[punica-dropcap]Ξ[/punica-dropcap]εκινάω με μια ερώτηση γιατί ειλικρινά θέλω να την απαντήσετε. Όχι σε μένα αλλά στον ίδιο σας τον εαυτό. Πού ζείτε; Στο παρελθόν, στο παρόν ή στο μέλλον; Φυσικά, η ερώτηση μπορεί να ακούγεται χαζή και η απάντηση να μοιάζει προφανής. Είναι όμως; Ζούμε στ’ αλήθεια στο παρόν όπως η «κοινή» λογική μας υπαγορεύει;
Το ρητορικό ερώτημα δεν έχει να κάνει καθαρά με το πού ζει το φυσικό μας σώμα. Σαφώς και ζούμε στο παρόν. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν αυτή η εικασία. Το πραγματικό ερώτημα είναι πού ζει το πνευματικό μας σώμα, κοινώς το μυαλό μας.
Αλήθεια, πόσοι από εμάς συνεχίζουν να ζουν στο μυαλό τους ένα γεγονός του παρελθόντος; Πόσοι παίζουν ξανά και ξανά στο μυαλό τους την ταινία της ζωής τους σκεπτόμενοι συνέχεια το «τι θα μπορούσαν να έχουν κάνει διαφορετικά»; Πόσοι μένουν προσκολλημένοι σε ανθρώπους και καταστάσεις που έχουν τελειώσει και είναι πλέον χρονικά κατάλοιπα του παρελθόντος, αλλά οι ίδιοι προσπαθούν να τα διατηρήσουν ζωντανά σε ένα μίζερο παρόν; Αυτοί λοιπόν είναι οι άνθρωποι που ζούνε στο παρελθόν. Άνθρωποι που αρνούνται να δουν τι τους συμβαίνει στη ζωή τους, έχοντας μάθει να βλέπουν μόνο το τι συνέβη στη ζωή τους. Και εάν αυτό που κάποτε είχε συμβεί ήταν καλό, τότε μια υποσυνείδητη σύγκριση θα τους κάνει να μην εκτιμούν τις καινούριες καταστάσεις του παρόντος. Εάν ήταν κακό, τότε μια άλλη υποσυνείδητη σύγκριση θα τους κάνει να φοβούνται να τολμήσουν στο παρόν γιατί «ξέρουν» τι θα συμβεί. Οι άνθρωποι που ζουν στο παρελθόν είναι δυστυχισμένοι. Γιατί αρνούνται να δεχτούν ότι το παρελθόν τελείωσε και δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι’ αυτό. Ακόμα και όταν το αναπολούμε, το μόνο που κερδίζουμε είναι να βάζουμε φραγμούς σε ένα πιο ευχάριστο παρόν, τοποθετώντας τη σκέψη μας σε καλούπια μιας υποτιθέμενης γνώσης και εμπειρίας.
Έπειτα, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ζούνε στο μέλλον. Όσοι ανήκουν σε αυτή την κατηγορία θεωρούν τους εαυτούς τους ονειροπόλους ή οραματιστές. Οι άνθρωποι που ζούνε στο μέλλον, μπορούν να χαρακτηριστούν ως «προφήτες». Ναι, ξέρω, αστείος παραλληλισμός αλλά… Έχουν μια τάση να προβλέπουν το τι θα συμβεί. Ότι θα γίνει αυτό στο μέλλον μου αν κάνω εκείνο.
Θα μου μιλήσει απότομα αν του πω τι νιώθω. Θα με απορρίψει αν της εκφράσω τα συναισθήματά μου. Δεν θα με αγαπάει σε δέκα χρόνια από τώρα. Πως θα είμαστε όταν θα μεγαλώσουμε; Και αν δεν μπορώ να κάνω παιδιά; Δεν θα αρέσω στην οικογένεια του, στους φίλους του. Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό, τότε είσαστε άνθρωπος που έχει μάθει να ζει σκεπτόμενος μόνο το μέλλον.
Ουτοπικές, και όχι μόνο, καταστάσεις που ακολουθούν ένα πλαίσιο καταστροφολογίας, έχοντας σαν αποτέλεσμα την πλήρη εκμηδένιση της πραγματικότητας που μπορείτε να ζήσετε. Οι άνθρωποι που έχουν μόνο το μέλλον στο μυαλό τους, γεννούν άγχος στη ζωή τους. Άγχος για ένα μέλλον το οποίο μπορεί να μην υπάρξει ποτέ. Γιατί είναι ένα πιθανό σενάριο από τα άπειρα που μπορεί να συμβούν σε αυτή την πραγματικότητα. Κι όμως, αυτή η μορφή αυτοκαταστροφής τους δίνει ενέργεια με κάποιο τρόπο επικαλούμενη τον μανδύα της «προνοητικότητας».
Τελευταίοι, αν και λίγοι και παράταιροι, είναι οι άνθρωποι που ζούνε στο παρόν. Στο πραγματικό παρόν όμως. Ο άνθρωπος του παρόντος παίζει με τα χαρτιά που του έχουνε μοιράσει. Γνωρίζει πως το να αναπολεί το παρελθόν του ή να ζει σε αυτό δεν έχει να του προσφέρει τίποτα περισσότερο από κάποια προσωρινά συναισθήματα, είτε αρνητικά είτε θετικά, ανάλογα την ανάμνηση που θα αναπολήσει. Γνωρίζει και σέβεται ότι το παρελθόν του τον έκανε αυτό που είναι και ότι όλες του οι επιλογές τον έφεραν σήμερα σε αυτή τη θέση. Δεν κρίνει όμως τις αποφάσεις τις ζωής του με βάση το τι πέτυχε ή δεν πέτυχε στο παρελθόν. Ξέρει να προσαρμόζεται στα δεδομένα που υπάρχουν στην τρέχουσα χρονική στιγμή και να αποφασίζει ορθά με βάση την εμπειρία του. Δεν είναι όλα ίδια, δεν είναι όλοι ίδιοι. Πιστεύει στη διαφορετικότητα και δίνει ευκαιρίες για να του το αποδείξουν. Είτε οι άλλοι αλλά είτε ο ίδιος του ο εαυτός. Ξέρει πως το να σκέφτεται συνέχεια το μέλλον θα τον κάνει να χάσει το παρόν. Το παρόν που μόνο αυτό μετράει. Το παρόν που είναι το μόνο που υπάρχει στην πραγματικότητα. Το παρελθόν τελείωσε και δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι για αυτό. Το μέλλον δεν έχει έρθει ακόμα και το μέλλον που μπορεί να σκεφτόμαστε εμείς μπορεί να μην έρθει ποτέ. Γιατί υπάρχουν άπειρες εκβάσεις. Είναι προνοητικός. Έχει στόχους και θέτει όρια και κανόνες στο τώρα προκειμένου να τους επιτύχει. Το να θέτεις στόχους για το μέλλον δεν σημαίνει ότι ζεις στο μέλλον. Οριοθετώντας τους στόχους του, έχει μια σαφή εικόνα του πώς πρέπει να πράξει στο παρόν, προκειμένου να οδηγηθεί όσο πιο κοντά σε αυτούς. Εάν τα πλάνα δεν πάνε όπως θέλει, προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα και ξαναβρίσκει την πορεία του. Ξέρει πως το μόνο που μετράει, το μόνο που έχει σημασία είναι το τώρα. Γιατί το τώρα θα του χτίσει ένα νέο παρελθόν, όπως θα ήθελε να το αναπολεί αλλά και θα τον οδηγήσει σε ένα πιθανό μέλλον, όπως θέλει να το φαντάζεται. Και αν κάτι από αυτά δεν συμβεί, τότε απλά θα χαράξει μια νέα πορεία.
Βασίλης Μανέας
NLP Mind and Business Coach
www.beliefsofsuccess.com
