Αγαπητοί μου αναγνώστες,
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζετε κάτι δικό μου. Aν δεν το απολαύσετε, ελπίζω τουλάχιστον να μην σας τρομοκρατήσω.
Και τώρα στο θέμα μας. Ας θεωρήσουμε ότι ως «χαμόγελο» ορίζεται η συστολή των ζυγωματικών μυών και η ανύψωση των δύο γωνιών του στόματος. Επιτρέψτε μου να σας χαρίσω απλόχερα έναν άλλο ορισμό, όχι τόσο απλοϊκό, όχι τόσο ιατρικό αλλά πολύ περισσότερο έναν ορισμό που κατά βάθος όλοι κρύβουμε.
Σκέφτομαι..πόσο δύσκολο είναι να χαμογελά κανείς; Πόσο επίπονο είναι να ξεπερνά τα εμπόδια που του αραδιάζει η ζωή σε καθημερινή βάση; Πόσο τραχύ για την ανθρώπινη ψυχή μπορεί να είναι, να προσπερνά τα προβλήματα και όσα την κάνουν δυστυχισμένη; Να τα προσπερνά; Να τα επιλύει; Να τα καλύπτει; Ο καθένας για τους δικούς του λόγους, καταφέρνει και τελικά δείχνει στην ζωή το πλατύ του χαμόγελο ή και όχι.
Αν καθίσει κανείς να σκεφτεί τις δυσκολίες που συναντά εκ γενετής το ανθρώπινο ον, τρελαίνεται. Η ζωή είναι γεμάτη από στενοχώριες και δύσβατα μονοπάτια και μας το ανακοινώνει μάλιστα από το δευτερόλεπτο της πρώτης μας αναπνοής στον γήινο πλανήτη. Το μωρό εξέρχεται από την σώμα της μητέρας του και κλαίει. Το πρώτο πράγμα που κάνουμε ερχόμενοι στον κόσμο;..κλαίμε! Ύστερα κλαίμε για τον πρώτο πονόδοντο και τον πρώτο μας πυρετό. Έπειτα έρχεται η πρώτη μέρα στο σχολείο και η μοναξιά που αισθανόμαστε χωρίς την λατρεμένη μάνα. Διαγωνίσματα, εξετάσεις και το κερασάκι της τούρτας..φυσικά οι Πανελλήνιες! «Και τι θα γίνει αν δεν γράψω; Kαι τι θα πει ο κόσμος;
Οι Πανελλήνιες καθορίζουν το μέλλον μου..Και αν δεν βγάλω ασπροπρόσωπους τους γονείς μου; Και αν δεν τα καταφέρω;». Και κάπου ενδιάμεσα έρχονται οι έρωτες και τα πρώρα σκιρτήματα. Ξενύχτια, κλάματα, απογοητεύσεις..ξέρετε, τα γνωστά! Είναι η στιγμή που νομίζεις ότι αν δεν σε αποδεχτεί η πολυπόθητη και εκλεκτή «ωραία Ελένη» της καρδιάς σου, η ζωή κάπου εδώ κοντά τελειώνει. Και το κακό συνεχίζεται. Εξετάσεις στη σχολή, αγωνία για την επαγγελματική αποκατάσταση και πάει λέγοντας.
Ας δούμε τώρα την άλλη πλευρά. Καθημερινά ερχόμαστε σε επαφή με εκατοντάδες άτομα. Κάποια από αυτά, μας κερδίζουν από το πρώτο λεπτό. Είναι εκ φύσεως καθορισμένο να μας κερδίζουν. Έχετε αναλογισθεί ποτέ γιατί; Με χαρά θα επιδιώξω μια σύντομη περιγραφής τους. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν συνήθως την λαμπερότερη καμπύλη στο πρόσωπό τους. H καρδιά τους μοιάζει να εξέχει από το κορμί τους και να ανοίγει προς όλους όσους την περιβάλλουν. Τα χέρια απαλά σαν μωρού, είναι έτοιμα να χαρίσουν απλόχερα αγκαλιές και χάδια. Η γλώσσα τους ξέρετε δεν τσακίζει κόκκαλα, αλλά είναι γεμάτη από όμορφα λόγια και συμβουλές για όποιον τις έχει ανάγκη. Ας μην μιλήσω για τα μάτια που όλο ζωντάνια και ενθουσιασμό, θερμαίνουν και την πιο ψυχρή ψυχή με τις φωτιές που εκτοξεύουν. Και τώρα είμαι σίγουρη ότι έχετε στο μυαλό σας τουλάχιστον ένα άτομο με τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά.
Τώρα σκεφθείτε. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν συναντήσει δυσκολίες; Αδιαμφισβήτητα ναι! Ας έχουμε επομένως τα άτομα αυτά ως πρότυπα. Έστω και ένας να είναι εκείνος που μας εμπνέει, που μας κάνει να αισθανόμαστε καλύτερα, μας δίνει κουράγιο και μας κρατάει όρθιους, έστω και ένας να έχει όλα αυτά, οφείλουμε στον εαυτό μας να του τον υπενθυμίζουμε κάθε φορά που νομίζουμε ότι βουλιάζουμε. Κάθε στιγμή που φοβόμαστε ότι πνιγόμαστε από τις σκέψεις μας, ας ανατρέχουμε στους λαμπερούς αυτούς ανθρώπους. Ξέρετε..ο εαυτός μας μάς ανήκει. Μόνο σε εμάς. Όπως φροντίζουμε το σώμα με την τροφή και την καθαριότητα, έτσι οφείλουμε να φροντίσουμε και την ψυχή του. Δεν είναι ντροπή να κλαίμε, δεν είναι ντροπή να πέσουμε, δεν είναι ντροπή να αποτύχουμε. Κανείς δεν μας δικάζει γι΄ αυτά και σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέπουμε να το κάνει. Η μόνη ντροπή, είναι να αφήνεις τον εαυτό σου να βουλιάζει, να πνίγεται μόνος του και να μην τον σώζεις.
Τα πράγματα είναι απλά.. ένα τηλεφώνημα, μία φιλική κουβέντα, μια βόλτα στην θάλασσα, ένα ζευγάρι ειλικρινή μάτια να σε κοιτούν και ένας έμπιστος άνθρωπος να μοιραστείς το πρόβλημά σου. Δεν είναι δύσκολο, αρκεί να προσπαθήσεις. Ξέρεις, την ίδια στιγμή που εσύ κλαις και κατηγορείς τον εαυτό σου που δεν έχασε δύο κιλά, μια μάνα θρηνεί πάνω στο νεκρό παιδί της. Όχι, η λύση δεν είναι να σκεφτόμαστε πάντα την χειρότερη περίπτωση και τις δυστυχίες που βιώνουν οι άνθρωποι παγκοσμίως, ούτε να ενοχοποιούμε τον εαυτό μας που δεν συμβαίνουν σε εμάς. Το θέμα είναι να εκτιμούμε όσα έχουμε. Μπορεί να μην έχουμε την ιδανική δουλειά ή το τέλειο σώμα, αλλά τουλάχιστον είμαστε υγιείς και μπορούμε να δουλέψουμε. Μπορεί να μην κατακτήσαμε αυτόν τον οποίο ερωτευτήκαμε, αλλά η ζωή προχωρά και μας θέλει μαζί της, γιατί..κάποιος άλλος μας περιμένει στην άλλη στροφή.
Κάπου εδώ τελειώνω. Τα προβλήματα είναι πολλά και ατελείωτα. Όσο τα σκέφτεσαι, τόσο αυξάνονται. Οι «δικοί μας» άνθρωποι στη ζωή είναι λίγοι και εκλεκτοί. Μια μητέρα, μια φίλη, ένας αδελφός, ένας δάσκαλος, κάποιος που μας σηκώνει κάθε φορά που πέφτουμε, κάποιος που μας χαρίζει το χαμόγελό του.
Ας βρούμε ο καθένας από εμάς «τον δικό του άνθρωπο», το δικό του λαμπερό χαμόγελο. Δεν είναι πολύ δύσκολο, αρκεί να προσπαθήσουμε. Τότε ίσως τα προβλήματά μας να μην είναι τόσο μεγάλα και ίσως να έχουν μια λύση, την οποία βρήκαμε απλά και μόνο επειδή μιλήσαμε σε κάποιον γι΄ αυτά. Μπορεί να μην είμαστε όσο ευτυχισμένοι θα θέλαμε, αλλά σίγουρα έχουμε κάτι που κανείς άλλος δεν έχει..τον εαυτό μας. Ας θυμηθούμε να τον αγαπάμε λίγο πιο συχνά, να του μιλάμε λίγο πιο τακτικά και να τον σκοτώνουμε λίγο πιο σπάνια.
