Πολλοί άνθρωποι ανάμεσά μας αντιμετωπίζουν διάφορα προβλήματα. Κάποια από αυτά είναι σωματικής φύσεως, όπως είναι η εγκεφαλική παράλυση, μερικά ανήκουν στην κατηγορία των ψυχολογικών προβλημάτων, όπως είναι οι αγχώδεις διαταραχές και άλλα που σχετίζονται με άλλους παράγοντες. Ωστόσο υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που όχι μόνο μας βοηθούν να ξεπεράσουμε τα προβλήματα αλλά και να μπορούμε να ζούμε όσο καλύτερα γίνεται. Αυτοί οι άνθρωποι μπορεί να βρίσκονται είτε στο οικογενειακό μας περιβάλλον, είτε τους συναντούμε τυχαία κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Η συνάντηση αυτή, εκτός από τυχαία, ενδέχεται να είναι και μοιραία αφού μπορεί να μας αλλάξει όλη τη κοσμοθεωρία μας.
Πώς βοήθησε η Γιούλα Πιτσιάλη τον Νικόλα
Υπάρχουν πολλά παραδείγματα που μας επιβεβαιώνουν την ύπαρξη αυτών των ανθρώπων. Ένα από αυτά είναι και η περίπτωση του Νικόλα. Ο Νικόλας Μαρκαντώνης γεννήθηκε με εγκεφαλική παράλυση και απώλεια ακοής. Η επικοινωνία ακόμα και με την οικογένειά του ήταν περιορισμένη, καθώς και οι γνώσεις του. Ο περιορισμός αυτός τον απέκλειε από κάποιες δραστηριότητες, όπως η συμμετοχή του στο μάθημα της Φυσικής Αγωγής. Η επιμονή και υπομονή της μητέρας του, Γιούλας Πιτσιάλη, του έδωσε τη δυνατότητα να λάβει μέρος στο μάθημα.
Η Γ. Πιτσιάλη έκανε διάφορες διαδικασίες για να φτάσει στο σχολείο το παιχνίδι, Boccia. Το παιχνίδι αυτό, δίνει τη δυνατότητα στα παιδιά που έχουν προβλήματα στην κίνηση των χεριών ή των ποδιών, να παίζουν με τους συμμαθητές τους. Είναι ένα κατάλληλο παιχνίδι για άτομα με εγκεφαλική παράλυση. Η μητέρα του, έτσι, αποτέλεσε ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής του. Βοήθησε σημαντικά να βελτιωθεί η σχολική του ζωή μέσα από τη συμμετοχή του σ΄ ένα μάθημα που δεν είχε τις δεξιότητες να συμμετέχει με τον τρόπο που διεξαγόταν.
Ο Κωνσταντίνος Μαλεκκίδης και η σχέση του με τον Νικόλα
Στα σημαντικά άτομα στη ζωή του συμπεριλαμβάνεται ένα ακόμα πρόσωπο, ο Κωνσταντίνος Μαλεκκίδης. Ο Κωνσταντίνος στέκεται δίπλα του με το ρόλο του Σχολικού του Συνοδού. Είναι ένας άνθρωπος με πείσμα, πολλή υπομονή και σωστή κατάρτιση, που δεν κοιτάει το ρολόι του και το πού αρχίζουν και πού τελειώνουν τα καθήκοντα και οι αρμοδιότητές του.
Ο Κωνσταντίνος εξομολογείται την πρώτη επαφή που είχε με τον Νικόλα:
«Γνώρισα τον Νικόλα Μαρκαντώνη το καλοκαίρι που ετοιμαζόταν να γίνει Γυμνασιόπαιδο στο ενιαίο σύστημα εκπαίδευσης. Θα βρισκόταν στη γενική συνηθισμένη τάξη μαζί με μαθητές της ηλικίας του. Οι γονείς του είχαν αιτηθεί στο Υπουργείο Παιδείας για Σχολικό Συνοδό, ο οποίος να είναι διερμηνέας νοηματικής γλώσσας, καθώς επίσης και να έχει τα απαιτούμενα προσόντα τα οποία επιβάλλεται να έχει κανείς για να αναλάβει τη φροντίδα και την εκπαίδευση αυτού του παιδιού κατά τις σχολικές περιόδους. Σε εκείνη την πρώτη επαφή ένιωσα πώς έπρεπε να φύγω. Να τρέξω, να πάω σπίτι να ετοιμάσω ενότητες για να διδάξω στον Νικόλα μαζί με όλα τα μέλη της οικογένειας του αυτό το θεμέλιο το οποίο απουσίαζε, τη Νοηματική γλώσσα»
Ο Κωνσταντίνος βοήθησε τον Νικόλα να μάθει να επικοινωνεί με τους γύρω του, να αναπτύξει δεξιότητες, να ολοκληρώσει τη φοίτησή του στο Γυμνάσιο και να καταφέρει αυτό που σε όλους εμάς θα φάνταζε ακατόρθωτο, να αριστεύσει! Οι δυο τους περνούν τουλάχιστον τις μισές ώρες της ημέρας μαζί και η σχέση τους κάθε άλλο παρά τυπική είναι. Καθόλου υπερβολή να τη χαρακτηρίσει κάποιος σχέση ζωής, τόσο ανάμεσα στους δυο, όσο και του Κωνσταντίνου μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας του Νικόλα.
Ο Κωνσταντίνος μιλάει πάντοτε σε πρώτο πρόσωπο πληθυντικού, στα θετικά και στα αρνητικά.
Χαρακτηριστικά αναφέρει:
«Με πίστη και επιμονή καταφέρναμε και κερδίζαμε την απαιτούμενη προσοχή και να τελειώσουμε την πρώτη Γυμνασίου. Τη δεύτερη χρονιά αλλάξαμε σχολείο. Πήγαμε στο Γυμνάσιο Παλλουριώτισσας, όπου αυτή τη χρονιά ο Νικόλας αρίστευσε. Αποφοιτήσαμε από εκεί με συγκίνηση και περηφάνια, καθώς το παιδί είχε αναπτύξει μια πληθώρα δεξιοτήτων και εμπειριών.»
Και όπως ξεκίνησαν μαζί αυτή τη διαδρομή στο Γυμνάσιο έτσι την ολοκλήρωσαν και τη βραδιά της αποφοίτησης. Φορώντας ακόμη και τα ίδια ρούχα, κάνοντας την ίδια διαδρομή και όντας απόλυτα ευτυχισμένοι που τα κατάφεραν.
Ο Νικόλας μέσα από την επαφή του με τον Κωνσταντίνο ανέπτυξε την αίσθηση του χιούμορ, συμμετείχε σε μουσικές και άλλες παρελάσεις, στην ομάδα της χορωδίας, ράπαρε σε ρυθμούς ΕΜΙΝΕΜ, τοποθετήθηκε σε σοβαρά ζητήματα του μαθητικού συμβουλίου ως ενεργό μέλος, εξέλιξε τη συναισθηματική του αντίληψη, έμαθε το σώμα του, τις θρεπτικές ουσίες, μελέτησε τη μοριακή δομή της ύλης, τις μονάδες μέτρησης και τα κβάντα, την άλγεβρα και την τριγωνομετρία, την γραμματική και το συντακτικό, τα κείμενα της νέας γλώσσας και εμπλούτισε το λεξιλόγιο του.
Ο Νικόλας δίδαξε σε όλους πως όταν του επιτρέψουν να μάθει θα το ζήσει με όλο του το είναι, χωρίς η εγκεφαλική παράλυση να είναι εμπόδιο. Αυτό είναι και κάτι που πρέπει να θυμόμαστε πάντα στη ζωή μας. Ανεξάρτητα με τις ικανότητες που έχουμε ή τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε μπορούμε πάντα να τα καταφέρουμε.
Ο Νίκος Καζαντζάκης είχε πει: «Όταν πιστεύουμε σε κάτι ανύπαρκτο με πάθος, τελικά το δημιουργούμε. Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά.» Ο Κωνσταντίνος πίστεψε στον Νικόλα και κατάφερε να τον βοηθήσει ουσιαστικά. Τέτοιοι άνθρωποι μας κάνουν να πιστεύουμε ότι ακόμα γύρω μας υπάρχει όχι μόνο η ανθρωπιά αλλά και αυτοί οι ελάχιστοι που αντιμετωπίζουν τη δουλειά τους ως λειτούργημα και όχι ως μέσο για να αποκτήσουν χρήματα. Η λέξη συγχαρητήρια δεν είναι αρκετή αλλά είναι το λιγότερο που μπορούμε να πούμε σ΄ αυτούς τους ανθρώπους!
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
amea-care.gr
reporter.com.cy
