Γονείς στο Ωραιόκαστρο διώχνουν τα προσφυγόπουλα από το σχολείο 08/09/2016
Γονείς έβαλαν λουκέτο σε σχολείο της Μυτιλήνη επειδή θα δεχόταν προσφυγόπουλα 08/10/2016
Γονείς στη Σάμο κρατούν τα παιδιά σπίτι για να μην “αναμειχθούν” με προσφυγόπουλα 05/03/2019
Ύπατη Αρμοστεία: Το 75% από τα παιδιά πρόσφυγες στα νησιά δεν πάνε σχολείο 30/08/2019
Βλέποντας αυτούς του τίτλους αμέσως κάποιος μπορεί να βγάλει το συμπέρασμα ότι η ελληνική κοινωνία έχει μεταστραφεί σε μία ρατσιστική, εχθρική ξενοφοβική κοινωνία. Από το 2015 που ξέσπασε αυτή η κρίση, προσφυγική, ζήσαμε σε όλη τη χώρα μεγάλες δυσκολίες, από καθυστερήσεις στη διαδικασία επιλογής και τοποθέτησης εκπαιδευτικών στις Δομές Υποδοχής και Εκπαίδευσης Προσφύγων, αντιδράσεις συμπολιτών μας φοβισμένων ή ακόμη κι εκείνων που παρασύρθηκαν σε ξενοφοβικές στάσεις όπως πολλοί γονείς, με αποκορύφωμα την αντίσταση πολλών να συμβάλουν δημιουργικά στη θετική και ποιοτική διαμόρφωση της νέας πραγματικότητας στα σχολεία προκειμένου να γίνει το επόμενο βήμα ώστε τα παιδιά των προσφύγων ή μεταναστών να έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση.
Από την άλλη παρατηρήσαμε και προσπάθειες εκπαιδευτικών, γονέων ή μεμονωμένων οργανισμών και εθελοντών, οι οποίοι θέλησαν να βοηθήσουν στην εκπαιδευτική ένταξη και συμμετοχή των μεταναστόπουλων-προσφυγόπουλων με τρόπο που θα τα βοηθούσε να ξεχάσουν έστω και για λίγο τις τραυματικές εμπειρίες ενός τόσο επίπονου ταξιδιού και σταδιακά να λάβουν την εκπαίδευση που τους οφείλει η κάθε κοινωνία όπου βρίσκονται. Απλώς οι καλές ιστορίες που δεν έχουν να δείξουν βία και φόβο δεν προβλήθηκαν ή προβλήθηκαν αλλά μόνο σε περιορισμένο πλαίσιο.
Είναι λυπηρό όταν θυμάμαι προσφυγόπουλα να ανηφορίζουν το δρόμο προς το νοσοκομείο της Μυτιλήνης με ή χωρίς τη συνοδεία των γονιών τους την ίδια ώρα που μαθητές με σακίδια στη πλάτη πήγαιναν σχολείο. Είναι λυπηρό όταν θυμάμαι το σκάφος του λιμενικού να μεταφέρει στο λιμάνι και να αραδιάζει δεκάδες μικρά παιδιά, με ή χωρίς τη συνοδεία των γονιών τους, στο λιμάνι της Μυτιλήνης που λίγο πριν σώθηκαν ενώ από δίπλα μου περνούσε το σχολικό λεωφορείο γεμάτο από γελαστές φωνές. Είναι λυπηρό την ώρα που μαθητές διαβάζουν στη θαλπωρή του σπιτιού τους τα παιδιά μεταναστών και προσφύγων να πασχίζουν να βρουν έστω μία στέγη για να κοιμηθούν ή να πλυθούν πόσο μάλλον να μορφωθούν κάτι το οποίο δείχνει να αποτελεί πολυτέλεια μπροστά στο ένστικτο της επιβίωσης. Και προπάντων είναι λυπηρό να εθελοτυφλούμε και να μην αποδεχόμαστε, με κάποιες εξαιρέσεις, ότι πλέον οι κοινωνίες μας δεν αποτελούν μονοπολιτισμικές καθημερινότητες αλλά διαπολιτισμικά και πολυπολιτισμικά περιβάλλοντα μέσα στα οποία η αλληλεγγύη, η ανταλλαγή απόψεων και η αρμονική συνύπαρξη έχει μόνο θετικά να μας προσφέρει.
Είναι τραγικό να στερεί κάποιος την εκπαίδευση από ένα νέο μικρό παιδί. Την εκπαίδευση που αποτελεί βασικό και αναφαίρετο δικαίωμα του πράγμα το οποίο έχει θεσπιστεί σε διεθνείς συμβάσεις, τροπολογίες και νομοθεσίες σε διεθνές και σε εθνικό επίπεδο. Προτεραιότητα λοιπόν της ελληνικής, της ευρωπαϊκής και διεθνούς κοινότητας της εκπαίδευσης πρέπει να θεωρηθεί η ένταξη των μεταναστευτικών πληθυσμών στις χώρες που τους υποδέχονται, με σημείο εκκίνησης τα παιδιά που θα ζουν και θα μορφωθούν σε αυτές. Η παιδεία που θα λάβουν, είναι καταλύτης για την μετέπειτα πορεία τους ως πολίτες, ως μελλοντικοί πολίτες, οι οποίοι είτε θα ενταχθούν στις κοινωνίες και θα νιώθουν τη χώρα υποδοχής ως νέα πατρίδα, είτε θα απομονωθούν και θα αποτελέσουν κίνδυνο για αυτές.
Εξάλλου όπως λέει και το τραγούδι του Παύλου και παραμένει ειδικά τώρα πιο επίκαιρο από ποτέ. ‘’Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα.’’
