Νύχτες Τρόμου: Zombie 5: Killing Birds (1987)

Το Zombie 5: Killing Birds είναι μια ταινία του Claudio Lattanzi. Στο Zombie 5 παρακολουθούμε έναν στρατιώτη που γυρνάει στο σπίτι του από τον πόλεμο του Βιετνάμ και πιάνει στα πράσα την γυναίκα του με τον εραστή της. Βγάζει το μαχαίρι του και τους δολοφονεί και τους δυο. Αποφασίζει μετά να απελευθερώσει από τα κλουβιά τους τα δεκάδες πτηνά που έχει για κατοικίδια, όμως τα πτηνά του επιτίθονται και του βγάζουν τα μάτια. Είκοσι χρόνια μετά, μια παρέα φοιτητών αποφασίζουν να κάνουν ερεύνα πάνω σε ένα σπάνιο είδος τρυποκάρυδου, το οποίο ζει κοντά στο σημείο του φόνου. Θα βρουν το εγκαταλελειμμένο σπίτι που έγιναν οι φριχτοί φόνοι και θα μείνουν εκεί για το βράδυ, τα φαντάσματα του σπιτιού όμως ξυπνάνε και σκοτώνουν έναν-έναν τους φοιτητές.

Το Zombie 5 είναι ένα ακόμα ψευδό-sequel της κλασικής ταινίας του Lucio Fulci, Zombie 2 (1979). Ο αυθεντικός τίτλος της ταινίας είναι Killing Birds: Raptors (Uccelli Assassini) και για εμπορικούς λόγους μετονομάστηκε σε Zombie 5. Παρόλο τον ψεύτικο τίτλο του, η ταινία δεν έχει ζόμπι, αλλά φαντάσματα τα οποία είναι κλεμμένα από το The Fog (1980) του John Carpenter. Τα φαντάσματα της ταινίας είναι μούμιες γεμάτες ιστούς αράχνης, που βγαίνουν από τους τοίχους και αρπάζουν τους άτυχους φοιτητές, αφού όμως μας προσφέρουν μπόλικο αίμα. Το Zombie 5, αν και σε μερικά σημεία είναι άνευρο, βαρετό και μοιάζει σαν να μην συμβαίνει τίποτα, τουλάχιστον προσπαθεί να φτιάξει μια ατμόσφαιρα, ενώ η στιλιζαρισμένη φωτογραφία του Joe D’ Amato (Aristide Massaccesi), μετατρέπει το Zombie 5 σε ένα αξιόλογο b-movie. Μπορεί στο Zombie 4 να έλειπε η ατμόσφαιρα αλλά τουλάχιστον είχε αδρεναλίνη, κάτι που λείπει από το Zombie 5. Όσο για τους χαρακτήρες της ταινίας, απλά θέλεις να πεθάνουν με τον χειρότερο δυνατό τρόπο και ευτυχώς αυτό μας προσφέρεται ποικιλοτρόπως, ενώ σε πολλές σκηνές ο θάνατος προέρχεται από ατυχής «μεταφυσικές» συγκυρίες, κάτι που μας θυμίζει τα μελλοντικά Final Destination (2000).

Οι πρωταγωνίστριες του Zombie 5 είναι όμορφες, καυτές και λίγο nerdy, δεν θα ήταν άσχημο όμως να βλέπαμε και τουλάχιστον μια σκηνή σεξ για να σπάσει λίγο την γκρίζα μονοτονία της ταινίας. Η πιο σπουδαία ερμηνεία της ταινίας, είναι του Robert Vaughn που υποδύεται τον τυφλό γέρο, πρώην συζυγοκτόνο στρατιώτη, όπου είκοσι χρόνια μετά ζει απομονωμένος και ακούει τα κελαηδίσματα των πτηνών. Οι σκηνές σπλάτερ είναι ιδιαίτερα ανατριχιαστικές και θα ικανοποιήσουν τους οπαδούς του είδους, ενώ η ηλεκτρονική μουσική του Carlo Maria Cordio κάνει αυτές τις σκηνές ακόμα πιο εφιαλτικές. To Zombie 5: Killing Birds είναι μια ταινία που επισκιάστηκε από τις άλλες ζομπό-ταινίες της εποχής και δυσκολεύεται μέχρι και σήμερα να βρει το κοινό του, σαφώς και είναι μια παρεξηγημένη ταινία τρόμου και σαφώς και ανήκει στην σειρά άρθρων «Νύχτες Τρόμου». Αξίζει να επανεκτιμηθεί ειδικότερα από τους ψαγμένους θεατές που βλέπουν τις καλές αλλά και τις κακές ταινίες του αγαπημένου μας μακάβριου σινεμά.

Το Zombie 5: Killing Birds είχε κυκλοφορήσει σε dvd στην Ελλάδα από την Dark Vision Collection, με τίτλο, Πουλιά Δολοφόνοι. Η New Star το επανακυκλοφόρησε σε dvd με τίτλο, Zombie 5: Ματωμένα Νύχια Θανάτου ως μέρος της σειράς Dark Side Collection.

Advertising

Advertisements
Ad 14

Είμαι ο Παναγιώτης Γλυνός. Έχω σπουδάσει σκηνοθεσία στο New York College.
Είμαι λάτρης του κινηματογράφου,της λογοτεχνίας και του μυστηρίου. Λατρεύω την περιπέτεια και το ρίσκο.
Τα πάθη μου και η λατρεία μου προς την τέχνη,πάντα με οδηγούσαν σε παράτολμα δημιουργήματα. Το 2015 εξέδωσα το πρώτο μου βιβλίο,Ο Μεσσίας του Θανάτου και το 2016,το δεύτερο βιβλίο με τίτλο,Εγώ,ο Εωσφόρος.
Έχω σκηνοθετήσει δυο μικρού μήκους ταινίες(Killer's Eyes,Το Όπλο)τις οποίες μπορείτε να τις βρείτε στο youtube.
Έχω συμμετάσχει ως βοηθητικός ηθοποιός στις σειρές,Η Ζωή Εν Τάφω,Έτερος Εγώ-Χαμένες Ψυχές και Κόκκινο Ποτάμι. Είχα την ευκαιρία να γνωρίσω και να συνεργαστώ με μεγάλους σκηνοθέτες του ελληνικού κινηματογράφου όπως τον Παντελή Βούλγαρη,τον Τάσο Ψαρρά και τον Μανούσο Μανουσάκη.

Περισσότερα από τη στήλη: Κριτικές

Κριτικές

Moonlight (2017) – Η εικονογράφιση της ποίησης

Όλοι θυμόμαστε την τελετή των 89ων βραβείων της Ακαδημίας (κοινώς τα Όσκαρ του 2017), κυρίως…

Κριτικές

“Για Πάντα” στις Νύχτες Πρεμιέρας – Ένα ντοκιμαντέρ για τον “αποχαιρετισμό” της παιδικότητας

Οι Νύχτες Πρεμιέρας παρουσιάζουν το “Για Πάντα”. Ένα ντοκιμαντέρ-ταξίδι στην παιδική ηλικία, μέσα από την…

Κριτικές

The Balconettes (2024) – Από τις Κάννες μέχρι το Cinobo

Μπορεί να είδες πόστερ της ταινίας φέτος στο καλοκαίρι στα σινεμά. Διαφορετικά, ίσως την έχεις…

Κριτικές

Soul – Όταν η Pixar μιλά στους ενήλικες με jazz αφήγηση

Η Pixar ανέκαθεν διακρινόταν για την ικανότητά της να αγγίζει το κοινό ανεξαρτήτως ηλικίας –…

Κριτικές

Xenia (2014) – Ένα αφιέρωμα στον Πάνο Χ. Κούτρα

Αν παρακολουθείς τα κινηματογραφικά νέα, ίσως «έπεσες» πάνω σε κάποιο post της ταινιοθήκης της Ελλάδος…

Κριτικές

Coach Carter: Ένας προπονητής ζωής

Το Coach Carter είναι μία βιογραφική αθλητική ταινία του 2005, την οποία σκηνοθέτησε ο James…

Κριτικές

K-Pop Demon Hunters: Το K-pop animation που σάρωσε το Netflix

K-Pop Demon Hunters – K-pop, σπαθιά και neon ενέργεια Δεν βλέπω συχνά animation, πόσο μάλλον…