Έμφυλη βία: Ο στιγματισμός της γυναίκας “που δε φεύγει”. Η φράση“γιατί δε σηκώνεται να φύγει;” είναι μία συχνή απόπειρα ειρωνικής επιχειρηματολογίας σε συζητήσεις για την έμφυλη βία. Όσο επαναστατική και να φαντάζει η “φυγή”, ο υποστηρικτής της σε αυτές τις συζητήσεις υποστηρίζει άθελα του ή και εν γνώση του τον θύτη. Η γυναίκα δε φεύγει συνεπώς η πράξη νομιμοποιείται και ο θύτης απλώς εξακολουθεί τη βίαιη συμπεριφορά του καθώς δεν υπάρχει κανείς να του αντισταθεί. Απεναντίας, μπορεί και κάποιος να του το επιτρέπει, να του δίνει το πράσινο φως. Για άλλη μία φορά η γυναίκα φαίνεται να είναι άξια των παθών και της μοίρας της.
Η βία που δέχεται μία κακοποιημένη γυναίκα δεν είναι ποτέ μόνο σωματική. Μπορεί να είναι λεκτική και ψυχολογική αλλά η σωματική μορφή της είναι άρρητα συνδεδεμένη με τις προηγούμενες δύο. Οι μώλωπες, οι πόνοι, η αδυναμία, όλα τους περνούν για λίγο, μέχρι να ξαναεμφανιστούν σε ένα καινούργιο περιστατικό. Οι άνθρωποι είμαστε σώμα και ψυχή. Το τελευταίο καθορίζει την κοινωνική μας ζωή. Η ψυχή μιας κακοποιημένη γυναίκας υφίσταται την απόλυτη βία. Το ψέμα, το πατρονάρισμα, την ολοκληρωτική χειραγώγηση. Ο θύτης δεν είναι ο ληστής, ο κακοποιός της τηλεόρασης, ο άγνωστος “κακός“. Είναι μία γνώριμη φιγούρα. Είναι κάποιος οικείος. Είναι εκείνος που την έπεισε να τον εμπιστεύεται. Ίσως και να είναι ο μόνος που έμαθε ποτέ να εμπιστεύεται. Ίσως και ο μοναδικός που μπορεί να έχει. Ένα ίδρυμα σε μια διαφήμιση δεν είναι άνθρωπος. Ο ενοχλημένος γείτονας που κάλεσε το 100 δεν είναι επίσης άνθρωπος για εκείνη. Η αόριστη ιδέα της φυγής δεν είναι επίσης άνθρωπος που θα της δώσει καταφύγιο. Ο άνθρωπος που είναι πάντα εκεί για αυτήν είναι συχνά ο θύτης.
Ο θύτης λοιπόν, είναι εκεί για να χτυπήσει, να τρομοκρατήσει, να κλάψει, να υποσχεθεί πως θα αλλάξει, να της πει πως την αγαπάει, να της θυμίσει πως είναι ένα τίποτα χωρίς εκείνον. Αν φύγει θα τη βρει. Αν έχει παιδιά θα τα οδηγήσει στην ανασφάλεια, την αστάθεια και την ένδεια. Αν το πει κάπου θα τη βγάλει ψεύτρα, υπερβολική. Πότε ούτως ή άλλως ήταν η κοινωνία με το γυναικείο μέρος; Ο θύτης, ο άνδρας, δεν είναι παρορμητικός. Δεν είναι οξύθυμος. Έχει σχέδιο. Έχει αιτία. Το σχέδιο μπορεί να είναι η απομάκρυνση της γυναίκας από την οικογένειά της, η ιδρυματοποίηση και ο εγκλεισμός της μέσα στο σπίτι με αποκλειστικό ρόλο εκείνον της “συντρόφου”, ο υπερβολικός του ζήλος να της παρέχει τα πάντα ώστε να μη μπορέσει να τα βρει πουθενά αλλού μακριά του. Η αιτία; Μα φυσικά η γυναικεία φύση. Από μόνο του το φύλο προκαλεί. Ο θύτης δε χρειάζεται άλλες περιττές δικαιολογίες για να πέσει στα μαλακά. Το λάθος της γυναίκας, για εκείνον, δεν είναι παρά το φύλο της.
Μια κακοποιημένη γυναίκα δεν είναι αδύναμη. Αποφεύγει το θάνατο. Αντιμετωπίζει καθημερινά το τέρας. Επιβιώνει μόνη σε ένα κόσμο που την έχει ξεχάσει. Όποιος κατηγορεί εκείνη αθωώνει τον εγκληματία. Της προσάπτει μερίδιο στο φαινόμενο της έμφυλης βίας. Της φορτώνει την ευθύνη της κακοποίησής της. Η αδυναμία είναι η θρασυδειλία και αυτή είναι μονάχα του θύτη.
Κάθε μία ώρα δολοφονόυνται παγκοσμίως 6 γυναίκες από τους οικείους τους. Από εκείνους που έπρεπε να τις προστατεύουν.
Τι συμβαίνει όταν το άγνωστο οδηγεί στην ανασφάλεια αλλά οι γυναίκες δεν είναι ασφαλείς ούτε μέσα στα σπίτια τους;
