Το 1922 είναι αμερικάνικη ταινία του 2017 και πρωτότυπη παραγωγή του Netflix. Το σενάριο και τη σκηνοθεσία υπογράφει ο Zak Hildtch, ενώ βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Stephen King. Οι πρωταγωνιστές είναι οι Thomas Jane, Molly Parker, Dylan Schmid και Neal McDonough.
Η δύσκολη χρονιά του 1922
Η ταινία τοποθετείται στην χρονιά 1922. Το επίκεντρο της είναι μια μικρή αγροτική οικογένεια στην Νεμπράσκα της Αμερικής. Από την αρχή της ταινίας βλέπουμε ότι υπάρχουν έντονα προβλήματα μεταξύ του πατέρα Wilfred James (Jane) και της μητέρας Arlette James (Parker), ενώ στο επίκεντρο βρίσκεται ο έφηβος γιος τους, Henry (Schmid).
Όταν, η Arlette αποφασίσει, το 1922, να πουλήσει -με τη βοήθεια μιας μεγάλης δικηγορικής εταιρείας- τα χωράφια της οικογένειας, ο Wilfred πιστεύει ότι εκείνη προδίδει την οικογένεια και πουλάει τον βίο τους. Τότε είναι που τίθεται σε λειτουργία η ωρολογιακή βόμβα. Ο πατέρας θα πείσει τον γιο του να δολοφονήσουν τη μητέρα, ώστε να κρατήσουν τα χωράφια και την κληρονομιά τους. Αυτή η πράξη θα τους στοιχειώσει για το υπόλοιπο της ζωής τους.
Μια αργή, στοχαστική ταινία
Το 1922 είναι όπως και οι υπόλοιπες ταινίες από βιβλία του Stephen King, όπως το Πράσινο Μίλι, Η Τελευταία Έξοδος: Ρίτα Χέιγουορθ και το Stand By Me. Δεν έχει τρομακτικούς κλόουν. Δεν έχει jumpscares, ούτε στοιχειωμένα ξενοδοχεία και φαντάσματα.
Το 1922 είναι μια αργή, βαθυστόχαστη και ρεαλιστική ταινία, που επικεντρώνεται στο δράμα και την ψυχολογία των χαρακτήρων. Εδώ βλέπουμε κυρίως τις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, τον κρυμμένο θυμό που έχουν μέσα τους και τις τύψεις για τις πράξεις τους.
Το μήνυμα της ταινίας είναι η κοσμική εκδίκηση ή το Κάρμα, αν προτιμάτε. Το Κάρμα ακολουθεί την κάθε πράξη μας.
Το δυνατό όπλο του 1922 είναι η τα πλάνα, η φωτογραφία, αλλά και οι ερμηνείες. Η φωτογραφία είναι μουντή, όπως και πανέμορφη. Απλή, λιτή με βάθος. Βρίσκεται σε απόλυτη σύνδεση με το σενάριο και τον τόνο του φιλμ.
Από την άλλη έχουμε την ερμηνεία του Thomas Jane, ο οποίος με τις εκφράσεις του, την βαριά Νότιοαμερικάνικη προφορά και τον υποβόσκοντα θυμό, δίνει πολύ απλά μία από τις καλύτερες ερμηνείες του 2017. Και την καλύτερη της καριέρας του.
Τα προβλήματα του 1922
Η ταινία δυστυχώς έχει κάποια θέματα ρυθμού. Υπάρχουν στιγμές, όπου για να χτίσει τη δραματολογία της, παίρνει τον χρόνο της… παραπάνω απ’ότι χρειάζεται. Είναι αρκετά αργόσυρτη σε σημείο που αμφισβητείς αν χρειάζεται τόσος χρόνος και αν κάποιες σκηνές είναι πραγματικά απαραίτητες.
Επιπλέον, η ταινία δίνει υπερβολικό “βάρος” στον πρωταγωνιστή της, με συνέπεια να παραγκωνίζωνται όλοι οι υπόλοιποι χαρακτήρες. Δεν ξέρω αν το συγκεκριμένο βιβλίο του King, είχε το ίδιο πρόβλημα, αλλά δεν νομίζω αυτός ο συγγραφέας να έστρεφε όλη την προσοχή του μόνο σε έναν χαρακτήρα. Το μοναδικό του βιβλίο, όπου έχουμε μονοπώλιο χαρακτήρων είναι το Μίζερι, καθώς σε όλα σχεδόν τα βιβλία του King βλέπουμε ιδιαίτερη επιμέλεια όσον αφορά τους πρωταγωνιστές.
Στο 1922 αυτό δεν συνέβη και ήταν η μεγαλύτερη μου απογοήτευση. Σε μια ταινία για την οικογενειακή τραγωδία, νιώθω ότι επιβάλλεται να βλέπουμε την οπτική όλων των προσώπων, όπως αριστοτεχνικά κάνει το Hereditary.
Τέλος, νιώθω ότι στο 1922, ο Zak Hildtch, δεν ήξερε αν πρέπει να εστιάσει στο παράγοντα του δράματος ή του τρόμου. Σαν αποτέλεσμα είχαμε μια μίξη των δυο αυτών στοιχείων, χωρίς να είναι ευδιάκριτο ποιο επικρατεί.
Tο 1922 δεν είναι για όλους
Το 1922 θεωρώ ότι σε πολλούς τομείς απογειώνει ένα από τα σχετικά άγνωστα βιβλία του “Βασιλιά του Τρόμου”. Στηρίζεται στην στιβαρή ερμηνεία του Jane, καθώς και στην πανέμορφη φωτογραφία του. Ωστόσο, δεν είναι μια ταινία που θα τους ευχαριστήσει όλους. Ο ρυθμός και η αδυναμία ένταξης σε ένα genre, θα διχάσει αυτούς που θα το δουν.
Αν όμως, θέλετε να δείτε μια αξιοπρεπέστατη ταινία και είστε συνειδητοποιημένοι ως προς το περιεχόμενο της, τότε σας την προτείνω.
