Η αρχή αυτής της συνήθειας χρονολογείται στη δεκαετία του ΄70. Η ονομασία του εθίμου είναι «shoefiti» και προέρχεται από το αγγλικό «shoe» και το «graffiti».Όμως, κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με σιγουριά γιατί οι κάτοικοι αποφασίζουν να κρεμάσουν τα παπούτσια τους από τα σύρματα. Ο καθένας το κάνει για διαφορετικό λόγο, γι’ αυτό και υπάρχει πολλές διαφορετικές θεωρίες. Για πολλούς τα κρεμασμένα παπούτσια είναι σημάδι της αστικής αποσύνθεσης, της παρακμής και της ερήμωσης μιας περιοχής. Δείχνουν πως το σύστημα της περιοχής δεν λειτουργεί σωστά και καταρρέει. Είναι ένδειξη ότι η κανονική τάξη και η ηρεμία έχουν ανατραπεί. Τα παπούτσια που φτιάχτηκαν για να μας προστατεύσουν από το έδαφος, κρέμονται από τον ουρανό. Όπως το γκράφιτι έτσι και το shoefiti είναι μια τέχνη του δρόμου και εμπνέεται ως οφείλει από συμβολισμούς οικονομικοκοινωνικής προσέγγισης, περιθωριακούς ήρωες και underground θεωρίες.
Κάποιοι πιστεύουν ότι τα πρώτα παπούτσια κρεμάστηκαν από συμμορίες αγοριών που έκαναν bullying σε παιδιά του σχολείου τους. Τα ανάγκαζαν να βγάζουν τα παπούτσια και τους τα πετούσαν πάνω στα καλώδια για να γυρίσουν στο σπίτι ξυπόλυτα. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν έθιμο των στρατιωτών. Πετούσαν τα άρβυλα μόλις ολοκλήρωναν τη στρατιωτική τους θητεία.
Μία άλλη θεωρία είναι ότι τα πετάνε παρθένοι μετά την πρώτη τους σεξουαλική επαφή ή μαθητές, μετά την ολοκλήρωση της σχολικής χρονιάς. Και στις δυο περιπτώσεις είναι σημάδι απελευθέρωσης. Κρεμασμένα παπούτσια και έγκλημα.
Μία άλλη θεωρία υποστηρίζει ότι μαφιόζοι πετούσαν παπούτσια στα καλώδια, ώστε να «μαρκάρουν» την περιοχή τους. Έτσι, προειδοποιούσαν την αστυνομία να μην πλησιάζει στο έδαφός τους. Είναι σαν μια άτυπη συμφωνία ανάμεσα στους εγκληματίες και τις αρχές. Στην Αμερική υποστηρίζουν ότι τα παπούτσια ανήκουν σε πρώην μέλη της σπείρας που δολοφονήθηκαν σε εκείνον τον δρόμο. Πολλές φορές τα παπούτσια είναι λερωμένα με αίμα. Είναι ένας τρόπος για να τους θυμούνται. Είναι φόρος τιμής στους νεκρούς. Λέγεται πως όταν το πνεύμα του νεκρού επιστρέψει, θα περπατήσει στο ύψος των καλωδίων και όχι στον δρόμο, γιατί είναι πιο κοντά στον ουρανό.
Για άλλους σημαίνει ότι στην περιοχή μπορεί κάποιος να βρει εύκολα ναρκωτικές ουσίες και ότι εκεί δρουν συμμορίες. Το 2003 ο πρώην δήμαρχος του Λος Άντζελες Τζέιμς Χάιν, ανέφερε ότι έχει δεχτεί δεκάδες μηνύματα από κατοίκους του Λος Άντζελες που φοβόντουσαν για τη ζωή τους. Ο δήμαρχος έδωσε εντολή να αφαιρεθούν όλα τα παπούτσια από τα καλώδια της περιοχής. Όμως, πολλοί υποστήριξαν ότι ήταν ένας αστικός μύθος, ο οποίος δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα.
Το πέταγμα των παπουτσιών στα καλώδια είναι και ένας τρόπος των περαστικών να αφήσουν το σημάδι τους στην περιοχή. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή με το γκράφιτι. Κάποιοι το κάνουν όταν φεύγουν από μια περιοχή ή σταματούν να εργάζονται σε κοντινό μαγαζί. Πιστεύουν ότι έτσι θα διατηρήσουν τις εμπειρίες που έζησαν εκεί στη μνήμη τους.
Επίσης, μια καλή εξήγηση είναι ότι πολλοί το κάνουν χωρίς συγκεκριμένο λόγο. Απλώς αντιγράφουν κάτι που είδαν….
Υ.Γ. Κάποτε κάποιος μου έδωσε μια άλλη εξήγηση. Τα παπούτσια που σταματάς να φοράς έχουν και αυτά την ιστορία τους. Κάποιοι επιλέγουν να τα κρεμάσουν στα καλώδια για να μην ξεχάσουν όλα αυτά που έζησαν φορώντας τα. Αυτό δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει, δεν αναφέρεται στο άρθρο ομως μοιάζει λογικό από μια άποψη.
Πηγές που χρησιμοποιήθηκαν στο άρθρο αυτό:
Shoefiti: Behind the Modern Mystery of Shoe Tossing. Ανακτήθηκε από https://www.messynessychic.com/2013/10/09/shoefiti-behind-the-modern-mystery-of-shoe-tossing/
