιότητες όπως η κριτική σκέψη, η φαντασία, η ανάπτυξη μιας περιέργειας για το τι συντελείται γύρω του. Να απορρίπτει με θάρρος τα διάφορα ερεθίσματα από το κοινωνικό του περιβάλλον και να αναπτύσσει δικές του απόψεις που θα τον κάνουν να ξεχωρίσει ως μία αυτόνομη οντότητα.
Ο καταλυτικότερος παράγοντας που διαδραματίζει σπουδαίο ρόλο στην ανατροφή και στην μόρφωση μας πέρα από την οικογένεια, είναι ο εκπαιδευτικός. Θα έλεγα πως η οικογένεια μέσα στην όποια μεγαλώνει ένα παιδί συντελεί κι αυτή ως προς τη μετέπειτα πορεία του αλλά αυτό δεν ισχύει πάντα. Το οικογενειακό περιβάλλον δίδει πρότυπα είτε θετικά είτε αρνητικά. Δίδει επίσης παραδείγματα προς μίμηση ή προς αποφυγή και πολλά άλλα. Βέβαια, κανείς δεν αμφιβάλλει πως συντελεί κι αυτό για την εξέλιξη γενικότερα του κάθε παιδιού. Ο λόγος όμως για τον οποίο δίνω έμφαση στον ρόλο του εκπαιδευτικού είναι γιατί πιστεύω ακράδαντα πως αν ο εκπαιδευτικός αναλάβει πλήρως και μεθοδευμένα το καθήκον του, τότε θα αναβαθμιστεί και ο ρόλος του.
Βεβαιότατα το επάγγελμα του εκπαιδευτικού δε πρέπει να αντιμετωπίζεται ως μία μετάδοση στείρων γνώσεων που μόλις μεταδοθούν, λογικά και επακόλουθα ξεχνιούνται σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ένας εκπαιδευτικός που θέλει όντως να μεταμορφώσει μια ανθρώπινη ψυχή προς την καλύτερη της εκδοχή οφείλει πάνω από όλα να αντιμετωπίσει κάθε παιδί ως μοναδικό. Και έτσι είναι εξάλλου. Οι άνθρωποι δε γεννιόμαστε όλοι με τις ίδιες προδιαγραφές και αυτό είναι και το θαυμάσιο της ανθρώπινης φύσης. Κάθε ένας από εμάς έχει την δική του έφεση προς αυτό που θα τον κάνει να ξεχωρίσει. Επομένως, αποστολή του εκπαιδευτικού είναι να ενθαρρύνει το νέο να ανακαλύψει την κλίση του και έπειτα να την καλλιεργήσει στο μέγιστο βαθμό.
Όσο αφορά τις δυνατότητες μάθησης του καθενός έχει γίνει τετριμμένη και κατά την άποψη μου λανθασμένη η εντύπωση πως κάποια παιδιά μπορούν να μάθουν και κάποια άλλα όχι. Παρόλο που όντως είμαστε διαφορετικά και ξεχωριστά κατασκευασμένοι οι άνθρωποι, το γεγονός πως ένα παιδί γνωρίζει άπταιστα για παράδειγμα την αρχαία ελληνική γραμματική ενώ το δεύτερο όχι δε σημαίνει πως το δεύτερο έχει αποτύχει. Πολύ περισσότερο είναι θέμα ατομικής προσπάθειας, ο τρόπος που την έχει διδαχτεί, και εάν έχει θέσει τα σωστά θεμέλια από την αρχή. Είναι επομένως πολλοί οι παράγοντες που καθιστούν ένα παιδί με υψηλές δυνατότητες μάθησης. Αν και όπως προανέφερα όλοι έχουν αυτές τις δυνατότητες. Το να αποφασίσει ο γονέας ή ο εκπαιδευτικός για ένα παιδί πως έχει περιορισμένες δυνατότητες μάθησης, η είναι καλός μόνο σε κάτι συγκεκριμένο αυτόματα του περνάει και του ίδιου στο μυαλό πως αυτό ισχύει. Και κάπου εδώ, και το ίδιο το παιδί σταματάει να προσπαθεί για την υπέρβαση.
Ένα άλλο σημείο που αξίζει να αναφερθεί είναι και ο τρόπος μετάδοσης της μάθησης από μέρους του εκπαιδευτικού. Δυστυχώς, είναι λίγοι οι εκπαιδευτικοί που μπορούν να μεταφέρουν τη γνώση στο παιδί με τέτοιο τρόπο που να την εννοήσει. Λίγοι είναι και αυτοί που θα εμπνεύσουν το νέο, θα τον ενθαρρύνουν, θα του εξάψουν την αγάπη για τη μάθηση. Όπως και άλλα επαγγέλματα , και το επάγγελμα του εκπαιδευτικού τείνει να γίνει τυποποιημένο, ένα επάγγελμα ρουτίνας που καταντά και για τους μαθητές πολλές φορές βαρετό και καταναγκαστικό.
Αν εξαιρέσουμε τα μελανά σημεία του εκπαιδευτικού τομέα, το να είσαι σήμερα εκπαιδευτικός θα χαρακτήριζα πως είναι μία πνευματική αποστολή. Η γνώση, όπως και η αγάπη μόνο όταν την μοιράζεσαι αποκτά νόημα. Δεν υπάρχει ωραιότερο αίσθημα από αυτό που νιώθει ένας εκπαιδευτικός που επιτελεί σωστά το έργο του. Με το να τελειώνει τη μέρα, τους μήνες και τα χρόνια του γνωρίζοντας πως έχει γαλουχήσει ανθρώπινες ψυχές, πως έχει εμπνεύσει ανθρώπους προς το καλό, προς το μέγιστο όριο βελτίωσης τους. Ας μην εναποθέτουμε όμως όλο το βαρύ έργο στις πλάτες ενός εκπαιδευτικού. Πρέπει όλοι μας, γονείς και μαθητές να συμβάλουμε και εμείς με κάθε τρόπο σε τούτη την αποστολή.
