Τελείως απροσδόκητα, 26 χρόνια μετά την αρχική τριλογία, κυκλοφόρησε το Streets of Rage 4. Πως θα μπορούσε κανείς να περιμένει μια τέτοια εξέλιξη από ένα είδος videogame που αγαπήθηκε όσο λίγα, αλλά εδώ και πολλά χρόνια θεωρείται νεκρό; Τα Beat Εm’ up αποτέλεσαν μεγάλο κομμάτι της χρυσής εποχής των Arcade games, με πρώτο και κύριο το Double Dragon που κυκλοφόρησε το 1987. Η εταιρία που απογείωσε όμως το είδος δεν είναι άλλη από την Capcom. Το 1989 κυκλοφορεί το Final Fight και μπαίνει για πάντα στις καρδιές των απανταχού παικτών. Παγιώνει πλέον το μοτίβο στο οποίο βασιζόταν και το Double Dragon, δηλαδή πολύ ξύλο ενάντια σε μία σατανική συμμορία που ελέγχει μια πόλη που προσομοιάζει στην πολυτάραχη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετία του 1970. Η επιρροή της ταινίας Warriors του 1979 σε όλο το genre είναι προφανής.
Το 1991 η SEGA με την σειρά της υιοθετεί την παραπάνω δοκιμασμένη φόρμουλα και προκύπτει το πρώτο Streets of Rage. Σε αυτό επέλεγες έναν από τρείς πρώην μπάτσους, τον Axel, την Blaze και τον Adam και όπως προβλέπεται, ξεχύνεσαι στους δρόμους της Wood Oak City (Επίσης καρμπόν η Νέα Υόρκη) και μοιράζεις ξύλο στα τσιράκια ενός κάποιου διαβολικού «Mr. X».
Στο Streets of Rage 4 που κυκλοφόρησε 30 Απριλίου, επιστρέφουν στους δρόμους της οργής ο Axel και η Blaze, έχοντας μαζί τους αυτή την φορά την κόρη του Adam, την Cherry Hunter και τον μεγαλόσωμο Floyd, μαθητή του Dr. Zan από το τρίτο παιχνίδι. Η ιστορία συνεχίζει, υποτίθεται μία δεκαετία μετά τα γεγονότα του Streets of Rage 4, με βασικούς ανταγωνιστές τα παιδιά του Mr. X, τα δίδυμα Υ. Σε μία επίφαση σεναρίου, ο κύριος και η κυρία Υ σχεδιάζουν να εξουσιάσουν την Wood Oak City κάνοντας πλύση εγκεφάλου στους κατοίκους με υπνωτικές μουσικές.
Η μουσική επένδυση του Streets of Rage είναι πράγματι εθιστική, με beats και synths που σε παίρνουν σε ένα retrowave ταξίδι που ταιριάζει απόλυτα με την υπόλοιπη αισθητική του παιχνιδιού. Στα γραφικά έχει γίνει επίσης καταπληκτική δουλειά με ένα αμάλγαμα δυτικού και ιαπωνικού animation που θυμίζει το σχέδιο του Joe Madureira. Είναι ουσιαστικά ένα πιο καλογυαλισμένο σχέδιο, στην ίδια λογική που ακολούθησε η Capcom στα παιχνίδια της στα ύστερα ‘90s, πριν εισάγει τρισδιάστατα στοιχεία.
Το αποτέλεσμα εκτός από καλαίσθητο, στηρίζει λειτουργικά και το υπόλοιπο παιχνίδι που παραμένει πιστό στις Beat’ em up ρίζες του. Το Streets of Rage 4 δεν προσπαθεί να κάνει τίποτα διαφορετικό από τους προκατόχους του, και τα κάνει όλα καλύτερα! Με την προσθήκη μονάχα μερικών ειδικών κινήσεων, κάνεις ότι έκανες πάντα σε αυτά τα παιχνίδια, δηλαδή ξυλοφορτώνεις ορδές αντιπάλων. Η περιπέτειά σου σε πάει σε όλα τα γνώριμα μέρη: Σοκάκια, αποβάθρες πλοίων, τραίνα, dojo και μπιλιαρδάδικα, όλα είναι μία αρένα δίχως όρους. Προφανώς δεν θα μπορούσε να λείπει το κάστρο στο οποίο μάλιστα ένιωσα ότι αποτίεται φόρος τιμής στα υπέρ-κλασσικά Knights of the Round της Capcom και Golden Axe της SEGA, καθώς μέχρι και το animation του χτυπήματος με σπαθί θυμίζει πιστεύω εσκεμμένα αυτά των παραπάνω. Και δεν χειρίζεσαι μόνο σπαθιά, αλλά και σωρεία αντικειμένων που φέρουν οι εχθροί σου ή βρίσκονται στο περιβάλλον. Μπουκάλια, σωλήνες, μαχαίρια ρόπαλα, στέκες μπιλιάρδου και ένα σωρό άλλα πράγματα γίνονται χρήσιμα εργαλεία σε ένα απολαυστικό όργιο καρτουνίστικης βίας.
Αυτό είναι το Streets of Rage 4 και τίποτε λιγότερο. Κάνει ένα πράγμα και το κάνει άρτια. Δεν έχει στοιχεία rpg, δεν έχει ρεαλιστικά τρισδιάστατα γραφικά. Έχει ξύλο και την απόλαυση να νικάς ένα δύσκολο Boss αφού έχεις ρημάξει τους εκατοντάδες βοηθούς του. Τα μόνα που ξεκλειδώνεις είναι μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας και μερικούς ακόμα χαρακτήρες (δεν θα κάνω spoiler). Η πραγματική ανταμοιβή του Streets of Rage 4 βρίσκεται στην διασκέδαση που προσφέρει απλόχερα και άμεσα. Ακόμα περισσότερο όταν απολαμβάνετε το παιχνίδι «διπλό», παρέα με άλλο ένα άτομο όπως παλιά. Εννοείται υπάρχει και δυνατότητα online co-op αλλά το νόημα δεν βρίσκεται εκεί. Μικροί και μεγάλοι λοιπόν σπεύστε να απολαύσετε ένα σπάνιο πλέον comeback που είναι κάτι παραπάνω από ένα εύκολο ταξίδι νοσταλγίας. Το Streets of Rage 4 είναι ένα διασκεδαστικό παιχνίδι που μένει στο ζουμί, και κρατάει ακόμα ψηλά την σημαία του είδους που εκπροσωπεί.
