Στην ταχύτατα αναπτυσσόμενη παγκόσμια κοινωνία του 21ου αιώνα, όλο και περισσότεροι άνθρωποι γίνονται καθημερινά γονείς. Άνθρωποι που συχνά δε διαθέτουν κανένα πνευματικό εχέγγυο και συνεπώς δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο εγχείρημα που ανέλαβαν. Ακολουθούν έτσι ένα μοτίβο λεκτικής ή σωματικής βίας προς το παιδί που αναπόφευκτα βλέπει τα ψυχολογικά του υποστυλώματα να ροκανίζονται. Οι περισσότεροι γονείς αλλά και ευρύτερα η κοινωνία μας λησμονούν ότι ο ανθρώπινος εγκέφαλος αναπτύσσεται σε αλληλεπίδραση με το περιβάλλον. Το «περιεχόμενο» του περιβάλλοντος είναι τελικά αυτό που τροφοδοτεί τον εγκέφαλο με επιρροές, οι οποίες στη συνέχεια μετατρέπονται σε δράκους ή πρίγκιπες και τον ακολουθούν επ’ άπειρον. Οι δράκοι αυτοί δημιουργούν μια «οχλαγωγία» στο μυαλό του παιδιού, η οποία μπορεί μετέπειτα να γεννήσει προβλήματα κάθε είδους. Έλλειψη αυτοεκτίμησης, φοβίες, επιθετική συμπεριφορά ακόμη και εθισμό στα ναρκωτικά.
Στις εξαρτήσεις μάλιστα βρίσκεται συχνά η ανακούφιση από τον πόνο της πραγματικότητας, η διαφυγή από το «σαραβαλιασμένο» λίκνο των παιδικών χρόνων. Και ενδεχομένως να είναι η φυσιολογική εξέλιξη των πραγμάτων. Ένα παιδί που αντικρίζει συνεχώς το σκοτάδι, αναζητά τη λιακάδα, έστω και προσωρινά. Είναι γνωστή η περίπτωση του κιθαρίστα των Rolling Stones, keith Richards ο οποίος ήταν εξαρτημένος από την ηρωίνη για μεγάλο χρονικό διάστημα. Σήμερα δηλώνει «τα ναρκωτικά δεν έχουν ενδιαφέρον στις μέρες μας. Είναι πολύ θεσμοθετημένα και τέλος πάντων τα έχω κάνει όλα». Ωστόσο στη βιογραφία του, που κυκλοφόρησε το 2011, αναφέρει ότι ο εθισμός του αφορούσε στην αναζήτηση της λήθης. «Οι ακροβασίες που περνάμε απλώς και μόνο για να μην είμαστε οι εαυτοί μας για λίγες ώρες».
Οι χρήστες ναρκωτικών επιζητούν την ευτυχία, αλλά βαθιά μέσα τους πιστεύουν ότι δεν έχουν δικαίωμα σε αυτή. Και έτσι βρίσκονται παγιδευμένοι σε έναν δικό τους κόσμο μέσα στον οποίο τα ναρκωτικά λειτουργούν ως αναλγητικά. O ρόλος της κωδεΐνης, της ηρωίνης, της μεθαμφεταμίνης και των άλλων ψυχοτρόπων ουσιών είναι να ανακουφίζουν από τον πόνο. Το λάθος των συγκεκριμένων ανθρώπων είναι ότι δε συμβιβάζονται με τον πόνο αυτόν, αντιθέτως προσπαθούν με τρόπο βίαιο να αποκόψουν τις ρίζες του από το σώμα τους και το μυαλό τους. Και έτσι ο πόνος μεγεθύνεται, οδηγώντας στον εθισμό. «Αν δεν μπορείς να απαλλαγείς από τους σκελετούς στην ντουλάπα σου, καλά θα κάνεις να τους μάθεις να χορεύουν» είχε πολύ εύστοχα αναφέρει ο Ιρλανδός συγγραφέας Τζορτζ Μπερνάντ Σω.
Ωστόσο ο συμβιβασμός αυτός δεν είναι εύκολος. Δίπλα στο εξαρτημένο άτομο χρειάζονται άνθρωποι που μπορούν πραγματικά, και όχι επιφανειακά, να συμμεριστούν το πρόβλημά του, λειτουργώντας επικουρικά. Όπως σε πολλά προβλήματα, έτσι και σε αυτό, το κλειδί είναι η υπομονή η οποία λείπει από τη σημερινή κοινωνία. Ζούμε εξάλλου σε έναν κόσμο που στον βωμό του συμφέροντος σε συμβουλεύει να προσποιείσαι, που κυνηγά τη γρήγορη ικανοποίηση και εκπλήρωση όλων των επιθυμιών. Και είναι δεδομένο ότι τα παραπάνω προκαλούν δυσκολίες στην αντιμετώπιση του προβλήματος, διότι δε σε αφήνουν να εξετάσεις πραγματικά τον εαυτό σου και να ανακαλύψεις την πραγματική αιτία του εθισμού σου. Ο συμβιβασμός λοιπόν με τον «πόνο» σου δεν αποτελεί παραδοχή ήττας αλλά αντίθετα είναι η αφετηρία ενός δύσβατου δρόμου που οδηγεί στο «ξέφωτο».
