Gris: το φαιόν χρώμα, το χρώμα της στάχτης. Η απόχρωση που προκύπτει από την ένωση των δύο εμβληματικότερων αντιπάλων, του λευκού και του μαύρου. Μα δεν κρύβονται άπειρα ακόμα χρώματα σε αυτό το αυθαίρετο ενδιάμεσο; Έτσι λοιπό και στο Gris, που εκτός από ένα παιχνίδι, είναι και ένας κινούμενος πίνακας.
Όλα όμως ξεκινάνε με την πτώση του κοριτσιού σε μία γκρίζα πραγματικότητα που την επιχρωματίζει καθώς ξεπερνά τις διάφορες δοκιμασίες. Η πρόσβαση από την μία περιοχή του παιχνιδιού στην άλλη, απαιτεί την εύρεση αστεριών που στο τέλος κάθε πίστας επαναφέρουν αστερισμούς που έλειπαν από τον ουρανό. Και όταν δεν το περιμένεις, εμφανίζεται η μαύρη σκιά ενός ζώου που σε καταδιώκει.
Ο παίκτης ελέγχει την σιλουέτα μιας νεαρής κοπέλας, σε ένα ταξίδι μέσα από υπέροχα τοπία και χρώματα. Έρημοι, βυθοί και πάγοι, όλα σπαρμένα με τα ερείπια μεγαλειωδών αρχιτεκτονημάτων περασμένων πολιτισμών. Ο καλλιτέχνης Conrad Roset δίνει την ψυχή του σε αυτό το indie δημιούργημα, που μας έρχεται από την Ισπανία, και μας θυμίζει έντονα σελίδες του Moebius, του Manara και άλλων σπουδαίων ευρωπαίων καλλιτεχνών κόμιξ.
Συμβολίζουν τα παραπάνω άραγε, την επάνοδο από την καταρράκωση που προκαλεί κάποια ψυχική νόσος; Θα το αφήσουμε στην ανάγνωση του παίκτη, όπως είναι σωστό με κάθε έργο τέχνης. Και σίγουρα μιλάμε για ένα τέτοιο έργο, ολοκληρωμένο σε όλα τα επίπεδα, από το εικαστικό, το αφηγηματικό (κομμάτι του οποίου θεωρώ την άρτια ροή και τους μηχανισμούς που την κινούν) έως το ηχητικό. Στην μουσική επένδυση βρίσκουμε τους Berlinist, μία υποδειγματική μουσική επένδυση που πλοηγεί τα συναισθήματα του παίκτη καθόλη την διάρκεια του παιχνιδιού.
Η περιήγηση στα επίπεδα που παιχνιδιού γίνεται με τον πιο καθαρόαιμο platform τρόπο. Το Gris δεν προσπαθεί να είναι περίπλοκο. Με βασικές κινήσεις και γνώριμες παραλλαγές (Double jump, Slide, Slam) ο παίκτης προσπερνά εμπόδια και φτάνει τα πιο δυσπρόσιτα σημεία. Εδώ δεν υπάρχουν εχθροί κλειδιά ή πόρτες, τουλάχιστον με την παραδοσιακή έννοια. Είναι απλά ένα κορίτσι που πλανιέται στο αριστουργηματικό περιβάλλον.
Το Gris διαρκεί περίπου τέσσερεις με έξι ώρες, και όπως με τους απλούς μηχανισμούς του, αυτό δεν είναι ελάττωμα. Σκοπός του δεν είναι να γεμίσει τον χρόνο σου, αλλά να το καμαρώσεις. Και το αξίζει. Θα σε καθηλώσει με την ποιοτική ομορφιά του σε όλα τα επίπεδα. Θα κάνεις διαλλείματα όχι επειδή κουράστηκες, αλλά για να χωνέψεις τις εικόνες και τους ήχους. Σε αυτές τις στιγμές μακριά του θα σκεφτείς εκείνο τον έξυπνο και απλό γρίφο που σου έθεσε και θα σκεφτείς επίσης την λύση για τον επόμενο.
Και όπως όλα τα σπουδαία έργα, είναι προσβάσιμο από όλους. Χωρίς να πατάει σε βασικά ένστικτα, με όπλο μόνο την ομορφιά του και έξυπνους μα απλούς γρίφους περιβάλλοντος, μπορεί να κερδίσει μικρούς και μεγάλους, μυημένους στo gaming και μη. Πραγματικά χρειαζόμαστε τέτοια παιχνίδια, που δείχνουν πως μικρά στούντιο με ταλέντο και ποιότητα, μπορούν να ανταγωνιστούν στα ίσια γίγαντες που αναλώνονται σε κυκλοφορίες φανφάρας.
