Η μέρα που οι λάτρεις των Role Playing Games (RPG) περίμεναν τον τελευταίο καιρό έφτασε. Στις 25 Οκτωβρίου 2019, κυκλοφόρησε το The Outer Worlds, το πιο πρόσφατο παιχνίδι της Obsidian Entertainment που θεωρείτο ο πνευματικός διάδοχος της σειράς Fallout. Είναι το νεότερο πόνημα της Obsidian μετά από μία σειρά CRPGs (Fallout: New Vegas, Pillars of Eternity I&II, Tyranny) που αναβιώνουν και εν πολλοίς εκσυγχρονίζουν την φόρμουλα της χρυσής εποχής του είδους (από τη δεκαετία του ’90 έως και τις αρχές της περασμένης δεκαετίας). Δεν είναι τυχαίο ότι η εν λόγω εταιρία, ιδρύθηκε από ανθρώπους που εργάστηκαν στην Interplay και την Black Isle Studios που μας έδωσαν τα πρώτα δύο Fallout αλλά και άλλα αριστουργήματα όπως τα Baldur’s Gate I & II και το Planescape: Torment. Το The Outer Worlds είναι το project που επιμελήθηκαν οι Tim Cain & Leonard Boyarsky, δύο από τους εμπνευστές και δημιουργούς του αυθεντικού πρώτου Fallout οι οποίοι εισχώρησαν στην Obsidian το 2011 και το 2016 αντίστοιχα. Λογικό και επόμενο οι φανατικοί των CRPGs και όχι μόνο, να έχουν θέσει το πήχη για αυτή την κυκλοφορία πολύ ψηλά. Και το the Outer worlds πέρασε ψηλά από πάνω του, εκεί ψηλά στα αστέρια που εκτυλίσσεται η ιστορία του…
Ένα νέο Fallout ή κάτι παραπάνω?
Όντας ένα First Person Shooter – Action RPG από τους συντελεστές που προαναφέραμε, το κοινό ήταν μοιραίο να περιμένει μία νέα εκδοχή του Fallout: New Vegas που τόσο αγάπησε, ειδικά μετά την κάτω βόλτα του franchise τα τελευταία χρόνια (και το φιάσκο του Fallout 76). Όμως η πραγματική λάμψη του The Outer Worlds βρίσκεται στο γεγονός ότι είναι πραγματικά κάτι παραπάνω από ένας απόγονος κάποιου προηγούμενου προϊόντος, καθώς συνδυάζει τα καλύτερα στοιχεία από τους ποιοτικότερους εκπροσώπους του είδους που μεσουράνησαν τα τελευταία 15 χρόνια, δημιουργώντας τελικά ένα ξεχωριστό αποτέλεσμα.
Με την πρώτη ματιά ο πολύχρωμος κόσμος του The Outer Worlds αιχμαλωτίζει τον παίκτη με την καλόγουστη αισθητική του που αναμιγνύει μία χρωματική παλέτα που θυμίζει Borderlands και No Man’s Sky με την Art Deco τεχνοτροπία που είδαμε στα Bioshock. Mε επίκεντρο την Streamline Moderne του ’30, (κλείνοντας έτσι το μάτι και αποτελώντας τη γέφυρα προς την αισθητική των Fallout) μας παραπέμπει απευθείας στον μαγικό κόσμο του Flash Gordon και της διαστημικής όπερας, χωρίς όμως να πέφτει σε κακοτοπιές φτηνής νοσταλγίας και καταφέρνει να έχει μοναδική ομορφιά. Όταν μιλάμε για action RPG στο διάστημα δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε στα Mass Effect, από το οποίο επίσης αντλεί έμπνευση το The Outer Worlds. Ο ήρωας μας ταξιδεύει σε διάφορες τοποθεσίες στο διάστημα με το διαστημόπλοιό του, συνοδευόμενος από το πλήρωμα του. Ο μηχανισμός που γίνεται αυτός είναι όμοιος με του Mass Effect: ο χρήστης διαλέγει προορισμό από ένα χάρτη στη γέφυρα του Σκάφους του και έπειτα επιλέγει έως δύο από τους συντρόφους του για να τον συνοδεύσουν. Ο καθένας από τους συντρόφους έχει τα κίνητρα του, τον χαρακτήρα του και την αποστολή του και έτσι, όπως και στο Mass Effect, κερδίζουν το ενδιαφέρον του παίκτη.
Πάνω απ’ όλα όμως παραμένει ένα RPG που τιμά τις ρίζες του, έχοντας ένα πολύ ισορροπημένο μηχανισμό εξέλιξης και ανταμοιβής του παίκτη τόσο σε επίπεδο loot όσο και σε leveling progression με ένα skill system γνώριμο σε κάθε βετεράνο του είδους αλλά συνάμα καλοδουλεμένο και προσβάσιμο σε νέους παίκτες. Έτσι ο παίκτης βιώνει ομαλά την εξέλιξη της ιστορίας που του αφηγείται το παιχνίδι, η οποία ίσως είναι και το ισχυρότερο κομμάτι του παιχνιδιού. Οι συγγραφείς παρουσιάζουν το αφήγημα χρησιμοποιώντας πολύ έξυπνο χιούμορ που σχολιάζει φλεγματικά αυτόν τον τόσο μακρινό αλλά και τόσο οικείο κόσμο όπου μεγάλες επιχειρήσεις ελέγχουν τη μοίρα του καθενός.
Έντονη γεύση ελπίδας!
Έχοντας προχωρήσει περίπου 8 ώρες (από τις 20+ που προσφέρει, χωρίς κρυφές χρεώσεις και κλειδωμένο υλικό) στο The Outer Worlds, όχι απλά δεν είχα κανένα παράπονο σαν παίκτης, συνειδητοποίησα ότι καθ’ όλη τη διάρκεια, το παιχνίδι αυτό με έκανε να χαμογελάω. Ο συνδυασμός της όμορφης αισθητικής του, των εύρυθμων μηχανισμών του και της έξυπνης γραφής μου έδινε μία απολαυστική εμπειρία που ακόμα και αν μου θύμισε πολλά, καταφέρνει να προσφέρει κάτι μοναδικό. Είναι τελικά ένα παιχνίδι που σε αντιδιαστολή με το δυνατό του χιούμορ, παίρνει αρκετά σοβαρά τον εαυτό του ώστε να εκπληρώνει άρτια τον στόχο του που είναι η διασκέδαση του παίκτη. Σε μία εποχή γεμάτη remake και sequel, το The Outer Worlds είναι ένα πρωτότυπο έργο που δεν φοβάται να αντλήσει έμπνευση από τους καλύτερους προγόνους του και μας γεμίζει ελπίδα και όρεξη, δείχνοντάς μας ότι ή δημιουργικότητα εγγυάται στον συνδυασμό και όχι στο ξεπατίκωμα καλών προηγούμενων ιδεών.
