Νομιμοποίηση της ευθανασίας

Νομιμοποίηση της ευθανασίας

Νέα θεματική μας για το Editorial σε ένα θέμα μεγάλης βαρύτητας.

Η ευθανασία <ευ + θάνατος, προσκρούει κυρίως σε θρησκευτικά ζητήματα, εάν έχουμε δικαίωμα να αφαιρέσουμε τη ζωή μας, η οποία έχει δοθεί απο τον Θεό που μόνο εκείνος μπορεί να την πάρει. Η ευθανασία για τη θρησκεία δεν είναι κάτι παραπάνω από αυτοχειρία με διαφορετική ονομασία. Γι’ αυτό τον λόγο θεωρείται πως εάν κάποιος μπορούσε να επιλέξει την ευθανασία, η ψυχή του δεν θα μπορούσε να σωθεί.

Στον αντίποδα ωστόσο, υπάρχουν όσοι δεν ασπάζονται αυτές τις ιδέες και θεωρούν πως το δικαίωμα στον αξιοπρεπεή θάνατο είναι ακόμα ένα ανθρώπινο δικαίωμα που θα έπρεπε να υφίσταται και νομικά.

Εμείς ρωτήσαμε τους αρθρογράφους μας για το φλέγον ζήτημα αυτό. Πάμε να δούμε τις απαντήσεις τους!

Νίκος Κυμπαρίδης

Ναι. Θεωρώ πως η ευθανασία συμβαδίζει με την ιδέα της αυτοδιάθεσης του σώματος από τον άνθρωπο. Πρόκειται όμως για ένα πολύ αμφιλεγόμενο ζήτημα. Είναι αναγκαίο λοιπόν να πραγματοποιηθεί η μεταρρύθμιση αυτή με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποδοχή από την κοινωνία. Για αυτό τον λόγο θα πρέπει να επιτραπεί τμηματικά και σε ορισμένες ομάδες ασθενών προτού επιτραπεί σε όλους.

Λένα Μπίρμπα

Όχι απλά συμφωνώ, αναρωτιέμαι γιατί ακόμα δεν έχει νομιμοποιηθεί. Βέβαια υπάρχουν δύο συνιστώσες. Από τη μία πλευρά, κάτι τέτοιο θα είναι σαν οι γιατροί να παρεμβαίνουν τον όρκο τους στον Ιπποκράτη, αλλά και από πλευράς θρησκείας, αυτό θα μεταφραστεί σαν φόνος. Από την άλλη μεριά όμως υπάρχουν τόσοι άνθρωποι, που υποφέρουν από σοβαρές ασθένειες και ζητούν καθημερινά να τελειώσει το μαρτύριο γι’αυτούς και τις οικογένειες τους. Οπότε ναι! Είμαι 100% υπέρ της νομιμοποίησης της ευθανασίας.

Μυρτώ Πίκρου

Ευθανασία. Ένας όρος αυτο-επεξηγηματικός, το να έχει κανείς καλό, ήσυχο και αξιοπρεπή θάνατο. Ό,τι είναι εγγενώς καλό, θα έπρεπε αυτοδικαίως να είναι και νόμιμο. Ποια είναι όμως το ηθικό κενό στο οποίο μπορεί να πέσουμε αν νομιμοποιήσουμε την Ευθανασία, και, αν θέλετε, ποιο θα ήταν το ηθικό κενό απ’ την, εντέλει, μη νομιμοποίησή της;… Ένα ναι ή ένα όχι δεν αρκεί σε μια τέτοιας βαρύτητας ερώτηση. Θα πρέπει να συνυπολογίσουμε τις βιοηθικές επεκτάσεις της ίδιας της ζωής, πριν καταφύγουμε σε μετα-φιλοσοφικές και ανθρωπολογικές αναλύσεις, πριν καλά καταλήξουμε στο αν πρέπει να είναι νόμιμος ένας εκούσιος θάνατος, και βεβαίως, κάτω από ποιες συνθήκες και κάτω από πόσο μεγάλη αναγκαιότητα. Προφανώς ένας άνθρωπος που είναι άρρωστος βαριά και ιατρικώς έχει απωλέσει κάθε ελπίδα για θεραπεία, έχει δικαίωμα να ζητήσει την ευθανασία του. Αν δεν υπάρχει ήδη όμως νομικό πλαίσιο που καλύπτει κατά το δυνατόν τις περισσότερες περιπτώσεις με όλα τα χαρακτηριστικά τους, το κατά περίπτωση «ηθικό», είναι παράνομο. Για παράδειγμα, τι θα γινόταν στην περίπτωση όπου συγγενείς ενός ανθρώπου σε κώμα, ο οποίος είχε απειροελάχιστες ελπίδες για ανάρρωση, ζητούσαν την ευθανασία του ατόμου αυτού; Έχει δικαίωμα οποιοσδήποτε άλλος να αφαιρέσει τη ζωή σου; Έχεις δικαίωμα εσύ ο ίδιος να το κάνεις; Η γνώμη μου είναι όχι, αλλά αν είναι να γίνει, πρέπει να γίνει όσο το δυνατόν πιο σωστά, με την περισσότερη δυνατή αξιοπρέπεια για το ίδιο το άτομο, για τους γιατρούς που θα συμμετέχουν και με πολύ ισχυρό Νομικό Πλαίσιο.

Στέλλα Γιαννοπούλου

Τη ζωή δεν τη δημιουργήσαμε εμείς για να τη διαχειριζόμαστε όπως μας αρέσει. Στην ακοινώνητη κοινωνία που ζούμε η νομιμοποίηση της ευθανασίας θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απειλή της ζωής των ασθενών οι οποίοι δε μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά στις απαιτήσεις της θεραπείας και νοσηλείας τους. Η ευθανασία ενώ δικαιολογείται ως «ευ+ θάνατος» (καλός[;] θάνατος) στην πραγματικότητα αποτελεί υποβοηθούμενη αυτοκτονία, δηλαδή συνδυασμό φόνου και αυτοχειρίας. Άρα είμαι αρνητική στη νομιμοποίηση της.

Ανδριάνα Μακρή

Υποτίθεται πως είμαστε ελεύθεροι. Η ελευθερία δεν είναι εύκολη, όπως και η απόφαση της ευθανασίας. Έτσι λοιπόν, πρέπει να αφήσουμε αυτήν την απόφαση στην επιλογή του καθενός και θα ήταν καλό να νομιμοποιηθεί. Δεν μπορεί κανείς να κρίνει αν κάτι τέτοιο είναι πραγματικά σωστό ή λάθος, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως συμβάλλει στην ατομική ελευθερία, η οποία -για εμένα τουλάχιστον- είναι πάνω απ’ όλα.

Αλέξανδρος Κουτσοχρήστος

Τάσσομαι κατά της νομιμοποίησης της ευθανασίας. Δε θεωρώ σωστό να παρεμβαίνει ο άνθρωπος σε αυτό το κομμάτι, ιδιαίτερα όταν πολλάκις άλλοι είναι, που παίρνουν την απόφαση διακοπής της ζωής για ένα άτομο. Καθένας έρχεται και φεύγει από αυτόν τον κόσμο μέσω συγκυριών και θεωρώ, πως πρέπει να αφήνουμε τη ζωή να κυλάει δίχως έξωθεν παρεμβολές!

Ηλίας Καράμπελας

Αρχικά θα πρέπει να γίνει μία αποσαφήνιση του όρου «ευθανασία» και των μορφών της. Υποθέτω ότι αναφέρεστε κυρίως στην άμεση ευθανασία και στην ιατρικά υποβοηθούμενη αυτοκτονία, διότι άλλες μορφές όπως η έμμεση ενεργητική ευθανασία θεωρούνται επιτρεπτές σε Ελλάδα και άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ας μη γενικεύουμε, λοιπόν, ένα τόσο ευαίσθητο βιοηθικό και ιατρικό ζήτημα. Άλλωστε, ζούμε σε μία εποχή που η εξέλιξη των επιστημών και της ιατρικής περιπλέκει ακόμα περισσότερο τέτοιου είδους βιοηθικά προβλήματα (π.χ. με την ανάπτυξη των ΜΕΘ παρατείνεται βιολογικά η ζωή ακόμα και μετά τον εγκεφαλικό θάνατο). Όσον αφορά την άμεση ευθανασία, οι δύο βασικές αξίες που παρουσιάζονται και αντικρούονται, δηλαδή της ζωής και της ατομικής ελευθερίας, είναι και αυτές που πρέπει να μας απασχολήσουν περισσότερο. Σίγουρα η ζωή είναι το υπέρτατο αγαθό, αλλά τίθεται και το θέμα της ποιότητάς της. Επίσης, κάθε άνθρωπος ιεραρχεί με διαφορετικό τρόπο τις αξίες και τις ανάγκες του. Επομένως, θα πρέπει ο νομοθέτης να προασπίζει τα συμφέροντα όλων των πλευρών. Με άλλα λόγια, τάσσομαι υπέρ της επιλογής, αρκεί αυτή να είναι ξεκάθαρη και να μην επηρεάζεται από τρίτους.

Ανδρέας Αμανατίδης

Η ευθανασία είναι ένα από τα πιο δύσκολα θέματα που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα. Από την μια, η απαγόρευση της εμποδίζει μόνο αυτούς που δεν θέλουν να ζήσουν για τους δικούς τους λόγους, από την άλλη, η νομιμοποίηση της θα έπρεπε να γίνει με αυστηρά και πολλά κριτήρια. Πρώτον, την απόφαση περί ευθανασίας θα πρέπει να παίρνει μόνο το άτομο που θα την υποστεί, και όχι άλλοι. Δεύτερον, η απόφαση θα πρέπει να βγαίνει από επίσημη επιτροπή ιατρών που θα εξετάζουν όλα τα κριτήρια, όπως τον λόγο, τις προοπτικές του ατόμου στην συνέχεια της ζωής του και φυσικά την ψυχική του υγεία. Δεν μπορεί κάποιος ψυχικά ασταθής να ζητά ευθανασία όταν δεν σκέφτεται καθαρά. Από την άλλη, υπάρχουν πολλοί συνάνθρωποι μας με σοβαρές ασθένειες που δεν χαίρουν ίασης, και αργοπεθαίνουν, πολλές φορές με εξευτελιστικές συνθήκες στα τελικά στάδια. Θα ήταν δίκαιο να επιτρέπεται η ευθανασία σε αυτά τα άτομα, εφόσον το ζητούν, και εφόσον σκέπτονται καθαρά και είναι σε θέση να εκπροσωπήσουν τον εαυτό τους. Είναι πραγματικά δύσκολο να σκέφτεσαι τις πιθανότητες, αλλά μερικές φορές είναι καλύτερο να έχεις έναν καλο και ήρεμο θάνατο.