ΑΥΤΙΣΜΟΣ
Αυτισμός, μια έννοια με πολλά παρακλάδια, καθώς ο βαθμός σοβαρότητας των συμπτωμάτων του αυτισμού διαφέρει από παιδί σε παιδί. Ας έχουμε επομένως στο νου μας ότι το αυτιστικό φάσμα είναι μια ασαφής έννοια με ακαθόριστα όρια και κανείς αυτιστικός δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Ο αυτισμός είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία εμποδίζει το κάθε παιδί στη σωστή κατανόηση των συμβάντων. Ουσιαστικά, ο αυτισμός είναι μία εκ γενετής αναπτυξιακή διαταραχή του εγκεφάλου, η οποία κατά βάση επηρεάζει τον τρόπο με τον οποίο ο εγκέφαλος προσλαμβάνει πληροφορίες.
Τα χαρακτηριστικά του αυτισμού ποικίλουν.
- Συνήθως τα παιδιά με αυτισμό παρουσιάζουν συμπεριφορικά συμπτώματα, όπως παρορμητικότητα, υπερκινητικότητα, ακόμα και αυτό-τραυματική συμπεριφορά,
- Δεν μοιράζονται εύκολα τα ενδιαφέροντά τους με άλλους,
- Δεν τους διακατέχει το αίσθημα του φόβου απέναντι σε καταστάσεις πραγματικού κινδύνου,
- Αρκετές φορές παρουσιάζουν συναισθηματικές εξάρσεις, όπως γέλιο, κλάμα και ξεφωνητό χωρίς λόγο,
- Αδυνατούν στην ανάπτυξη των γνωστικών – νοητικών λειτουργιών,
Δεν θα δώσουμε όμως έμφαση στα συμπτώματα του αυτισμού. Σκοπός μας είναι να δούμε ποια θα μπορούσε να είναι η κατάλληλη συμπεριφορά των γονέων απέναντι στα παιδιά με αυτισμό.
ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΙΣΜΟΣ
Αρχικά, το μεγαλύτερο ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι γονείς είναι να αντιληφθούν και κυρίως να αποδεχτούν πως το παιδί τους έχει αυτισμό. Ο δρόμος μέχρι την αποδοχή είναι δύσκολος. Απαιτείται χρόνος και κυρίως δουλειά, γνώση, ενημέρωση και υποστήριξη των γονέων. Η κατανόηση και η γνώση των καταστάσεων είναι το παν. Μόνο τότε θα καταφέρουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Να συμβάλουν μέσω ειδικών μεθόδων στην καλύτερη προσαρμογή του στο κοινωνικό περιβάλλον.
Η διάγνωση δίνει πολλές φορές “λύση” στο πρόβλημα. Η σωστή διάγνωση βοηθά στην κατανόηση και βελτίωση του προβλήματος. Είναι σημαντικό να γίνει νωρίς η διάγνωση της διαταραχής αυτής, να εντοπιστούν οι μεγαλύτερες δυσκολίες του ατόμου και να ξεκινήσει μια πρώιμη παρέμβαση από μια διεπιστημονική ομάδα. Υπάρχουν ειδικά προγράμματα, μέσω των οποίων τα παιδιά μπορούν να αποκτήσουν βασικές δεξιότητες, κυρίως αυτό-εξυπηρέτησης, αλλά και καλύτερης συναναστροφής με άλλα άτομα. Απαραίτητες είναι οι θεραπευτικές συνεδρίες του παιδιού και η συμβουλευτική υποστήριξη των γονέων και της οικογένειας γενικότερα (αδέλφια). Αν η οικογένεια όμως δεν θέλει να παραδεχτεί πως το παιδί του χρειάζεται βοήθεια και πώς η συμπεριφορά του δεν είναι αυτή που θα έπρεπε να είναι σε πολλές περιπτώσεις τότε δυστυχώς το πρόβλημα επιδεινώνεται.
Επίσης, σημαντική είναι η συνεχής επικοινωνία των γονέων με τους εκπαιδευτικούς του παιδιού τους, αλλά και με επαγγελματίες υγείας (ψυχολόγους, εργοθεραπευτές, λογοθεραπευτές, ειδικούς παιδαγωγούς). Η συνεργασία, το κλίμα εμπιστοσύνης και η ενεργός συμμετοχή των γονέων σε κάθε πρόγραμμα παρέμβασης βελτιώνει την εξέλιξη του παιδιού τους.
Απαραίτητη βέβαια είναι η συναισθηματική και ψυχολογική δύναμη του γονέα. Ο αγχωμένος και καταθλιπτικός γονέας δεν μπορεί να προσφέρει αποτελεσματικά. Ο κάθε γονιός χρειάζεται να εκδηλώνει απλόχερα την αγάπη του απέναντι στο παιδί. Να μην είναι δηλαδή συναισθηματικά άκαμπτος. Το κάθε παιδί έχει ανάγκη από τρυφερότητα, πόσο μάλλον τα παιδιά με αυτισμό. Συνήθως τα παιδιά αυτά αργούν να εκδηλώσουν τη χαρά και την αγάπη τους απέναντι στους δικούς τους ανθρώπους. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως δεν αντιλαμβάνονται την αγάπη που τους προσφέρεται, ακόμα και αν αυτά δεν μπορούν να ανταποδώσουν με τον ίδιο τρόπο.
Σύμφωνα με τη δήλωση του Department of Education and Science στη Μεγάλη Βρετανία (1978), «…. η αποτελεσματική αντιμετώπιση των αναγκών των ατόμων με αναπτυξιακές διαταραχές εξαρτάται από την πλήρη συμμετοχή των γονέων. Η σχέση μεταξύ αυτών και των επαγγελματιών υγείας και εκπαίδευσης είναι καθοριστική στην εξέλιξη του παιδιού. Οι γονείς, προκειμένου να υποστηρίξουν τις προσπάθειες των επαγγελματιών έχουν ανάγκη από πληροφορίες και σαφή καθοδήγηση, ενώ, είναι αδύνατον για τους επαγγελματίες να καλύψουν τις ανάγκες χωρίς την πολύτιμη γνώση των γονέων σχετικά με το παιδί τους…»
Πρόσφατη μελέτη η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «The Lancet» διαπίστωσε ότι τα παιδιά με αυτισμό που μεγάλωναν με γονείς που ήταν εκπαιδευμένοι ως προς την αντιμετώπιση της διαταραχής σημείωναν σημαντική βελτίωση. Οι τρεις μέθοδοι κλειδιά λοιπόν είναι:
- η σωστή και έγκαιρη διάγνωση,
- η συνεχής επικοινωνία και συνεργασία των γονέων με την διεπιστημονική ομάδα και τέλος,
- η ψυχολογική δύναμη και σταθερότητα των ίδιων των γονέων απέναντι στο φάσμα του αυτισμού.
Οι γονείς είναι συν-θεραπευτές. Σε συνεργασία με τους κατάλληλους ανθρώπους και με την υλοποίηση των κατάλληλων στρατηγικών ή αλλιώς πρακτικών μπορούν να αποδείξουν πως ο αυτισμός δεν είναι ασθένεια, αλλά μία διαφορετική πρόσληψη του κόσμου.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν σε αυτό το άρθρο:
paidiatros.com
eproceedings.epublishing.ekt.gr
m.naftemporiki.gr
repository.edulll.gr
