Όταν φτάνει στα αυτιά κάποιου η λέξη «σεβασμός», πληθώρα σημασιών κατακλύζουν το μυαλό αλλά ίσως και την καρδιά. Εάν ανατεθεί σε οποιονδήποτε να ερμηνεύσει τη λέξη «σεβασμό», οι απαντήσεις θα ποικίλουν. Για κάθε έναν άνθρωπο αυτή η λέξη πλαισιώνεται από ευρύ φάσμα εννοιών, σημασιών, συναισθημάτων… Ναι συναισθήματα γιατί ο σεβασμός έχει να κάνει με συναισθήματα, έχει να κάνει με το πώς νιώθουμε, με το τι έχουμε διδαχθεί, με το τι έχουμε ζήσει και τι ζούμε καθώς και με την ανατροφή μας!
Είναι εύλογη η τοποθέτηση μερικών, πως ο σεβασμός είναι θέμα ανατροφής. Αν πάμε πίσω στα χρόνια, όταν ακόμη ήμασταν βρέφη και το μόνο που μας απασχολούσε ήταν η σίτιση, ως από τις πρώτες βασικές ανάγκες, η μητέρα μας έπρεπε να είναι εκεί 24 ώρες το 24ωρο για να ικανοποιήσει αυτή την ανάγκη. Ακόμη και αν εσύ πεινούσες στις 3 το χάραμα η μητέρα ξαγρυπνούσε δίπλα για να σε θηλάσει- σιτίσει …ακόμη και αυτό θα έλεγα πως αποτελεί δείγμα σεβασμού, η μητέρα σέβεται αυτή την ανάγκη σου και είναι εκεί για εσένα!
Κάπως έτσι ξεκινούν όλα, κάπως έτσι αρχίζει άμεσα και έμμεσα η διδαχή του σεβασμού. Έπειτα με την πάροδο των χρόνων με τις διάφορες ανάγκες- αλλαγές του παιδιού οι γονείς είναι εκεί να σεβαστούν τις πράξεις του, τις επιθυμίες και επιλογές όχι όμως και να μην εκφέρουν την γνώμη τους.. αυτό είναι άλλωστε το ζητούμενο- ο διάλογος και η επικοινωνία, που χτίζουν ισορροποιημένες σχέσεις που εδραιώνονται στον σεβασμό.
Ο σεβασμός είναι αυτός που επιτρέπει και διατηρεί τις σχέσεις καθώς υπάρχουν όρια μεταξύ σχέσεων και το σημαντικό- όρια κοινώς αποδεκτά και τοποθετημένα! Ο σεβασμός και κυρίως προς το οικογενειακό περιβάλλον εμπεριέχει την υποστήριξη και την κατανόηση, σημεία πολύ σημαντικά σε μία σχέση. Όταν σέβεσαι το παιδί σου, σέβεσαι και την προσωπικότητά του, σέβεσαι και τις ανάγκες του και κυρίως σέβεσαι τα μεταξύ σας όρια! Αυτά συμβαίνουν- ή τουλάχιστον είναι καλό να συμβαίνουν σε πολλές οικογένειες και μακάρι στις περισσότερες, ωστόσο πάντα στη ζωή δεν είναι όλα τόσο ρόδινα.
Υπάρχουν οικογένειες που δεν δίδαξαν το σεβασμό στα παιδιά τους, δεν σεβάστηκαν βασικές ανάγκες τους, δεν τους υποστήριξαν, δεν υπήρξε ποτέ ουσιαστική επικοινωνία μεταξύ τους, δεν υπήρξε σχέση ΑΛΛΑ υπήρχε πάντα απαίτηση σεβασμού. Τι μπορεί να πει κανείς γι’ αυτά τα παιδιά, τι είναι σωστό και τι λάθος, οφείλουν να δείχνουν σεβασμό – κάτι το οποίο ποτέ δεν έμαθαν από τους ίδιους τους γονείς; Είναι παράλογο εάν αυτά τα παιδιά δεν τους ακούν; Δεν είναι παράλογο να τους ζητούν σεβασμό, όταν οι ίδιοι δεν τους σεβάστηκαν ποτέ ή ακόμη χειρότερα δε νοιάστηκαν; Και γίνεται ακόμη χειρότερο. Πόσοι ενήλικες έχουν περάσει άσχημα παιδικά χρόνια με τσακωμούς γονέων, με άσχημες οικογενειακές εικόνες από εξαρτήσεις και άλλα πολλά; Πως αυτά τα παιδιά να σεβαστούν αυτούς τους γονείς; Θα πει κανείς μα είναι γονείς και οφείλουν τα παιδιά να τους σέβονται. Ναι είναι οι βιολογικοί γονείς, αλλά είναι πραγματικοί γονείς; Και κάπου σε αυτό το σημείο πάντα καταλήγουμε στο ίδιο ερώτημα: ο σεβασμός απαιτείται ή κερδίζεται: Και αυτό μονάχα ο κάθε ένας ξεχωριστά μπορεί να το απαντήσει στον εαυτό του, γιατί μονάχα αυτός ξέρει τι έχει ζήσει και τι έχει χάσει!
