Ειδήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες ώρες. Αντιγράφω από τον ιστότοπο newsbeast.gr το ακόλουθο χωρίο:
«Η θανατική ποινή είναι ένα ζήτημα που αρνούμαστε κατηγορηματικά, για ποιον λόγο να υπάρξει άδεια για προεκλογική εκστρατεία , τη στιγμή που δεν είμαστε υποχρεωμένοι. Δεν θα το κάνουμε», δήλωσε σε συνέντευξή της σήμερα στο τοπικό ραδιοφωνικό δίκτυο WDR.
Η γερμανική κυβέρνηση ανακοίνωσε την Παρασκευή ότι, εάν η Τουρκία οργανώσει δημοψήφισμα για την επαναφορά της θανατικής ποινής, η Γερμανία δεν θα επιτρέψει την διεξαγωγή τέτοιας ψηφοφορίας στο έδαφός της όπου ζουν 1,4 εκατομμύριο τούρκοι ψηφοφόροι.
Ο Ερντογάν κατηγόρησε την γερμανική κυβέρνηση για «ναζιστικές πρακτικές» όταν οι γερμανικές αρχές εμπόδισαν τούρκους υπουργούς να κάνουν προεκλογική εκστρατεία στο γερμανικό έδαφος αναφέρει το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Έπειτα από την επικράτηση του «ναι» με ισχνή πλειοψηφία στο τουρκικό δημοψήφισμα, ο Ερντογάν δήλωσε έτοιμος για νέο δημοψήφισμα, αυτήν την φορά με θέμα την επαναφορά της θανατικής ποινής.»
Σε μια Τουρκία ανελεύθερη με την ισχνή πλειοψηφία ενός αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος που αποδίδει στον πρόεδρο Ερντογάν υπερεξουσίες, με τις διώξεις, απολύσεις και φυλακίσεις να συνεχίζονται με αμείωτους ρυθμούς από την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος από μερίδα του στρατού, ο αυταρχισμός ρίχνει βαριά την σκιά του στην χώρα της ανατολής που ακροβατεί στο χάος και στα παραληρήματα του ηγέτη της. Στο κλίμα αυτό των τελευταίων μηνών έρχεται να προστεθεί οι «υποσχέσεις» του για επαναφορά της θανατικής ποινής στην γείτονα χώρα, κάτι που κόβει κάθε δίαυλο επικοινωνίας με την Δύση και το ευρωπαϊκό όνειρο.
Η θανατική ποινή βρίσκεται σε ισχύ σε 58 κράτη του πλανήτη. Στον υπόλοιπο κόσμο, 97 χώρες την έχουν καταργήσει, ενώ τα υπόλοιπα κράτη δεν έχουν προβεί σε εφαρμογή της την τελευταία δεκαετία ή την επιτρέπουν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σε περιόδους πολέμου.
Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε επισήμως νομοθετικά το 1993 και συνταγματικά το 2001. Ωστόσο, η τελευταία εκτέλεση στην χώρα μας είχε πραγματοποιηθεί το 1972.
Τοποθετούμαι προσωπικά στην μερίδα εκείνων που διαφωνούν με την εφαρμογή της θανατικής ποινής και εξηγούμαι. Η θανατική ποινή αποτελεί την εσχάτη των ποινών και συνήθως εφαρμόζεται σε περιπτώσεις που τα εγκλήματα είναι ειδεχθή και αποτρόπαια όπως στην περίπτωση της αφαίρεσης της ανθρώπινης ζωής. Η πράξη του εκάστοτε εγκληματία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί αλλά μόνο να αιτιολογηθεί σε περιπτώσεις κάποιας ψυχοπαθολογίας ή της ύπαρξης κάποιας διαταραχής. Στόχος δεν είναι η δικαίωση του αλλά η τιμωρία αυτού ενώπιον του δικαστηρίου σύμφωνα με τους νόμους για την καταστρατήγηση του υπέρτατου δικαιώματος του ανθρώπου στην ζωή. Με την εφαρμογή της θανατικής ποινής ο άνθρωπος αυτός τίθεται στην πτέρυγα των μελλοθάνατων μέχρι την στιγμή της εκτέλεσης της καταδικαστέας απόφασης σε βάρος του. Έτσι θεωρούμε πως λύνει μια για πάντα μια κοινωνία τους λογαριασμούς της με τους βιαστές, δολοφόνους και κάθε εγκληματική έκφανση της ανθρώπινης φύσης διαπνεόμενη από κατώτερα ένστικτα; Εκεί εξαντλείται η ανθρωπιστική παιδεία και η αγάπη μας για τον συνάνθρωπο;
Πως μπορούμε να γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος που δώσαμε σχεδόν βίαια τέλος στην ζωή του δεν υπήρξε θύμα μιας πλεκτάνης σε βάρος που του στέρησε ελευθερία και ζωή; Μπορούμε ελαφρά τη καρδία να καταδικάζουμε ανθρώπους και συνειδήσεις μη λαμβάνοντας υπόψιν το ενδεχόμενο της δικαστικής πλάνης; Έστω πως οι ευθύνες αποδόθηκαν σωστά και πράγματι ο κατηγορούμενος έπραξε αυτά που του καταλογίζουν η θανατική ποινή θα ωφελήσει πραγματικά το κοινωνικό σύνολο; Θα έχει υπηρετήσει επαρκώς και άξια το ρόλο του το σωφρονιστικό σύστημα; Πως μπορεί να συνεχίζει να φέρει τον τίτλο αυτό από την στιγμή που λειτουργεί κατασταλτικά και όχι προληπτικά χωρίς να κατορθώσει να αποκτήσει τις ασφαλιστικές δικλείδες για τον εξανθρωπισμό και όχι την αποκτήνωση του; Φαίνεται να διακατέχεται από αισθήματα αντεκδίκησης, να δίψα για αίμα, να ζητά φόρο αίματος στο φαύλο κύκλο της ζωής εκπροσωπώντας μια ολόκληρη κοινωνία που απόλυτα συνειδητά και απόλυτη ψυχραιμία χωρίς δικαιολογία οδηγεί σε φρικτό θάνατο ένα μέλος της. Ταφόπλακα η θανατική ποινή για κάθε κοινωνία αλλά και για το σωφρονιστικό σύστημα χωρίς να λειτουργεί η εγκληματική πράξη ως παράδειγμα προς αποφυγή μιας και ακόμη και σε χώρες που βρίσκεται σε ισχύ η εγκληματική δράση δεν έχει περισταλλεί.
