ΔΕΠ-Υ ή αλλιώς διαταραχή ελλειμματικής προσοχής-υπερκινητικότητα, γνωστή και ως υπερκινητικό σύνδρομo, είναι η συνηθέστερη νευροαναπτυξιακή διαταραχή της παιδικής ηλικίας. Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ εμφανίζουν υπερκινητικές απρόσεκτες και παρορμητικές τάσεις, οι οποίες δεν συνάδουν με την αναπτυξιακή τους ηλικία. Οι ενδείξεις για παιδιά με ΔΕΠ-Υ ξεκινούν τις περισσότερες φορές κατά την παιδική ηλικία και παρουσιάζουν μια φθίνουσα πορεία καθώς τα παιδιά περνούν στην εφηβεία. Κύρια συμπτώματα της διαταραχής αυτής είναι η διάσπαση της προσοχής, η παρορμητικότητα και η υπερκινητικότητα. Tα συμπτώματα εμφανίζονται συνήθως γύρω στην ηλικία των 6 ετών. Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ εμφανίζονται ως παιδιά τα οποία δυσκολεύονται να ρυθμίσουν τη συμπεριφορά τους. Εμφανίζουν δυσκολία και αντίδραση στη συμόρφωση υποδείξεων και στην εκτέλεση των σχολικών εργασιών. Συχνά, τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ έχουν μειωμένες αποδόσεις στο σχολείο και παρουσιάζουν γλωσσικές δυσκολίες.
Η βασική συμπτωματολογία της ΔΕΠ-Υ είναι:
- Aνησυχία
- Νευρικότητα, υπερκινητικότητα (π.χ το παιδί δεν μπορεί να καθίσει στην καρέκλα για αρκετή ώρα)
- Δυσκολία συγκέντρωσης (δυσκολία στην ολοκλήρωση των σχολικών εργασιών)
- Παρορμητικότητα
- Έλλειψη υπομονής (ιδιαίτερη δυσκολία στην αναμονή)
Με βάση αυτά τα συμπτώματα διακρίνουμε τρεις τύπους ΔΕΠ-Υ:
1)Τύπος Απροσεξίας. Εδώ συναντούμε παιδιά που δεν μπορούν να συγκεντρωθούν και αποσπάται εύκολα η προσοχή τους από άλλα ερεθίσματα, που δεν ακούν και που δυσκολεύονται να ακολουθήσουν τις οδηγίες που τους δίνονται.
2)Τύπος Παρορμητικότητας–Υπερκινητικότητας. Είναι ο τύπος που δυσκολεύεται να μείνει καθισμένος και κουνά συνεχώς τα χέρια και τα πόδια του, που διακόπτει και ενοχλεί συνεχώς τους άλλους. Ο τύπος αυτός είναι πιο συχνός σε παιδιά μικρότερης ηλικίας που παρουσιάζουν έντονα υπερκινητική και παρορμητική συμπεριφορά.
3)Ο συνδυασμένος τύπος όπου παρουσιάζεται συνδυασμός κάποιων από τα πάρα πάνω συμπτώματα.
Διάγνωση της ΔΕΠ-Υ
Δεν υπάρχουν εργαστηριακές εξετάσεις για τη διάγνωση της ΔΕΠ-Υ. Αντ’ αυτού οι γιατροί βασίζονται στην ανταπόκριση του παιδιού σε ερωτήσεις, περιγραφή της οικογένειας για τα προβλήματα συμπεριφοράς του παιδιού και την αξιολόγηση που γίνεται από τους δασκάλους στο σχολείο. Για την αναγνώριση και διάγνωση της διαταραχής χρειάζεται να υπάρξει συνεργασία διεπιστημονικής παιδοψυχιατρικής ομάδας. Ένα παιδί με ΔΕΠ-Υ εμφανίζει κάποιο συνδυασμό ελλειμματικής προσοχής, υπερκινητικότητας και παρορμητικότητας για τουλάχιστον έξι μήνες σε ένα βαθμό που είναι απροσάρμοστος και αταίριαστος με την ηλικία του.
Αντιμετώπιση της ΔΕΠ-Υ
Τα παιδιά με ΔΕΠ-Υ εμφανίζουν συχνά δευτερογενή κοινωνικά και συμπεριφορικά προβλήματα. Εμφανίζουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και αισθάνονται μειονεκτικά σε σχέση με τους συμμαθητές τους, εξαιτίας των δυσκολιών που εμφανίζουν στη μαθησιακή διαδικασία. Ειδικοί σύμβουλοι και ψυχολόγοι μπορούν να βοηθήσουν σημαντικά το παιδί με ΔΕΠ-Υ να ελέγχει τις όποιες απογοητεύσεις στην ζωή του και να οικοδομήσει μια υγιή εικόνα για τον εαυτό του. Χρήσιμες θα είναι φυσικά και οι υποδείξεις που θα είναι σε θέση να κάνουν και στους γονείς των παιδιών αυτών. Συγκεκριμένα είδη θεραπείας μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά αυτά να προσαρμόζονται καλύτερα στις κοινωνικές συναναστροφές τους.
Σύμφωνα με ειδικούς ακριβώς επειδή τα παιδιά αυτά δυσκολεύονται να διαχειριστούν πολλές πληροφορίες ταυτόχρονα δεν είναι εύκολο να συμμετέχουν σε μια μεγάλη αθλητική ομάδα. Κι αυτό γιατί δίνονται πάρα πολλές εντολές που πρέπει να ακολουθήσουν ταυτόχρονα. Τα κατάλληλα αθλήματα για τα παιδιά αυτά είναι εκείνα που οργανώνονται σε μικρότερα σχήματα και που θα έχουν αυστηρούς κανόνες, όπως για παράδειγμα οι πολεμικές τέχνες.
Προκειμένου να επιτευχθεί με επιτυχία η μαθησιακή διαδικασία και οι στόχοι αυτής ο εκπαιδευτικός θα πρέπει να λάβει υπόψιν του ότι είναι απαραίτητα τα εξής :
1)Ενημέρωση εκπαιδευτικού από τους γονείς του παιδιού με ΔΕΠ-Υ. Κάτι τέτοιο είναι αναγκαίο προκειμένου ο εκπαιδευτικός να καταλάβει ότι έχει να κάνει με ένα παιδί που μπορεί να παρουσιάσει κάποιες δυσκολίες και αντιστάσεις στην διαδικασία του μαθήματος και να επιμορφωθεί κατάλληλα, όπως η επαγγελματική και ατομική του ηθική επιβάλλει, ώστε να εντάξει και τέτοια παιδιά ομαλά στην μαθησιακή διαδικασία.
2)Διαμόρφωση του σχολικού περιβάλλοντος ώστε να είναι κατάλληλο και για όλα τα παιδιά. Καλό θα ήταν ένας τέτοιος μαθητής να τοποθετείται κοντά στον εκπαιδευτικό ή ακόμα και δίπλα σε έναν μαθητή-υπόδειγμα, ώστε αυτοί να λειτουργούν ως θετικά πρότυπα για εκείνον.
3)Διοχέτευση κινητικής ενέργειας του μαθητή. Τα παιδιά αυτά όπως προαναφέραμε έχουν αυξημένη κινητικότητα και ανησυχία επομένως χρήσιμο θα ήταν από την πλευρά του δασκάλου να τους αναθέτει ρόλους όπως το να σβήσουν τον πίνακα, να μοιράσουν τα τετράδια ή τα φυλλάδια.
Χρέος εκπαιδευτικού απέναντι στα παιδιά με ΔΕΠ-Υ
Το χρέος των εκπαιδευτικών είναι απέναντι σε όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως της όποιας διαφορετικότητας η δυσκολίας μπορεί αυτά να αντιμετωπίζουν. Από την στιγμή που ένας εκπαιδευτικός έχει επιλέξει συνειδητά να εκτελεί αυτό το επάγγελμα έχει χρέος να επιτελεί σωστά το έργο του. Να είναι σε θέση να προσεγγίζει τρυφερά και με υπομονή την κάθε διαφορετικότητα.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν για το άρθρο αυτό:
hamogelo.gr
paidiatriki.gr
