Στάχτη και Burberry έγιναν, άνευ σοβαρού λόγου και αιτίας, απούλητα ρούχα και καλλυντικά αξίας 31 εκατομμυρίων ευρώ, από την εταιρεία «Μπούρμπερη» και οι αντιδράσεις είναι διχασμένες. Πολλοί χαρακτήρισαν απαράδεκτη την κίνηση αυτή, ενώ άλλοι υποστήριξαν την εταιρεία, θεωρώντας έξυπνο να καταστραφεί το απόθεμα και να μην πουληθεί φθηνότερα. Σίγουρα πρόκειται για έργο απαράμιλλου ελιτισμού και σνομπισμού, έργο που τρίβει στα μούτρα των πτωχών, των προλετάριων, ότι αυτά τα κομμάτια υφάσματος δεν έχουν δικαίωμα να τα αγγίξουν και να τα μολύνουν με την πενία τους. Ευτυχώς βέβαια η εταιρεία έσπευσε να κατευνάσει την οργή μας, δηλώνοντας πως η διαδικασία της καύσης έλαβε χώρα σε ειδικούς αποτεφρωτήρες, ώστε να μην πληγεί το περιβάλλον.
Επλήγη, φυσικά, η ηθική και ο ανθρωπισμός, αλλά τουλάχιστον το περιβάλλον το πήρε ξώφαλτσα αυτό το χτύπημα του καπιταλισμού. Τα ρούχα θα μπορούσαν να είχαν πουληθεί φθηνότερα στην αγορά (τότε όμως η βαρύγδουπη Burberry θα κινδύνευε να γίνει Zara), θα μπορούσαν να είχαν δοθεί σε ανθρώπους με πραγματική ανάγκη, που λίγο θα τους ενδιέφερε τι μάρκας ρούχα θα φορούσαν, θα μπορούσαν να διατεθούν για φιλανθρωπικούς σκοπούς· αλλά όχι! Οι πλούσιοι πελάτες θα δυσαρεστηθούν, αν τα τρυφηλά ενδύματά τους μπορούν να αποκτηθούν από τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα. Το ίματζ, το στάτους, η αίγλη της εταιρείας θα κατακερματίζονταν. Το κέρδος στον καπιταλισμό είναι μάλλον σημαντικότερο από τον ανθρωπισμό, ένα κομμάτι υφάσματος αξίζει περισσότερο από μια ανθρώπινη ψυχή.
Στο κάτω κάτω, αν δεν έδειχναν οι ιθύνοντες αυτή την ελιτιστική στάση, το μπραντ θα είχε κέρδος. Θα κέρδιζε την εκτίμηση και τον σεβασμό των περισσότερων. Μακροπρόθεσμα, τα οφέλη θα ξεπερνούσαν την όποια απώλεια. Αυτή η τακτική της καταστροφής καινούργιων, πανάκριβων αγαθών, ώστε να μην περιέλθουν στα βρώμικα χέρια των πτωχών, ωστόσο, είναι γνώριμη και σε άλλους οίκους μόδας, όπως Channel, Cartier, Luis Vuitton και σε εταιρείες, όπως Montblanc, Richemont και Urban Outfitters (η τελευταία καταστρέφει τα απούλητα ρούχα ρίχνοντας πάνω τους πράσινη μπογιά).
Σε μια κοινωνία, όπου άνθρωποι εξαθλιώνονται, ζούνε χωρίς στέγη, φαγητό, δουλειά και βασικά αγαθά, είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να πετιούνται κυριολεκτικά λεφτά στη φωτιά για λόγους υποκρισίας, κύρους και προβολής. Είναι κρίμα που αυτές οι παθογένειες του καπιταλισμού ζουν και βασιλεύουν, είναι κρίμα που πολλοί άνθρωποι τάσσονται υπέρ της αδικίας. Διότι είναι ειλικρινά, αφοπλιστικά και ουσιαστικά άδικο. Άδικο και δείγμα θρασύτητας. Σαφώς τα ρούχα ανήκουν στην εταιρεία και πρακτικά μπορεί να τα κάνει ό,τι θέλει, να τα μεταχειριστεί όπως επιθυμεί. Είναι πάντα ηθικό όμως ό,τι είναι και νόμιμο; Πρακτικά και νόμιμα κι εμείς μπορούμε να πετάξουμε φρέσκο και νόστιμο φαγητό στα σκουπίδια, ενώπιον ενός άστεγου, πεινασμένου ανθρώπου. Είναι όμως ηθικό; Εσείς θα το κάνατε;
