Σε αυτό εδώ το άρθρο, σκέφτηκα να ξεφύγω λίγο από τις συνηθισμένες και δοκιμασμένες επιλογές μου. Eίπα λοιπόν να γράψω για ένα βιντεοπαιχνίδι που λατρεύω να μισώ. Το Outlast το είχα ανακαλύψει αρκετούς μήνες πριν και με είχε βάλει σε πολλές σκέψεις. Παρακολουθώντας τα τρέιλερ είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για ένα παιχνίδι πολύ καλοδουλεμένο, με πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή, κορυφή στο είδος του. Το τελευταίο βέβαια, δεν είναι και τόσο θετικό τουλάχιστον για εμένα καθώς δεν αντέχω τα παιχνίδια τρόμου που βάζουν τον/την παίκτη/ρια σε ένα εικονικό βίωμα συνεχούς φρίκης, άγχους και πανικού. Με τα πολλά, πήρα την απόφαση και το αγόρασα σε δελεαστική τιμή. Περιττό να πω ότι δεν άντεξα να παίξω το Outlast πάνω από μισή ώρα και το υπόλοιπο το παρακολούθησα σε walkthrough για να μπορέσω να έχω μια ολοκληρωμένη άποψη για την κριτική.
Λίγα λόγια για το Outlast και την πλοκή του
Το Outlast βγήκε στην αγορά το 2013 από την καναδική εταιρία Red Barrels. Είναι παιχνίδι τρόμου και επιβίωσης με δύσκολο gameplay και δύσκολη ροή όσον αφορά τα συναισθήματα που προκαλεί σε όποιον/α αποφασίσει να το παίξει. Είχε τόση μεγάλη επιτυχία και εκατομμύρια πωλήσεις που το 2014 βγήκε στην αγορά το πρίκουελ Outlast: Whistleblower και το 2017 κυκλοφόρησε το σίκουελ, το Outlast 2. Αναμένεται φέτος να βγει και τρίτο, το The Outlast trials. Σε αυτό το άρθρο θα μιλήσω για το πρώτο της σειράς.
Στο Outlast παρακολουθούμε την ιστορία ενός ατρόμητου δημοσιογράφου, του Miles Upshur που μπλέκεται σε έναν άνευ προηγουμένου εφιάλτη χωρίς επιστροφή. Ο Miles λαμβάνει απρόοπτα μια ωραία πρωία ένα μήνυμα σχετικά με τα αποτρόπαια πειράματα σε ανθρώπους που γίνονται στο ψυχιατρείο Mount Massive Asylum που πρόσφατα αγοράστηκε από την ανήθικη εταιρία Murkoff Corporation. Παίρνει την κάμερά του και αποφασίζει να διαλευκάνει το μυστήριο και να ετοιμάσει ένα σοκαριστικό ρεπορτάζ με όσα θα καταγράψει. Από τη στιγμή που μπαίνει μέσα στο ψυχιατρείο, ο Miles συνειδητοποιεί ότι τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα από ό,τι φανταζόταν. Η επιλογή του να ανακατευθεί αποδεικνύεται κάκιστη. H κατάσταση εκεί μέσα έχει ξεφύγει τόσο με τους ταλαιπωρημένους και πλέον επικίνδυνους ασθενείς – δραπέτες που ζητάνε εκδίκηση όσο με τους αδίστακτους και απάνθρωπους υπαλλήλους και επιστήμονες της εταιρίας. Σκοπός του πλέον είναι να μπορέσει να επιβιώσει μιας και το σενάριο να διαφύγει σύντομα από το ψυχιατρείο φαίνεται σχεδόν απίθανο. Στο dlc του Outlast, το Whistleblower, παρακολουθούμε τα γεγονότα λίγο πριν οδηγηθεί το ψυχιατρείο στο χάος αλλά και μετά μέσα από τα μάτια του ανθρώπου που έστειλε το μήνυμα στον Miles.
Το Outlast χρειάζεται μόνο έναν παίκτη/ μια παίκτρια. Παίζεις τον δημοσιογράφο Miles και βλέπεις τα πάντα μέσα από τα δικά του μάτια. Καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορίας κοιτάς μπρος, πίσω, πάνω και κάτω για τυχόντες κινδύνους. Παντού υπάρχουν τεμαχισμένα πτώματα και βασανισμένοι μισοπεθαμένοι. Σε κάθε γωνιά παραμονεύουν επικίνδυνοι και σωματικά παραμορφωμένοι σαδιστές και ψυχικά διαταραγμένοι που προκαλούν ταχυκαρδίες ακόμα και σε όσους/ες έχουν γερό στομάχι. Το όλο σκηνικό του σκοτεινού, ετοιμόρροπου, βρώμικου και δυσάρεστου εσωτερικού του ψυχιατρείου έρχεται και δένει με τη μακάβρια θεματολογία. Η ανατριχιαστική μουσική που σε ακολουθεί κάθε λεπτό του οδοιπορικού σου, προκαλεί περισσότερο άγχος και αγωνία. Οι μόνες σου άμυνες είναι το τρέξιμο και οι κρυψώνες (αν τις βρεις καθώς το κτίριο είναι σαν λαβύρινθος) κάθε φορά που σε κυνηγάνε οι δολοφονικοί ασθενείς και υπάλληλοι. Υπάρχει βέβαια και η επιλογή να παίξεις το παιχνίδι χωρίς κρυψώνες και χωρίς μπαταρίες για την κάμερά σου. Την οποία κάμερα χρησιμοποιείς για να φωτίζεις τα σημεία του κτιρίου που δεν έχουν καθόλου φως. Δεν το συστήνω αλλά αν το λέει η καρδούλα σου και σου αρέσει το ρίσκο, διαλέγεις και παίρνεις.
Συμπέρασμα
Το Outlast είναι αναμφίβολα το πιο τρομακτικό βιντεοπαιχνίδι που θα παίξεις. Το Saw και το Slenderman μπροστά του είναι σαν μια ήρεμη βόλτα σε λούνα παρκ. Και είναι σίγουρα από τα λίγα που μένουν αξέχαστα. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία καθώς ελάχιστα παιχνίδια τρόμου πετυχαίνουν τελικά να προσφέρουν μια ρεαλιστική εμπειρία ζωντανού εφιάλτη στον παίκτη/ στην παίκτρια. Είναι αξιοσημείωτο το πως σε όλη τη διάρκειά του καταφέρνει να σε βάζει ακριβώς στην ψυχολογία του πρωταγωνιστή με την πολύ πετυχημένη σκοτεινή, μακάβρια ατμόσφαιρα και το ρεαλιστικό κυνηγητό ανάμεσα στο θύτη και το θύμα. Σίγουρα δεν είναι για όλους. Μην πάρετε την απόφαση ελαφρά τη καρδία να το ξεκινήσετε γιατί πολύ πιθανό να το μετανιώσετε και να μην το παίξετε ποτέ ξανά όπως εγώ. Το συγκεκριμένο παιχνίδι θέλει γερά νεύρα και δίψα για συνεχόμενη αδρεναλίνη. Καλή διασκέδαση στους τολμηρούς και τις τολμηρές!
