Ο Ιμπραήμ Πασάς ήταν αντιβασιλέας της Αιγύπτου. Οι νίκες του επί του ελληνικού στρατού θεωρήθηκε ότι μπορούσαν να σταματήσουν την Ελληνική Επανάσταση. Οι Μεγάλες Δυνάμεις όμως, είχαν διαφορετική άποψη.
Η καταγωγή του Ιμπραήμ Πασά
Ο Ιμπραήμ Πασάς γεννήθηκε στην Καβάλα το 1789. Αρκετοί ιστορικοί θεωρούν ως γενέτειρά του το χωριό Νικηφόρος (Νουσρατλί) της Δράμας, όπου είχε καταφύγει η οικογένειά του κατά την διάρκεια μεγάλης επιδημίας πανώλης στην Καβάλα. Ήταν γιος της χριστιανής χήρας του Τουρματζή. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν γιος του, αλβανικής καταγωγής, Βαλή της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλη. Το πιθανότερο είναι να ήταν βιολογικός γιος του ζεύγους Τουρματζή και ο Μωχάμετ Άλη να τον υιοθέτησε, όταν παντρεύτηκε την μητέρα του. Αυτό βασίζεται στην διαφορά ηλικίας Μωχάμετ Άλη και Ιμπραήμ, που ήταν μόνο 20 χρόνια.
Εκπαίδευση και φιλοδοξίες
Ο Ιμπραήμ Πασάς είχε ευρωπαίους παιδαγωγούς, με σκοπό να μαλακώσει ο σκληρός του χαρακτήρας, πράγμα που δεν έγινε. Ο πατέρας του τον έστειλε στο εξωτερικό, όπου σύντομα έδειξε τις στρατιωτικές του ικανότητες. Το 1818, εκστράτευσε κατά της Αραβικής Χερσονήσου και κατέστειλε την εξέγερση των Βαχαβιτών, μουσουλμανικής αίρεσης με ηγέτη την οικογένεια Σαούντ, που μετέπειτα ίδρυσαν το κράτος της Σαουδικής Αραβίας. Κατέλαβε την πρωτεύουσα των Ουαχαμπιτών, Ντιρίγια, αιχμαλώτισε τον αρχηγό τους, Αμπντουλάχ και επανέφερε στην Οθωμανική επικράτεια την ιερή πόλη των μουσουλμάνων, Μεδίνα. Γι’ αυτή του την επιτυχία, ο σουλτάνος Μαχμούτ Β’ τον ονόμασε Πασά της Μέκκας και μεγάλο Βεζίρη με τρεις ιππουρίδες (αλογοουρές), καθιστώντας τον έτσι ισότιμο του πατέρα του.
Στη συνέχεια, ο Ιμπραήμ εγκαταστάθηκε στο Κάιρο, όπου οργάνωνε το στρατού και το ναυτικού του βάσει των ευρωπαϊκών προτύπων. Την περίοδο 1821 – 1822, συμμετείχε στην εκστρατεία στο Σουδάν. Μέχρι τα τέλη του 1824 ο στρατός του Ιμπραήμ Πασά είχε φτάσει τους 100.000 άνδρες και ο ίδιος φιλοδοξούσε να φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη.
Οι πρώτες επιχειρήσεις του Ιμπραήμ Πασά στην Ελλάδα
Ο αγώνας ανεξαρτησίας των Ελλήνων εξελισσόταν αρνητικά για την Υψηλή Πύλη. Έτσι, ο σουλτάνος κάλεσε για βοήθεια τον ικανότατο βαλή Μωχάμετ Άλη, ο οποίος και έστειλε στη μάχη τον γιο του, Ιμπραήμ Πασά. Το αντάλλαγμα θα ήταν η προσάρτηση της Κρήτης και της Πελοποννήσου στην Αίγυπτο.
Στις 4 Ιουλίου 1824, η αρμάδα του Ιμπραήμ με 17.000 άνδρες απέπλευσε για την Κρήτη. Αποτελούνταν αποκλειστικά από Γάλλους αξιωματικούς, με επικεφαλής των συνταγματάρχη Ντε Σεβ, που πήρε τον τίτλο του Πασά με το όνομα Σουλεϊμάν. Το σχέδιο του Ιμπραήμ ήταν η συνδυασμένη επίθεση Τουρκικού και Αιγυπτιακού στόλου στα νησιά του Αιγαίου, ως απαραίτητη προϋπόθεση για την απόβαση στην Πελοπόννησο. Έτσι, στις 20 Ιουνίου 1824 ο τουρκικός στόλος κατέστρεψε τα Ψαρά, ενώ ο αιγυπτιακός στόλος προσπάθησε ανεπιτυχώς να καταλάβει την Σάμο, συναντώντας ισχυρή αντίσταση στη Ναυμαχία του Γέροντα, στις 28 Αυγούστου 1824. Μετά από αυτά, ο Ιμπραήμ αποφάσισε να ξεχειμωνιάσει στη Σούδα και να επιτεθεί πάλι την άνοιξη του 1825.
Η κατάσταση του ελληνικού στρατού
Τα ελληνικά στρατεύματα ήταν σε άσχημα κατάσταση. Οι δύο εμφύλιοι των μηνών, Μάρτιο -Ιούνιο και Νοέμβριο – Δεκέμβριο του 1824, είχαν σημαδέψει τους Έλληνες.
Τα ρουμελιώτικα στρατεύματα, νικητές του εμφυλίου, που είχαν εισβάλει στην Πελοπόννησο, συμπεριφερόταν στους Μοραΐτες ως κατακτητές. Οι ντόπιοι ήταν εναντίον της κυβέρνησης και των Ρουμελιωτών, ενώ οι σημαντικότεροι Πελοποννήσιοι οπλαρχηγοί και πολιτικοί ήταν είτε στη φυλακή είτε περιθωριοποιημένοι.
Και οι νικητές του εμφυλίου όμως είχαν προβλήματα. Όλη η εξουσία είχε συγκεντρωθεί στον Πρόεδρο του Εκτελεστικού, Γεώργιο Κουντουριώτη. Επιπλέον, ο ελληνικός στόλος, που θα μπορούσε να επιφέρει σοβαρά πλήγματα στο εχθρό, δεν ήταν έτοιμος.
Στην Μεθώνη, όπου αποβιβάστηκε ο αιγυπτιακός στρατός, υπήρχαν περίπου 4.364 Ρουμελιώτες πολεμιστές. Σε κεντρική και βόρεια Πελοπόννησο υπήρχαν ακόμα 3.000 πολεμιστές. Οι Ρουμελιώτες, με επικεφαλής μερικούς σπουδαίους οπλαρχηγούς, όπως Καραϊσκάκης κ.ά. δεν έκαναν κάποια κίνηση, αφού δεν είχαν λάβει εντολή από τον Κουντουριώτη.
Οι πρώτες μάχες του Ιμπραήμ Πασά στην Πελοπόννησο
Στις 26 Φεβρουαρίου, ο στρατός του Ιμπραήμ αποβιβάστηκε στην Μεθώνη με 4.000 πεζούς και 400 ιππείς. Στις 7 Απριλίου 1825, γίνεται η μάχη στο Κρεμμύδι της Μεσσηνίας, όπου ο ίδιος ο Κουντουριώτης, χωρίς κάποια πολεμική εμπειρία, θέλησε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ , οδηγώντας τον στη μεγάλη του συντριβή.
Μέχρι τα τέλη του μήνα είχαν καταληφθεί ακόμη η Κορώνη και η Πύλος. Παράλληλα, στην θάλασσα, ο πανίσχυρος τουρκο-αιγυπτιακός στόλος είχε αποκλείσει την Πελοπόννησο. Τότε οι Έλληνες παραμέρισαν τις διαφορές και προσπάθησαν να αντισταθούν.
Όταν ο Ιμπραήμ Πασάς υποκλίθηκε στον Παπαφλέσσα
Ο Ιμπραήμ Πασάς, έγινε ο κυρίαρχος σχεδόν όλης της Μεσσηνίας. Επόμενος στόχος ήταν η Τριπολιτσά, διοικητικό κέντρο των Οθωμανών στην Πελοπόννησο, το οποίο κατείχαν από το 1822 οι Έλληνες.
Οι απελευθερωμένες περιοχές κυβερνούνταν από τον Κουντουριώτη, ενώ αρκετοί οπλαρχηγοί ήταν στην φυλακή, μετά τον εμφύλιο. Ο Παπαφλέσσας ήταν Υπουργός Στρατιωτικών και καταλαβαίνοντας τον ερχόμενο κίνδυνο, εισηγήθηκε στον Κουντουριώτη την απελευθέρωση των οπλαρχηγών. Στα μέσα Μαΐου, αποφασίζει ο ίδιος να πολεμήσει, έτσι ώστε να αφυπνιστούν οι Έλληνες. Πίστευε ότι αν νικούσε τον Ιμπραήμ, θα ανέτρεπε τον Κουντουριώτη και θα σχημάτιζε μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας. Με λίγους άντρες στο πλευρό του καταλαμβάνει την ανατολική πλευρά του όρους Μάλα στο Μανιάκι Μεσσηνίας.
Ο Ιμπραήμ κινήθηκε εναντίον τους με 6.000 πεζούς και ιππείς. Ο Παπαφλέσσας διέθετε μόνο 1.300 άνδρες, αν και θα έπρεπε να υπάρχουν τουλάχιστον 10.000, σύμφωνα με τις υποσχέσεις των οπλαρχηγών. Οι οπλαρχηγοί πρότειναν την αλλαγή του τόπου μάχης με κάποιον δυσκολότερο για τον εχθρό. Ο Παπαφλέσσας όμως παρέμεινε στο Μανιάκι, βασιζόμενος στις ενισχύσεις που περίμενε. Οι Έλληνες, μαθαίνοντας τον αριθμό των αντιπάλων, αρνήθηκαν να πολεμήσουν. Με πρώτο τον μανιάτη οπλαρχηγό Σταυριανό Καπετανάκη και δέκα άνδρες ξεκίνησε η αποχώρηση, αφήνοντας τελικά στο ελληνικό στρατόπεδο μόνο 600 άνδρες.
Το πρωί της 20ης Μαΐου 1825, ξεκίνησε η μάχη στο Μανιάκι που κράτησε περίπου 8 ώρες. Ο έμπειρος στρατός του Ιμπραήμ Πασά νίκησε εύκολα τους λιγοστούς Έλληνες, παρότι οι δεύτεροι είχαν πολεμήσει γενναία.
Μετά την μάχη, ο Ιμπραήμ ζήτησε να δει τον νεκρό Παπαφλέσσα. Ωστόσο, του έφεραν ένα ακέφαλο πτώμα. Ο Ιμπαήμ διέταξε να τοποθετηθεί το κεφάλι στο σώμα, στήριξαν όρθιο τον νεκρό, έτσι ώστε να δίνει την εντύπωση ζωντανού και τότε, σύμφωνα με τον Φωτάκο, αφού κοίταξε για λίγο τον νεκρό, έκανε μια χειρονομία σεβασμού και θαυμασμού, λέγοντας:
«Πράγματι αυτός ήτο ικανός και γενναίος άνθρωπος. Καλύτερα να επαθαίναμεν άλλην τόσην ζημίαν, αλλά να τον επιάναμεν ζωντανόν».
Μετά την νίκη στο Μανιάκ,ι ο Ιμπραήμ στράφηκε προς την Τριπολιτσά.
Ο Ιμπραήμ αντιμετωπίζει τον Κολοκοτρώνη
Μετά από λαϊκή απαίτηση, ο Κουντουριώτης αποφυλακίζει τον Κολοκοτρώνη στις 17 Μαΐου 1825, που διορίζεται αρχιστράτηγος των ελληνικών δυνάμεων. Επιλέγει τον κλεφτοπόλεμο, καθώς τα ελληνικά στρατεύματα ήταν ακόμη αδύναμα και ανοργάνωτα. Αντίθετα, ο Ιμπραήμ διέθετε περίπου 700 ιππείς, 8.000 πεζικό και τουλάχιστον 8 πυροβόλα.
Ο μόνο τρόπος για να σταματήσει ο Ιμπραήμ ήταν να κρατηθούν οι διαβάσεις του όρους Τραμπάλα, απ’ όπου θα περνούσε για την Τριπολιτσά. Έτσι, ο Κολοκοτρώνης, μαζί με 3000 Έλληνες έπιασαν τις θέσεις στις πλαγιές του όρους.
Ξημερώματα 5ης Ιουνίου 1825, ο Ιμπραήμ άρχισε την επίθεση με φάλαγγες εφόδου κατά τα γαλλικά πρότυπα. Σκοτώθηκαν πολλοί Αιγύπτιοι αλλά οι φάλαγγες δεν σταμάτησαν. Τις περισσότερες ελληνικές απώλειες δέχτηκε το σώμα του Γιατράκου, που άρχισε να υποχωρεί, εντούτοις, συνολικά οι ελληνικές θέσεις παρέμειναν σταθερές.
Στις 7 Ιουνίου ο Ιμπραήμ βάζει στη μάχη τα πυροβόλα. Οι Έλληνες ήρωες άρπαζαν τους μύδρους με τα χέρια πριν εκραγούν και τους πετούσαν έξω από τα ταμπούρια ή σκέπαζαν με τα σώματά τους τις οβίδες και σκοτώνονταν οι ίδιοι, σώζοντας τις ζωές των υπολοίπων. Το πεζικό που ακολούθησε δέχτηκε ομοβροντία πυροβολισμών από τους Έλληνες.
Ο Ιμπραήμ, βλέποντας την επίθεση να αποτυγχάνει, αποφασίζει την επόμενη μέρα να επιτεθεί στο σώμα του Πλαπούτα, στα αριστερά της ελληνικής παράταξης. Κατάφερε να τους απωθήσει και να περάσει προς το Λεοντάρι. Λίγες ώρες μετά, το ιππικό βρισκόταν στα νώτα των Ελλήνων. Τότε ο Κολοκοτρώνης διέταξε να συνεχιστεί ο πόλεμος μέχρι να σκοτεινιάσει και μετά να επιχειρήσουν να φύγουν. Με τον τρόπο αυτό, ελαχιστοποιήθηκαν οι απώλειες.
Η μάχη της Τραμπάλας κράτησε 3 μέρες, με 110 νεκρούς και τραυματίες για τους Έλληνες και 700 νεκρούς και πολύ περισσότερους τραυματίες για τον Ιμπραήμ, ο οποίος όμως είχε προχωρήσει ως την Τριπολιτσά.
Βαδίζοντας ο Ιμπραήμ προς το Άργος και το Ναύπλιο, ο Δημήτριος Υψηλάντης, με τις λίγες δυνάμεις που διέθετε, τον σταμάτησε στους βάλτους των Μύλων, στις 12 Ιουνίου 1825. Μετά από αυτό ο Ιμπραήμ δεν επιχειρεί ξανά στην περιοχή. Το Ναύπλιο, στρατηγικό σημείο της περιοχής, δεν έπεσε ποτέ στα χέρια του.
Ο γάμος του Ιμπραήμ στην Τριπολιτσά
Μετά την νίκη στην Τριπολιτσά ο Ιμπραήμ νίκησε στα Τρίκορφα στις 24 Ιουνίου 1825, αφήνοντας πίσω του περίπου 600 νεκρούς. Λίγες μέρες μετά όμως οι Έλληνες νίκησαν τον στρατό του στο Διάσελο της Αλωνίσταινας, προκαλώντας 160 θανάτους. Αυτό εξόργισε τον Ιμπραήμ, ο οποίος αποφάσισε να περάσει από τα χωρία και βουνά του Φαλάνθου. Εκεί, εντόπισε οικογένειες από την Αλωνίσταινα και τη Βυτίνα, τις οποιες και αιχμαλώτισε. Μεταξύ των αιχμαλώτων ήταν πολλές όμορφες γυναίκες, παντρεμένες και ελεύθερες.
Ο 36χρονος Ιμπραήμ έδωσε εντολή να μην πειράξουν καμιά κοπέλα ούτε τους γονείς και ανέθεσε στο προσωπικό του γιατρό και σε μια ηλικιωμένη έμπιστή του, αφού τις εξετάσουν αν είναι υγιείς, αρτιμελείς και παρθένες, να τις στολίσουν και να του τις παρουσιάσουν. Αφού τις κοίταξε όλες, επέλεξε την κόρη του Τριαντάφυλλου και την οδήγησε δίπλα του. Μετά ζήτησε από όλους να την αναγνωρίσουν ως σύζυγό του, ενώ μοίρασε τις υπόλοιπες κοπέλες στους αξιωματικούς του. Οι γάμοι έγιναν στην Βυτίνα και ευλογήθηκαν από τους ιμάμηδες αλλά και τον παπα-Τρύφωνα, ιερέα της Βυτίνας. Τις επόμενες 2 μέρες ο Ιμπραήμ γλεντούσε για τους γάμους και ο στρατός του ισοπέδωνε το χωρίο.
Όσο για την σύζυγο του, έμεινε στην Τριπολιτσά μέχρι το 1828 και ύστερα έφυγε για την Αίγυπτο μαζί του.
Η πορεία του Ιμπραήμ προς το Μεσολόγγι
Στις 6 Νοεμβρίου 1825 ο Ιμπραήμ ξεκίνησε από την Μεθώνη για να πολεμήσει στο Μεσολόγγι δίπλα στον Κιουταχή. Στην πορεία του αυτή σαρώνει τα πάντα στην Ηλεία και πήρε μαζί του σκλάβους.
Αφού έκαψε τη Ζούρτσα (Nέα Φιγαλεία) και τη Ζαχάρω, πλησίασε στο Κλειδί (Κάτω Σαμικό), όπου βρισκόταν η άμυνα των Ελλήνων. Τελικά, υπέταξε την Αγουλινίτσα, παρά το εμπόδιο της οχύρωσης των κατοίκων στην διπλανή βαλτώδη λίμνη. Ο Ιμπραήμ, βλέποντας τις θέσεις οχύρωσης διέταξε τους στρατιώτες του να τις καταλάβουν και να του φέρουν τους σκλάβους. Η μάχη κράτησε πολλές ώρες στα βαλτώδη νερά. Ο ίδιος ο Ιμπραήμ στην προσπάθειά του να διασχίσει τους βάλτους, κόλλησε με το άλογό του στις λάσπες και κινδύνεψε να σκοτωθεί.
Όσοι ήξεραν κολύμπι, έφτασαν σε μια νησίδα και κυνήγησαν τα γυναικόπαιδα. Χάθηκαν πάνω από 200 γυναικόπαιδα που είτε σκλαβώθηκαν είτε πνίγηκαν στη λίμνη. Επίσης, σκοτώθηκαν 100 ένοπλοι Έλληνες, ενώ ο στρατός του Ιμπραήμ μέτρησε πάνω από 200 νεκρούς.
Ο έρωτας του Ιμπραήμ για την Τασούλα
Το Αιτωλικό ήταν ο τελευταίο σταθμός του Ιμπραήμ πριν το Μεσολόγγι, το 1826. Μόλις είχε προηγηθεί η αιματηρή κατάληψη της νήσου Ντολμά, οπότε ήταν θέμα χρόνου και η παράδοση των κατοίκων του Αιτωλικού. Ο Ιμπραήμ προχώρησε σε μια συμφωνία ώστε να αφήσει τους κατοίκους και να προχωρήσει προς την Άρτα.
Η λαϊκή παράδοση θέλει τον Ιμπραήμ να εντοπίζει την πανέμορφη δεκαπεντάχρονη Τασούλα Κουρκουμέλη. Ο όρος του ήταν να αφήσει τους κατοίκους να φύγουν, αρκεί να κρατήσει την Τασούλα.
Οι κάτοικοι τελικά έφυγαν για την Άρτα και έκτοτε η Τασούλα αγνοείται. Η λαϊκή παράδοση την θέλει να οδηγείται στο χαρέμι του Ιμπραήμ. Πριν φτάσει όμως, άρπαξε ένα μαχαίρι και αυτοκτόνησε.
Η επιστροφή στην Πελοπόννησο
Μετά το Μεσολόγγι, ο Ιμπραήμ επέστρεψε δριμύτερος στην Πελοπόννησο. Το Ιούνιο του 1826, επιχείρησε να μπει από την Μεσσηνία στη Μάνη αλλά στις 22 με 26 Ιουνίου ηττήθηκε στην μάχη της Βέργας από δυνάμεις λιγότερες από τις δικές του. Δυο μέρες μετά, ηττήθηκε ξανά στο Δυρό, όπου πρωταγωνίστησαν οι γυναίκες της Μάνης. Ακόμα μία προσπάθεια έγινε στις 28 Αυγούστου αλλά ηττήθηκε και πάλι στον Πολυάραβο. Την ίδια χρονιά επιχείρησε να καταλάβει την Καστάνιτσα αλλά μετά την σφοδρή αντίσταση των Τσακώνων, την προσπέρασε.
Η ναυμαχία του Ναβαρίνου
Ο Ιμπραήμ, το καλοκαίρι του 1827, εφάρμοσε στην Πελοπόννησο την τακτική της «καμένης γης», ενώ προετοίμαζε απόβαση στην Ύδρα και στις Σπέτσες, που θα είχε ολέθριες συνέπειες για την Ελληνική Επανάσταση. Στα τέλη Ιουνίου 1827 όμως οι Μεγάλες Δυνάμεις, με την Συνθήκη του Λονδίνου, ανάγκασαν την οθωμανική κυβέρνηση να παραχωρήσει αυτονομία στους Έλληνες και έστειλαν στόλο να επιβάλει τις αποφάσεις. Οι Έλληνες δέχτηκαν αμέσως την συμφωνία, ο Ιμπραήμ όμως ζήτησε προθεσμία μέχρι να πάρει εντολές από την Αίγυπτο και την Κωνσταντινούπολη.
Ο στόλος έφτασε τον Οκτώβριο του 1827 στο Ναβαρίνο. Διοικητής ήταν ο αντιναύαρχος Εδουάρδος Κόδριγκτον, ο οποίος, από το 1826 ήταν ανώτατος διοικητής του βρετανικού στόλου της Μεσογείου. Η Ναυμαχία του Ναβαρίνου πραγματοποίθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1827. Αποτέλεσμά της ήταν η ολοκληρωτική καταστροφή στόλου του Ιμπραήμ. Την επόμενη κιόλας μέρα απαίτησαν από τον Ιμπραήμ, που είχε καταφύγει στα βουνά της Μεσσηνίας, να υψώσει λευκή σημαία στα φρούριά του.
Ο Ιμπραήμ, είχε αποτύχει να καταστείλει την Ελληνική Επανάσταση. Η ήττα στο Ναβαρίνο ήταν γι’ αυτόν μια διέξοδος λιγότερο ταπεινωτική από μια εκκένωση της περιοχής λόγω στρατιωτικού αδιεξόδου.
Η αποχώρηση του Ιμπραήμ από την Ελλάδα
Οι Μεγάλες Δυνάμεις υποστήριζαν πια τον αγώνα των Ελλήνων. Στις 9 Αυγούστου 1828, ο Μωχάμετ Άλη, πατέρας του Ιμπραήμ, υπέγραψε με τον Κόδριγκτον τη Συνθήκη της Αλεξάνδρειας, για την αιγυπτιακή αποχώρηση από τον Μοριά. Οι Γάλλοι έστειλαν ένα σώμα μερικών χιλιάδων αντρών για να σιγουρευτούν πως η συμφωνία θα τηρούνταν κατά γράμμα. Ο Ιμπραήμ, λοιπόν, δεν είχε περιθώρια αντίδρασης, οπότε μέχρι τις 10 Οκτωβρίου 1828 είχε αποχωρήσει από την Πελοπόννησο, με την συνοδεία των Μεγάλων Δυνάμεων.
Ο Ιμπραήμ στοχεύει την Κωνσταντινούπολη
Ο Ιμπραήμ ήταν φιλόδοξος και η αποτυχία στην Πελοπόννησο τον πείσμωσε. Μόλις επέστρεψε στο Κάιρο, άρχισε να προετοιμάζεται, ναυπηγώντας πλοία και εξοπλίζοντας το στρατό του. Μέχρι το 1831, ήταν έτοιμος να πολεμήσει ξανά. Τώρα όμως στράφηκε κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τον Οκτώβριο του 1831, κατάλαβε την οθωμανική Συρία και ως το 1832 ολόκληρη την Συρία και την Παλαιστίνη. Επίσης, κατατρόπωσε τον οθωμανικό στο Ικόνιο, όπου με 15.000 στρατό κέρδισε τους 80.000 άνδρες του Σουλτάνου. Έτσι, άνοιξε ο δρόμος για την Κωνσταντινούπολη.
Ο στρατός του Ιμπραήμ έφτασε λίγα χιλιόμετρα έξω από την Κωνσταντινούπολη, στην Προύσα, όπου αναχαιτίστηκε από τα στρατεύματα των Μεγάλων Δυνάμεων. Το 1833, υπέγραψαν τη Συνθήκη της Κιουτάχειας, που έδωσε τέλος στον Α’ Τουρκο-Αιγυπτιακό Πόλεμο και εκχώρησε στον Ιμπραήμ όλη σχεδόν τη Συρία και τα Άδανα, αφήνοντας στον Σουλτάνο μόνο την ονοματική κυριαρχία.
Το 1839, ξεκίνησε ο Β’ Τουρκο-Αιγυπτιακός Πόλεμος. Αφορμή ήταν η κήρυξη της ανεξαρτησίας από την Υψηλή Πύλη των εδαφών που κατείχε ο Ιμπραήμ και η Αίγυπτος. Οι εχθροπραξίες είχαν αποτέλεσμα την ήττα των Οθωμανών στο Νεζίπ το 1839. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία, που πλέον ήταν στα όρια της κατάρρευσης, έστειλε τον στόλο της στην Αλεξάνδρεια για να παραδοθεί. Οι Μεγάλες Δυνάμεις όμως έδρασαν και πάλι υπέρ τους.
Ο Ιμπραήμ επέστρεψε όλη τη Συρία και τον οθωμανικό στόλο στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, με αντάλλαγμα την αυτονομία τους. Μέχρι τον Φεβρουάριο του 1841, ο Ιμπραήμ και τα στρατεύματά του είχαν επιστρέψει στο Κάιρο.
Το τέλος του Ιμπραήμ Πασά
Ο Ιμπραήμ Πασάς έγινε αντιβασιλέας τον Σεπτέμβριο του 1848, όταν ο πατέρας του αποσύρθηκε λόγω γεροντικής άνοιας.
Για πολλά χρόνια τον ταλαιπωρούσε φυματίωση και λάμβανε συχνά θεραπείες. Ταξίδεψε μάλιστα και στην Ιταλία για να δει γιατρούς. Όμως, στις 10 Νοεμβρίου 1848 πέθανε στο Κάιρο σε ηλικία 59 ετών.
Ο Ιμπραήμ Πασάς αγαπούσε το σκάκι
Σύμφωνα με τον Ούγγρο Vincent Grimm, ο Ιμπραήμ το 1831 έψαχνε στην Συρία κάποιον ισχυρό αντίπαλο για να παίξει σκάκι. Το πιθανότερο είναι να επισκεπτόταν συχνά κάποιον στο Χαλέπι, που έδωσε την πληροφορία στον Grimm.
Στην ταινία «Παπαφλέσσας», υπάρχει η σκηνή, όπου ο Ιμπραήμ παίζει «ευρωπαϊκό» σκάκι με τον Σολιμαν Πασά.
Στο ακόλουθο video βλέπουμε την απάντηση του Κολοκοτρώνη στο αίτημα του Ιμπραήμ για υποταγή.
Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από:
- Ιμπραήμ Πασάς, Ανακτήθηκε από: el.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 23/2/21.
- Ιμπραήμ Πασάς, Ανακτήθηκε από: www.sansimera.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/2/21.
- Τι απέγινε ο πανίσχυρος Ιμπραήμ Πασάς μετά την Επανάσταση του 1821.(2019). Ανακτήθηκε από:www.newsbeast.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/2/21.
- Ο Ιμπραήμ πασάς και οι δύσκολες στιγμές για την Ελληνική Επανάσταση. (2019). Ανακτήθηκε από: www.in.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/2/21.
- Μελετόπουλος, Μ. (2021). 1821: O Μωχάμετ Άλυ και ο μύθος ότι ο Ιμπραήμ κατέστειλε την Επανάσταση. Ανακτήθηκε από: www.news247.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 23/2/21.
- ΙΜΠΡΑΗΜ Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΣ, Ανακτήθηκε από: www.mani.org.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Ο Ιμπραήμ α λα Αλέξανδρος παντρεύεται στην Τριπολιτσά!. (2015). Ανακτήθηκε από: www.odosarkadias.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Υφαντής, Λ. (2019). Ο έρωτας του Ιμπραήμ για την όμορφη Τασούλα που έσωσε τους αμάχους του Αιτωλικού. Ανακτήθηκε από: www.agrinionews.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Ο Ιμπραήμ στον Μοριά: Οι επιτυχίες και οι αποτυχίες του και η δράση του μετά το Ναβαρίνο. (2020). Ανακτήθηκε από: www.gargalianoionline.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Ο Νοέμβριος των Σκλάβων. Πως «έριξαν» το στρατό του Ιμπραήμ μέσα στη λίμνη της Αγουλινίτσας. Η αντίσταση έξω από την Κρέστενα και το Βαρθολομιό…, Ανακτήθηκε από: www.mixanitouxronou.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Η Μάχη στο Μανιάκι και ο τραγικός θάνατος του Παπαφλέσσα. (2019). Ανακτήθηκε από: www.in.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Μάχη Τραμπάλας: Δύο μερόνυχτα ο Κολοκοτρώνης πολεμά τον Ιμπραήμ… (2020). Ανακτήθηκε από: www.history-point.gr/ Τελευταία πρόσβαση: 24/2/21.
- Ναυμαχία του Ναυαρίνου, Ανακτήθηκε από: el.wikipedia.org/ Τελευταία πρόσβαση: 2/3/21.
