Όταν χρησιμοποιούμε τον όρο “ειδική αγωγή” αναφερόμαστε στην επιστήμη, η οποία έχει ως στόχο μέσα από τις απαραίτητες και εξειδικευμένες εκπαιδευτικές μεθόδους να εντάξει τα άτομα με ειδικές ανάγκες σε ένα ομαλό οικογενειακό, σχολικό και κοινωνικό περιβάλλον. Σκοπός αυτής της επιστήμης είναι να υπάρξει μία κοινωνία, στην οποία τα άτομα με ειδικές ανάγκες να μην βιώνουν κοινωνική απομόνωση. Η ποιότητα που παρέχει η ειδική αγωγή και γενικότερα η παιδεία εξασφαλίζει το μέλλον και την ορθή λειτουργία ολόκληρης της κοινωνίας. Μίας κοινωνίας όπου το φαινόμενο του ρατσισμού θα έχει εξαλειφθεί. Μίας κοινωνίας όπου όλοι οι άνθρωποι θα αντιμετωπίζονται με τον ίδιο σεβασμό. Μίας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι δεν θα έχουν περιορισμούς στο να εκφραστούν και να στηρίξουν τα πιστεύω τους.
Σε διεθνές επίπεδο άτομα με ειδικές ανάγκες, μπορεί να έχουν:
- κινητικές ή αισθητηριακές αναπηρίες,
- διαταραχές λόγου,
- νοητικές – ψυχικές διαταραχές,
- ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσαναγνωσία, δυσλεξία, δυσαριθμησία),
- διαταραχές ελλειμματικής προσοχής,
- κοινωνικές δυσκολίες,
- συναισθηματικές δυσκολίες ή/και παραβατική συμπεριφορά,
- ιδιαίτερες νοητικές ικανότητες ή ταλέντα που τους δυσκολεύουν στην εναρμόνιση με το γύρω τους περιβάλλον, είτε στον τομέα της εκπαίδευσης, είτε στον επαγγελματικό.
Σε κάθε εποχή όμως, η στάση απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες διαφέρει ανάλογα με τα ήθη, έθιμα και τις αντιλήψεις της εκάστοτε κοινωνίας. Δυστυχώς, σε πολλές κοινωνίες το ζήτημα της ετερότητας των ανθρώπων αποτελεί συνεχή προβληματισμό, καθώς δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν αυτήν την διαφορετικότητα. Μια από τις αιτίες γι’ αυτόν τον προβληματισμό υπόκειται στο γεγονός πως το εκπαιδευτικό σύστημα δεν προετοιμάζει κατάλληλα τους μαθητές. Δεν θέτει δηλαδή τις κατάλληλες βάσεις, έτσι ώστε να έχουν την ικανότητα να αναγνωρίζουν τις ιδιαιτερότητες των ανθρώπων και να συνυπάρχουν με αυτούς. Με αυτόν τον τρόπο δεν αναδεικνύονται οι ικανότητες των ατόμων ξεχωριστά, δεν αξιοποιούνται τα ταλέντα τους. Αντιθέτως, δημιουργείται ένα περιβάλλον που δεν έχει ως βάση τις ανθρωπιστικές αξίες και ιδεώδη (ανυστερόβουλη αγάπη προς τον άνθρωπο και αναπτυγμένη ηθική συνείδηση), αλλά την έλλειψη υψηλών ιδανικών και τον ατομικισμό. Συχνά παρέχεται λανθασμένη παιδεία, χωρίς σεβασμό και αγάπη προς τον συνάνθρωπο.
Για να δημιουργηθεί μία πολιτεία ποιοτικά αναπτυγμένη χρειάζεται να υπάρξουν ποικίλα μετρά, τα οποία θα συμβάλουν στην διευκόλυνση και στην ομαλή ένταξη αυτών των ατόμων στην κοινωνία. Σημαντικό μέτρο αποτελεί:
- η δυνατότητα να έχουν εύκολη πρόσβαση σε δημόσιους χώρους,
- η κατάλληλη ιατρική περίθαλψη,
- ψυχολογική, επαγγελματική στήριξη,
- οι ορθές εκπαιδευτικές δομές, έτσι ώστε να κοινωνικοποιούνται και να μην νιώθουν πως δεν έχουν την ίδια κοινωνική μεταχείριση και σεβασμό από το γύρω τους περιβάλλον.
Βέβαια, το ότι τα άτομα με ειδικές ανάγκες χρειάζονται ειδική διαπαιδαγώγηση έτσι ώστε να ζουν σε ένα αρμονικό περιβάλλον δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ίσα δικαιώματα στην ζωή. Αντίθετα, έχουν ίσα δικαιώματα στην εκπαίδευση, την ιατρική φροντίδα, την οικονομική ασφάλεια. Υποχρέωση της κάθε κοινωνίας είναι να αντιμετωπίζει τα άτομα με ειδικές ανάγκες με σεβασμό και όχι με οίκτο. Όλοι μας είμαστε τόσο ίδιοι, αλλά και τόσο διαφορετικοί. Επομένως, η διαφορετικότητα του καθένα και ιδιαίτερα των ανθρώπων με δυσκολίες, είτε είναι επίκτητες, είτε εκ γενετής παρέχει την δυνατότητα να βλέπουμε τη ζωή με άλλα μάτια, να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες και να μαθαίνουμε μέσα από αυτές πως θα ζουμε μια ζωή που τους αξίζει πραγματικά.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
http://www.vlioras.gr
http://compus.uom.gr
