Σε όλη μας την ζωή καθώς αναπτυσσόμαστε βρισκόμαστε σε αλληλεπίδραση, σε διαρκείς σχέσεις, σχέσεις κάθε είδους είτε είναι οικογενειακές, είτε είναι ερωτικές και φιλικές είτε απλά κοινωνικές. Ιδιαίτερα κάποιες από αυτές τις σχέσεις τις νιώθουμε να χαράσσονται βαθιά μέσα μας, άλλες πάλι όχι τόσο πολύ, ίσως είναι κάπως πιο επιφανειακές θα λέγαμε. Ωστόσο, κάθε σχέση είναι πολύτιμη, κάθε φιγούρα που εμφανίζεται στη ζωή μας διαδραματίζει ένα ρόλο, έχει μια ουσία, ένα νόημα και αυτό είναι που πολλές φορές δεν αντιλαμβανόμαστε ή ακόμη καλύτερα δεν θέλουμε να αντιληφθούμε λόγω εγωισμού ή γιατί ίσως πιστεύουμε ότι δεν βοηθάει, δεν είναι ωφέλιμο.
Κάθε μέρα που ξημερώνει φέρνει ενδεχομένως και νέα πρόσωπα στο προσκήνιο της ζωής μας, μια νέα πρόκληση, μια νέα ευκαιρία να γνωρίσουμε κάτι νέο, κάτι όμορφο που μπορεί να μας συνεπάρει, να ζήσουμε κάτι πρωτόγνωρο, αυτό το κάτι που δεν έχουμε ξαναζήσει από μία φιλία δυνατή έως και έναν μεγάλο έρωτα!
Και έτσι το ζούμε, προσπαθούμε να το ζήσουμε, και ίσως βγει ίσως και όχι.. ίσως να υπάρχει χημεία και επικοινωνία, ίσως να υπάρχει το λεγόμενο timing ίσως και όχι. Όπως και να ‘χει ένας άνθρωπος πέρασε από την ζωή σου που για εκείνη έστω την δεδομένη στιγμή ήταν ένα θέλω σου, μια επιθυμία, μία επιλογή, μία λύση ανάγκης (γιατί για να είμαστε ειλικρινείς για πολλούς κάποιος είναι μία λύση ανάγκης), ήταν κάτι πάντως! Πως αυτό το άτομο λίγο αργότερα το φέρουμε στο μυαλό μας ως ξένο; πως μπορούμε να του συμπεριφερθούμε σαν άγνωστο; πώς αποφεύγουμε την βλεμματική επαφή ακόμη και μια πιθανή συνάντηση μαζί του; Θα απαντούσε κανείς πολύ γρήγορα και εύκολα λόγω συνθηκών, λόγω καταστάσεων, λόγω συμπεριφοράς, συναισθημάτων (θυμού, εγωισμού, εκδίκησης κ.α.) και αντιμετώπισης.
Δεκτά λοιπόν όλα αυτά, απολύτως κατανοητά ως ένα βαθμό. Καμία είδους σχέση όταν φθάνει στο τέλος δεν είναι εύκολη ούτε ευχάριστη αντιθέτως, ως επί το πλείστον, κρύβει πόνο και πολλά αρνητικά και όχι τόσο επιθυμητά συναισθήματα μέχρι να έρθει η λύτρωση, η κάθαρση! Μέχρι να έρθει η πλήρης συνειδητοποίηση των πραγμάτων! Εύχομαι λοιπόν, σε εκείνο το κρίσιμο σημείο να έχουμε όλοι μας την δύναμη αλλά και την καλή καρδία να κρατήσουμε όλα εκείνα τα θετικά και ευχάριστα από εκείνον τον άνθρωπο ώστε να μην είναι ένας ξένος πια για εμάς, αλλά ένα κομμάτι του παζλ της ζωής που έχουμε ζήσει έως τώρα, ότι και να μας πρόσφερε! Πώς να υποκρινόμαστε ότι δεν υπάρχει όταν μοιραστήκαμε στιγμές, όταν ανταλλάξαμε ουσία της ψυχής μας; Πώς να θέλουμε να αποφύγουμε ουσιαστικά κάτι δικό μας, γιατί ναι το ζήσαμε εμείς οι ίδιοι κάποτε και αυτό το καθιστά δικό μας, πάντα θα είναι.
Πώς να γίνουμε ξένοι;
