Από μια μεριά καταλαβαίνω τους θείους και τις θείες που ακόμη και σήμερα όταν μιλούν για games έχουν στο μυαλό τους το κίτρινο στρόγγυλο πραγματάκι που καταπίνει νομίσματα και κυνηγιέται από φαντασματάκια σε ένα τετραγωνικό πλαίσιο οθόνης. Μορφή διασκέδασης για τα πιτσιρίκια το λένε οι παλιοί. Κι εμείς στην ηλικία των δεκαέξι ξημεροβραδιαζόμασταν στα ουφάδικα, ένα εκατοστάρικο ένα παιχνίδι, αλλά μετά μεγαλώσαμε. Φτάνει είπαμε, ας κάνουμε κάτι άλλο με το χρόνο που ,ας παρέχει η ημέρα για διασκέδαση. Ας διαβάσουμε ένα βιβλίο, ας βγούμε μια βόλτα με φίλους, ας περάσουμε μια βραδιά χαζεύοντας θηλυκά και καταναλώνοντας αλκοόλ.
Εσείς τι έχετε πάθει και ακόμη και στην ηλικία των είκοσι και των τριάντα είστε μπροστά από μια οθόνη και πατάτε κουμπάκια πετσοκόβοντας τέρατα και τερματίζοντας εικονικούς πιστιάρικους αγώνες ;
Μεγαλώσατε.
Ναι, μεγαλώσαμε. Αλλά όσο μεγαλώναμε η τεχνολογική επανάσταση στον τομέα gaming γιγαντώθηκε. Περάσαμε από τα τεράστια ορθογώνια παιχνιδομηχανήματα που κοσμούσαν τα καφενεία, στις τετράγωνε κονσόλες με κασέτες που συνδέονταν με την τηλεόραση και σε κάθε σπίτι υπήρχε και από μία. Ο κίτρινος βόλος που κατάπινε αντικαταστάθηκε από έναν μπλε σκαντζόχοιρο που γινόταν κουβαρίστρα και παρέσερνε εχθρούς σε δρόμους επικής εδαφικής ανωμαλίας.
Αργότερα κι αυτή η κονσόλα αντικαταστάθηκε από ένα ασημί ορθογώνιο κουτί, μια επανάσταση στον χώρο του gaming με αναρίθμητα δισκάκια παιχνιδιών να κάνουν την εμφάνιση τους και να χαρίζουν ατέλειωτες ώρες χαλάρωσης, σπαζοκεφαλισμού και νεύρων, αλλά και πολλών καυγάδων με τη μαμά γύρω στις έντεκα το βράδυ, όταν αντί να κοιμάσαι ήσουν κολλημένος στο αστυνομικό μέγαρο του Resident Evil 2 μη γνωρίζοντας ποια πόρτα είναι η σωστή και ποιος δρόμος είναι ο πιο εύκολος (οι γνώστες θυμούνται πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι τίποτα δεν ήταν εύκολο).
Στη συνέχεια η εξελιγμένη μορφή αυτής της κονσόλας ήταν το όγδοο θαύμα στα μάτια μας, μια επιστημονική ανακάλυψη που θα συζητιέται ακόμη και στην αίθουσα των Θεών ενώ πίνουν το νέκταρ τους, έτσι νομίζαμε τότε και δικαίως. Για πρώτη φορά οι χαρακτήρες δεν ήταν τετραγωνοφτιαγμένοι, μπορούσαμε να διακρίνουμε χαρακτηριστικά προσώπου, μπορούσαμε να δούμε πινακίδες αμαξιών, μπορούσαμε να περάσουμε ένα παιχνίδι σαν μια πολύ καλή ταινία, επίσης έτσι νομίζαμε τότε και εν μέρει ήταν αλήθεια.
Μαγικό το 2001-2002.
Στη συνέχεια ήρθε η νέα γενιά, περισσότερη βάση από τις εταιρίες στα γραφικά, να φαίνεται πραγματικά σαν να παρακολουθείς μια ταινία, να μην θες να ξεκολλήσεις από την τηλεόραση και να αφήσεις το χειριστήριο ούτε για μια βασική ανάγκη. Αλλά και πάλι, οι τίτλοι που ήρθαν με αυτές τις κονσόλες ήταν από τους ωραιότερους στην ιστορία του gaming.
Πλέον τα πράγματα έχουν ξεφύγει, νέες κονσόλες και νέας τεχνολογίας τηλεοράσεις αιχμαλωτίζουν ανθρώπους λάτρεις της συγκεκριμένης τάσεως, τους εγκλωβίζουν σε ένα δωμάτιο και τους βιδώνουν σε μια καρέκλα, παίζουν με το μυαλό τους και τους βάζουν τη εξής αποστολή : «Αν δεν το τερματίσεις, δεν θα φύγεις ποτέ από εδώ μέσα». Όλοι το έχουμε ακούσει το συγκεκριμένο μήνυμα να επαναλαμβάνεται μέσα στο μυαλό μας, όποιος ισχυριστεί το αντίθετο είναι ψεύτης.
Λοιπόν, όσον αφορά την άποψη ότι τα παιχνίδια είναι μέχρι συγκεκριμένη ηλικία, όχι. Δεν ισχύει.
Το Πακ-Μαν είναι για μια συγκεκριμένη ηλικία, ο Σόνικ ο σκαντζόχοιρος είναι για μια συγκεκριμένη ηλικία και άλλοι παρόμοιου είδους χαρακτήρες. Απλά πατάς κουμπάκια και ο χαρακτήρας πάει αριστερά και δεξιά, πάνω και κάτω. Ναι, αν ένας είκοσι χρονών σπαταλά μισή μέρα κάνοντας κάτι τέτοιο χωρίς να τρώει και να κοιμάται υπάρχει πρόβλημα και μάλλον δεν το πέρασε όταν έπρεπε, στα οχτώ του, για αυτό το λόγο ξεσπαθώνει μια άκυρη χρονική στιγμή.
Όταν ένας είκοσι χρονών έχει ένα μοχλό στα χέρια του και βρίσκεται στην τελευταία σκηνή ενός βιντεοπαιχνιδιού παρακολουθώντας τον πρωταγωνιστή που χειριζόταν μέσα από καλώδια και ρεύμα να πεθαίνει από σφαίρες τον γιάνκηδων και με τη θέα του αιμόφυρτου κορμιού του κλαίει, τότε όχι, το game που επέλεξε δεν έχει ηλικία.
Απλούστατα γιατί ο δεκάχρονος δε θα καταλάβει τον νόημα της θυσίας ενός παράνομου ληστή για να προστατεύσει την οικογένειά του, δεν θα καταλάβει τους όρους της δημιουργίας και των συμπαντικών δυνάμεων που τις υπερασπίζεται ένας τύπος με άσπρα ρούχα και κουκούλα, δεν θα καθίσει να ψάξει την ιστορία για τις πρώτες εισβολές υπερδυνάμεων σε χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου. Δεν θα γίνει καλύτερος άνθρωπος μέσα από την ιστορία του α’ ή του β’ παιχνιδιού γιατί στην ουσία πλέον αυτό είναι ένα παιχνίδι, μια ιστορία.
Ένα καλό game είναι μια καλή ιστορία και ένα εξαίσιο game είναι μια πολύ καλή ιστορία που θα σε αφήσει να ψάξεις περισσότερο πάνω στον κορμό που έχει βασιστεί. Δεν συγκρίνω βεβαίως το διάβασμα με τα βιντεοπαιχνίδια, δεν μπορούν να συγκριθούν, αλλά αν κάποιος αρρωσταίνει με τα βιβλία το παιχνίδι είναι ένας καλός δρόμος ακόμη και προς την μελέτη της ιστορίας.
Ναι, έχουμε φτάσει και σε αυτό το σημείο. Επίσης μπορεί να γεννήσει και επαγγελματικές σταδιοδρομίες, πόσοι προγραμματιστές ακολούθησαν το συγκεκριμένο κλάδο αφού είδαν το sim city ( είτε γιατί το λάτρεψαν για τον τρόπο στησίματος του, είτε γιατί το μίσησαν και είπαν ότι βγάλουν κάτι καλύτερο). Πόσοι λάτρεις του φανταστικού αποφάσισαν να γράψουν κάτι δικό τους μετά το Dragon Age και άλλα πολλά παραδείγματα.
Αυτά τα ολίγα για το gaming, από προσωπική εμπειρία καθαρά πιστεύω πως ένα καλό παιχνίδι είναι ισάξιο με ένα καλό βιβλίο και μια καλή ταινία, τα συναισθήματα που σου γεννά είναι τα ίδια. Οπότε άφοβα παιδιά, αν μπορείτε συνεχίστε. Γινόμαστε καλύτεροι, όχι ηλιθιότεροι. Όσοι ξενυχτούν μεθούν και μετά ξεχνάνε, εμείς που παίζουμε διδασκόμαστε.
Τόσο απλά.
